Ang aga ko atang nakarating sa school at kokonti palang ang nandito sa room. I'm bored kaya napagdesisyonan ko nalang na magbasa ng libro habang nakikinig ng music.
I'm somewhat fascinated with the book I'm reading. The plot is somewhat cliché but that's what made it fascinating to read. Kahit alam mo na ang takbo ng istorya ay patuloy mo pa rin itong binabasa.
It's about a girl falling for the guy who likes her bestfriend. Para siyang tanga na habol nang habol sa lalaking di naman siya gusto, she's so persistent to the point na nagiging masokista na sya. The guy is not even that worth it.
Naputol lang ang pagbabasa ko nang dumating ang aming prof.
Kay bilis ng oras di ko man lang natapos ang isang chapter at di rin napansin ang pumapasok kong kaklase, kung sabagay wala naman talaga akong pake sa paligid ko. Once I read a book I'm inside a world wherein I imagine what I read. I don't know if it's weird but I don't care.
Nagsimula na ang klase at wala man lang akong naintindihan sa sinasabi ng prof dahil di naman pumapasok sa isip ko ang kanyang sinasabi.
Nakahalumbaba akong tumitig sa blackboard na para bang pag tinitigan ko ito ng maayos magkukusa silang pumasok sa isipan ko, pero wala padin. Bigla kong naisip ang nabasa ko sa libro.
Why do people hurt themselves for the sake of other people? I mean, it doesn't even make sense—hurting yourself for others and them not even appreciating it.
I've been alone my whole life, everyone definitely leave me. It doesn't even surprise me, sanay naman ako. People come and go and it's their decision to stay. Nakakapagod maghabol nang mga taong walang intensyon na manatili sa buhay mo.
I'm not the type of person na gusto mong jowain, I can't handle conversations very well, in short, I don't want anyone talking to me. I don't really have friends, obviously.
Libro lang ata naging buhay ko. I'm a avid fan of books, para akong nerd sa mga stories ang kaibahan lang ay wala akong malalaking glasses sa mata at naglalakihang pimples, clear skin naman ako sa tingin ko.
The story really lingered in my mind. Like what the protagonist of the story said, she wants to sacrifice her life just for the guy she loves. Loving a person is really scary, it's making you do something insane, sino namang baliw ang isasakripisyo ang kanyang sarili para lang sa kanyang mahal.
I just think that it is so dumb to be selfless in the name of love.
"Mr. Montenegro, your late." sabi ng prof na kumuha sa atensyon ko.
I haven't heard na may classmate kaming Montenegro ang apelyido, kaya iniangat ko ang aking ulo at tiningnan kung sino.
Oh my god.
Di ko maiwasang mapanganga at manlaki ang mga mata nang makilala kung sino ang lalaking ito.
Magkaclassmates kami?! Agad kong tinakpan ng libro ang aking mukha. Damn! Bakit sya pa?! I need to hide myself, dapat di nya ko makita! Bakit sa dinami-dami ng pwedeng section bakit magkaclassmates pa kami? Kung sino pa yung kinamumuhian ko!
"This is the last time I will tolerate your tardiness Mr. Montenegro. Umupo ka na sa bakanteng upuan." diin na sabi nung prof.
No sir! Dapat pinapunta nyo nayan sa DO (Discipline Office)! Napapikit nalang ako saking mata sa inis, nasa likod ko pa ang bakanteng upuan!
"I'm so sorry sir. Di na po mauulit." narinig kong sabi niya.
I crouched hiding through my book. I heard his footsteps getting closer at napalunok ako nang tumigil ang pares nang sapatos sa harapan ko.
"You're so talented, Miss. I didn't know you could read it like that." I heard some of my classmates chuckling.
Nalilito ako sa pinagsasabi niya pero di ko siya pinansin. Nakahinga lang ako nang maluwag nang marinig ang ingay ng upuan sa likod ko, isang palatandaan na umupo na siya. Umayos na ako nang upo at dito ko nakita na lahat ng aking kaklase ay nakatingin sakin o sa taong nasa likod ko. Agad akong nanliit.
I really hated attention.
One of my classmates, specifically the guy in front of me pointed to my book. Napatingin naman ako and to my horror, baliktad ang libro ko.
I bit my lip, probably embarrassed. Di ko napansin na baliktad yung libro dahil sa panic!
The guy in front of me smiled so I also smiled, awkwardly. I think he's a good guy.
Mukhang di pa ko namumukhaan ni goon kaya nakinig muna ako sa aking prof kahit di naman talaga pumapasok sa isip ko ang kanyang sinasabi.
Biglang may pumatid sa upuan ko dahilan para muntik nakong mapasigaw sa gulat.
"Ano ba!" irita kong bulong para hindi kami marinig ng prof.
"Let me borrow your book. I haven't bought mine." pabulong din niyang sabi. He's not even asking for it, he's commanding me for it!
I scoffed. As if I would let him borrow mine.
Di ba kasali sa requirements ang pagbili ng libro? Bat di sya bumili ng sakanya, kay yaman-yaman nya tas di siya nakabili!
Oo halata namang mayaman sya eh, sa relo nyang rolex, sa bag nyang Herschel sinong mag aakalang sa dami nyang branded na suot di sya nakabili ng libro!
"Ayoko," diin kong sabi.
He remained quiet, probably shock kasi wala pang babaeng tumanggi sakanya. Well ngayon meron na.
He clicked his tongue. "Well, no choice."
He suddenly slip his hand on my table, getting my book. Akmang magproprotesta pa ako pero napatigil ako nang biglang bumulong ang lalaking nasa harapan ko."Papalapit si prof."
Agad naman akong umupo nang maayos. Napalunok nalang ako nang tumigil siya sa table ko.
