CHAPTER TWO.
Pabagal na nang pabagal ang takbo ni Jaymee. Sinisigurado niyang malayo na ang narating niya. Nat-trauma pa siya sa nasaksihan niyang sagupaan kanina. Buong buhay niya, ngayon lang siya nakaranas ng ganun. Sino ba kasi ang mga taong yun at anong kailangan ng mga ito sa kanya? Ang iniisip niya ay makalayo sa lugar niya at mag-sumbong sa pulis. Ngunit mula sa ere, nakita niya ang paglapag ng dalawang lalake sa harapan niya. Galing ba ang mga ito sa itaas? Tumingala pa siya. Nagtataasang bubong lang ang nakita niya. “Huwag kang matakot, hindi ka namin sasaktan,” wika nung isa sa kanya. “Mas matatakot pa siya sa itsura mo, Jin.” “Huh? Unlike naman sayo, no.” “Sino ba kayo? Ano bang kailangan niyo sakin? Pera? Wala ako nun,” putol niya sa pag-uusap dalawa. “Mukha bang kailangan namin ng pera? Miss Natasha, sumama ka na sa amin.” “Hays, hindi nga ako si Natasha! Jaymee pangalan ko! J-A-Y-M double E! JAYMEE!” kanina pa siya tinatawag ng mga ito na Natasha. Nakukulitan na siya. “Whatever! Let’s go!” hinatak siya ng isa saka parang papel na binuhat siya sa balikat nito. “HOY ANO BA KASING KAILANGAN NIYO SAKIN?!” matinis niyang tili habang pinaghahampas niya ang likod nito ngunit parang walang epekto. “KC okay ka lang?” tanong ng nakasunod na si Jin. “Sila Vince?” “Malamang nasa kotse na ang mga yun..patulugin mo nga muna siya!”- KC. “Oki doki!” Namilog ang mata ni Jaymee. Bago nawalan ng malay, nakita niya pa ang pag-hawak ni Jin sa batok niya, ngunit hindi niya alam kung anong ginawa nito. ===== “Huhuhu, totchie bakit ka naman namatay? Sino ang gumawa sayo nito? Huhuhu,” walang humpay ang iyak ng batang si Jaymee habang nakatingin sa bangkay ng alaga niyang aso. Mukhang nilason ito at tinapon sa park. “Ganyan talaga ang buhay. May masasamang tao talaga kahit saan. Kaya ikaw palagi kang mag-iingat, okay.” Napatingala si Jaymee sa nag-salita. Kanina, mag-isa lang siya sa park na yun. Ngayon ay may kasama na siyang binatilyo na nakaupo sa swing. “Sino ka?” “Guardian angel mo. O, kainin mo. Para mawala ang lungkot mo,” isang balot na gummy bear ang inabot nito sa kanya. Umaliwalas naman ang mukha niya dahil dun. ===== Present... Napabalikwas ng bangon si Jaymee. Nahilot niya ang sentido ng kumirot yun. Palagi niya na lang napapanaginipan ang tagpong yun. Pinilig-pilig niya ang ulo. Akala niya panaginip lang lahat ang nangyari kanina. Pero nagkakamali pala siya. Heto siya ngayon sa kwartong hindi siya pamilyar. Nilibot niya ang tingin sa kabuuan ng silid. Napaka-aliwalas ng silid, mataas ang kisame at may isang malaking golden chandelier ang nakasabit roon. May malaki ring Smart TV sa harapan niya. Kung pagmamasdan talaga ay parang frances style ang kwarto. Kung kidnap ito, hindi ba dapat magigising siyang nakagapos? Bakit ngayon, para siyang nasa palasyo? “Young Miss, gising na po pala kayo.” “Ha?” hinanap ni Jaymee kung saan nanggaling ang boses ng babae. Agad naman niyang nakita na papalapit ito sa kanya at may dalang tray ng pagkain. “Kumain na po kayo. Isang araw na kayong tulog,” kumurap-kurap pa si Jaymee