CHAPTER 57—Empathy

“Ate, kailangan nating magbayad sa mga nag-asikaso kay Mama, wala akong pera,” malungkot na wika ni Francis nang makalapit siya sa akin.

Kinuha ko ang wallet ko at tiningnan ko ang laman nito. Marami-rami naman ang naipon ko. Sayang din ‘yung 3 weeks na sahod ko kay Rome, mukhang nakakalimutan niyang ibigay.

Gusto kong kunin dahil sayang pero ayokong isipin niya na hinahabol ko siya sa pera niya. Iba pa naman sila mag-isip. At saka ayoko muna siyang makita. Bigla akong nawalan ng gana kay Rome.

Okay lang sana kung ako ang itatanggi niya eh, pero dinamay niya ‘yung anak ko. Papatunayan ko sa kanya at sa Nanay niya na kakayanin kong buhayin ang anak ko nang hindi nanghihingi ng tulong sa kanila.

Pero kahit papaano ay iniisip ko ang sinabi ni Rome sa akin na palagi ko siyang iniiwan which is true pero hindi ko naman ginustong iwan siya sa ere. Kung pinakinggan niya sana ako at hindi kami hahantong sa ganito.

Hindi niya sana napagsalitaan ng masama ‘yung baby niya. Rome, you know me