habang nakatitig sa pagkaing hinain nito sa kanya. Hindi rin siya pamilyar sa pagkain na yun. “Ano pong nangyari?” “Saka niyo na lang po alamin kapag nakakain na kayo,” sa halip ay sagot nito. “Ako si Madame Love, Madame ang tawag ng lahat sa akin dito dahil pinagsisilbihan ko ang Master.” “Ha?” gulong-gulo si Jaymee. Hindi niya maintindihan kung anong sinasabi nito. Tulog pa ba siya? Nananaginip pa ba siya? Wala sa loob na nakurot niya ang sarili. “Aray!” nasaktan siya. Ibig sabihin ay gising talaga siya. Bahagya namang natawa si Madame Love sa ginawa niya. “Kumain ka na, ipapahanda ko na lang ang panligo mo.” Doon niya lang napansin na may telepono sa gilid ng kamang kinaroroonan niya. Panahon pa yata ng kupong-kupong ang telepono na yun. “Ihanda niyo na ang panligo ng Young Miss. Gising na siya.” Napapatanga na lang si Jaymee sa eksenang nangyayari. Ano ‘to? Nasa ibang dimensyon ba siya? Bakit bigla yata siyang naging prinsesa? Mula sa pagiging isang kahig isang tuka, nakapulot siya ng gintong kutsara? Ganun? “Hays, ano bang nangyayari? Nababaliw na ba ‘ko?” bulong niya sa sarili. “Tawagin mo na lang ako kapag may kailangan ka, Young Miss. Heto ang green alarm. Isuot mo yan. Kapag pinindot mo yan, may darating na tagapagsilbi, okay?” sabay abot sa kanya ng green alarm. Para iyong baller na isusuot lang sa kamay. Tumango-tango na lang si Jaymee. Baka nga tulog pa siya at nananaginip pa. Parang ayaw na niyang magising kung ganito ang buhay niya.CHAPTER THREE. *Smoke from pipe* Isang matandang lalake ang nakatalikod at nakaharap sa bintana habang hinihipak ang isang mahabang pipa. Base sa suot nitong flopped hat at all white american suit, hindi pa rin mapagkakamalan na nasa singkwenta y sinco anyos na ang matanda. Kumikinang din ang singsing nitong may black heart-shaped na bato na nakasuot sa hintuturo nito. Isang lalake ang lumapit sa matanda kapagkuwa’y yumuko at nilagay ang kanang kamay sa dibdib tanda ng mataas na pag-galang dito. “Master-” “Oh, KC. Gising na ba si Natasha?” kahit na matanda na, baritono pa rin ang boses nito. “Yes, Master.” “Nasaan na siya?” sa mga pagkakataong iyon ay humarap na kay KC ang matanda. Sa kabila ng edad nito ay wala man lang itong wrinkles sa mukha. “Nasa kwarto niya po, nagpapahinga. Wala pa siyang alam sa nangyayari.” “Ganun ba? Iharap mo kaagad siya sakin kapag okay na siya.” “Yes, Master,” pagkasabi nun, mabilis na ring tumalikod si KC para iwan ang
CHAPTER FOUR. “ATTENTION EVERYBODY! THE BOSS IS COMING!” Sabay-sabay na tumayo ang mga tao sa loob ng silid na yun. Pati na si Jaymee ay napatayo na din. Saka siya sumisilip sa kung anong nagaganap. Pagkatapos kasi siyang ayusan ng mga ‘servants’ ay dinala siya dito ni Madame Love. May kailangan daw siyang makilala. Nagtataka man ay sumunod pa rin siya. Nasaksihan ni Jaymee ang tila ba mga nag-mamartsang tao na papalapit sa kinaroroonan nila. Sa unahan nito ay isang matandang lalake na may baston pa sa kanang kamay. Iniisa-isa nitong tingnan ang bawat taong naroroon. Natigilan si Jaymee nang huminto ito sa harapan niya. “MY DAUGHTER.” ‘My daughter’ ‘My daughter’ “Hija?” Nabigla siya ng yakapin siya nito ng buong higpit. Ilang minuto yatang natigilan si Jaymee. Nagpapaulit-ulit sa utak niya ang katagang sinabi ng matandang lalake habang yakap siya. Kumurap-kurap siya. Tinatawag siya nitong anak! “Hija, are you okay?” namalayan na lang ni Jaymee na
CHAPTER FIVE. Makikita sa isang sulok ng kalsada ang isang itim na kotse na nakaparada. Sakto lang ang pagtatago nito sa madilim na lugar para lamang hindi makita kung sino man ang lalabas mula sa mansion. Mula doon ay nakatanaw ang apat na di-kilalang lalake. “Nakauwi na pala ang tagapagmana?” sambit ng lalakeng nakaupo sa driver’s seat habang humihithit ng sigarilyo. “Oo-” “Tapos, pinakawalan niyo pa?” ani pa nito. “Biglang dumating yung mga assasin eh. Napurnada ang plano,” depensa ng katabi nito. Ang lalakeng nasa driver’s seat ay walang iba kundi si Fil Andrada. Siya ang leader ng grupong G4, isa sa mga sanga ng Diamond Brotherhood. “Ano ng gagawin natin?” tanong ng katabi niyang si Luke. “Ano na lang ang sasabihin natin sa Boss?” “You better explain to him. A good explanation, Luke, kung gusto mo pang tumagal sa mundong ibabaw,” sinigurado ni Fil na matatakot ito sa sinabi niya. “By the way? Nasaan na si Mr. Park? Hindi ba at kasama niyo siya kanin
Chapter SIX. Tulala lang sa magarbong kwarto si Jaymee. Panay rin ang buntong-hininga niya habang iniisip kung paano nangyayari ang lahat ng ‘to. Nasa ganoon siyang kalagayan nang may kumatok sa pintuan ng kwarto. Agad naman siyang tumayo at binuksan ‘yon. “Young Miss, naghihintay na po ang Don. Sabay na daw po kayo mag-hapunan,” si Lotty yon, isa sa mga servants niya. “Ah eh, sige susunod po ako,” nauna ng tumalikod si Lotty nang maisipan niyang tawagin ito ulit. “Ahm, pwede po bang Jaymee na lang? Naiilang kasi sa tawag niyo sa akin.” “Ahm hindi pwede Young Miss. Mataas ang pag-galang namin sayo. Saka malalagot kami kay Don Jaime,” sagot nito sa pakiusap niya. “Ganun? Eh, gan’to na lang. Kapag tayo-tayo lang, Jaymee na lang ang itawag niyo sa akin, okay ba yun?” Saglit pang nag-isip si Lotty bago siya sang-ayunan. “Ah eh, s-sige po.” Napapangiti naman na sumunod na si Jaymee sa servants. Isang mahabang crystal table ang nasa bulwagan. Punong-puno ng iba’t ibang
Chapter SEVEN. Kung nganga ang pag-uusapan, wagi na si Jaymee. Nakanganga kasi talaga siya habang pinapanood ang mga katulong sa pagpapasok ng naglalakihang mga paper bags sa kwarto niya. Agad niyang tinanong si Madame Love na namumuno sa ginagawa ng mga ito. “Madame Love, ano po ang mga yan?” “Your dresses and your cosmetics, Young Miss,” sagot nito na kinamangha niya. Cosmetics? Dresses? Ang ibig sabihin, dito na talaga siya titira sa mansyong ito?! “Madame Love, may mga gamit naman ako sa bahay, kukunin ko na lang po–” “Wala ka ng babalikan sa bahay mo, Jaymee. Ang lahat ng naroon ay na-disposed na,” napatingin siya sa pintuan. Naroon si KC at nakasandal habang nakahalukipkip na pinapanood din ang kaganapan. “Ha? Ano’ng ibig mong sabihin?” naguguluhang tanong niya. Pati na rin sila Madame Love ay napatingin sa lalake. “Wala ng bakas mo ang makikita sa apartment. Huwag kang mag-alala, kinuha namin ang mga bagay na magagamit pa,” anito. Lumuwag ang dib
Pagod na sa kakalakad si Jaymee sa labas ng mansyon. Pero wari niya ay hindi niya marating ang gate. Napapakamot sa ulong napatingin siya sa orasan niyang pam-bisig. 7:30 na ng umaga, kapag umabot pa siya ng alas-otso dito ay malamang male-late na siya. Inis niyang inayos ang pagkaka-sukbit ng backpack niya sa balikat. Bakit kasi ang layo-layo ng gate? Napaka-haba pa nitong espaltadong pathway na nilalakaran niya. First day of school at ayaw niyang ma-late. May mga golf cart na dumaraan, paminsan-minsan. Tinatanguan pa nga siya ng mga ito. Siguro bisita ng Don, pero hindi naman niya pinapansin. Kunot na kunot na ang noo niya dahil sa init ng araw na tumatama sa mukha niya. Hindi pa naman ganoong ka-tanghali pero sa panahon ngayon ay masakit na talaga sa balat ang sinag ng araw, literal. Bubulong-bulong pa siya sa inis nang biglang may tumigil na big bike sa harapan niya, kaya naman bigla rin siyang napa-hinto sa pag-lakad. Ducati o BMW? Ah basta, big bike yun!
Inip na nakapangalumbaba si Jaymee sa upuan niya sa dulong row. Nakatanaw siya sa labas ng bintana. Ang pwestong katabi ng bintana na nakaharap sa likod ng school ang napili niyang upuan. Dun kasi siya komportable. Feeling niya tahimik dun at malayo sa ingay. Back benchers is always the best. Pero hindi niya lang maiwasang mainip. Maga-alas-nuebe na ngunit wala pa rin ang adviser nila. Nakakaramdam na rin siya na parang naiihi sa tagal niya ng nakaupo. Akmang tatayo na siya nang biglang bumaling sa kanya ang lalakeng nakaupo sa harapan ng kanyang silya. Itinukod nito ang baba sa sandalan ng upuan. “Hi. Bago ka lang dito?” “Ah hindi. Dito na ‘ko mula elem eh,” sagot niya. She didn’t want to be rude kaya pinansin niya ito. Mukhang ito ang bagong transfer at ngayon niya lang ito nakita. “Ganun ba? I’m Blue, bagong transfer,” feeling niya gusto nitong makipag-close sa kanya. “Saan school mo dati?” “Country side.” “Ahh.” Tahimik na ulit, hanggang sa lum
CHAPTER TEN. "Samahan mo siya sa classroom niyo. He's a top notcher on his former school, you better treat him well, got it." "Yes sir." Kaagad sinunod ng class president ang utos ng Dean na samahan ang bagong transfer na lalake. Tahimik lang itong nakasunod sa likuran ng class president. Halatang tahimik lang ang transferee. He's neat and clean on his white polo uniform. Tahimik lang habang nakikinig ng music na nagmumula sa headset. "Classmates, let's welcome our new transferee," ani class pres nang marating nila ang classroom. Iba-iba ang mga reaksyon ng mga naroon. May mga ngumanga, nag-singhapan, nag-bulungan o nag-sikuhan. Gwapo kasi ang transferee. Dumagdag sa charisma nito ang flat na maliit na nunal sa may ilong at baba ng kaliwang labi. Kaya naman siguro marami ang kinilig na kababaihan nang makita ito. "Introduce yourself, mister," utos ng class pres. Tumahimik ang buong classroom at nag-hintay ng introduction. "Uh, I'm Mico," matip