"Where's your book, Miss Fuentes." he sternly said.
I'm fidgeting my finger as I create an excuse in my head. My anxiety creeps up when my classmates are staring at me. It's giving me pressure at nagsisimula na akong pawisan.
I hate this. I hate being the center of attention. I hate oral recitations. I hate giving speeches. I hate being the star.
I looked down. Napapikit nalang ako nang mariin, trying to control myself.
"I have it, Sir." the guy in my back said. "I haven't bought my own."
The prof nodded and said, "Okay."
Napahinga ako nang maluwag nang mawala ang atensyon sakin. As I raised my head, nakita ko na nakatitig sakin yung lalaki sa harapan ko.
"Are you okay?" he mouthed. I just nodded in response. He just smiled and turned away.
I throw a death glare at the goon behind me.
"Your quite familiar." pinasingkit nya ang kanyang mga mata. He's cute—oh damn, ano ba tong iniisip ko. Kailan pa naging cute ang isang goon? Never.
"Ng-ngayon lang kita nakita baka namamalikmata ka lang." tinakpan ko ang aking mukha gamit ang notebook na nasa desk ko mata lang ang hindi natabunan.
"Then why are you stummering? Why do you cover your face?" mas lalo nyang pinasingkit ang kanyang mga mata, parang nakapikit na sya sa lagay na yan.
Pabalik balik ang tingin ko sa prof na nagsusulat sa board at sa kanya dahil baka madetention ulit ako pag nakita ako ng prof na nakikipag usap sa goon nato. Malapit na ding dumugo ang ilong ko sa pag english niya.
"Wala, makinig ka nalang sa prof," sabi ko at agad akong humarap sa harap sakto ding tapos nang magsulat ang prof sa board.
Minutes later, pinatid nya na naman ang upuan ko pero di ko nalang pinansin. Akala ko titigil na sya pero kinabit nya na naman ako, pilit ko paring binabalewala and I decided to just doodle something on my notebook, making myself seem busy para tantanan niya na ako.
Napabuntong hininga nalang ako dahil akala ko na sa wakas tumigil na din siya pero nagulat ako nang may kumiliti sa tagiliran ko na naging dahilan kung bat ako napasigaw.
"Ms. Fuentes any problem?" napatayo ako saking inuupan.
"Ah eh..." napakamot ako saking ulo, here's the stares again. Once again, while fidgeting my fingers I'm generating an excuse in my head.
Bahagya kong nilingon ang goon para bigyan sya ng masamang tingin, he smirked, making my blood boil.
"May nakita lang akong tumatakbo na ipis Sir." Agad namang nagsitinginan ang mga classmates ko para icheck kung may ipis ba talaga at ramdam ko ang pagkatakot nila.
"Okay Ms. Fuentes sit down, mukhang kailangan nang mag general cleaning." the prof seem to buy my excuse kaya napahinga ako nang maluwag.
The guy in front of me chuckled. He turn to me and held his hand.
"Hi, I'm Trevor," he said with a kind smile.
"Yumi." I shook his hands.
"You seem interesting, let's be friends."
Napatigil naman ako sa sinabi niya. I seem interesting to him? Di ako makapaniwala sa sinabi niya. This is the first time someone said that to me. That I'm interesting.
"You seem surprised, ayaw mo ba?" tanong niya nang mapansin na hindi ako nakasagot sa kanya. It's not even a question, it's a statement.
"Gus—"
Natigil ang sasabihin ko nang biglang may pumatid sa upuan ko. I rolled my eyes before smiling at Trevor.
"It's my pleasure," I said with a smile but I think it looks fake.
My blood kept on boiling with this guy behind me. Akala ko matatapos na ang kalbaryo ko kahapon but it seems like I was wrong. The demon is probably laughing watching me being tortured by this guy.
The professor finally said goodbye and by the time he got out of the door, it was time for me to confront him.
"Anong problema mo sakin!" inis kong sabi habang nakakunot ang noo.
"Oh, it's you, the oh-so-brave-strong-girl. I remembered the way I see the lines in your forehead." sabi nya, he even touch my forehead, agad ko naman itong iwinaksi.
Nag iinit ulo ko, I wanted to strangle him to death. Inuubos nya talaga ang pasensya ko. He's really good in pissing me.
"Damn you!" pagduro ko sakanya, making him raise a brow.
Humarap nalang ako sa harapan dahil kapag hindi ko mapigilan ang sarili ko baka matusok ko sya sa ballpen na hawak ko.
"Pikon." napapikit nalang ako sa inis, kailan pa sya titigil sa pang iinis, namumuro nako sa kanya. Agad ko syang hinarap pero wrong move ata yun.
The time seems to stop. Nanlalaki ang mga mata ko dahil sa hindi inaasahang pangyayari. I unknowingly pursed my lips. I saw a glimpse of shock in his eyes pero agad itong napalitan ng ngisi.
We just fucking kissed.
––
Klareynah
My first kiss.Napatulala nalang ako habang nakahawak saking mga labi. I can't believe it, he just stole my first kiss! Sa isang iglap nawala ang ilang taon kong inaalagaan na first kiss. Sa isang iglap nawala yung panaginip ko na ang first true love ko ang bibigyan ko ng first kiss ko.He waved his hand in front of me at natauhan naman ako. It's lunch break right now pero di ako nakaramdam nang gutom dahil sa gulat."You seem shocked, masarap ba?" natatawa nyang sabi.What a jerk."How dare you kiss me!" Inuubos talaga ng goon na to ang pasensya ko.Ano bang ginawa kong kasalanan para parusahan nang ganito. Buong araw kong makikita ang mukha nya dahil classmates kami, araw-araw ding masisira ang buhay ko!"How dare you accuse me?" tinuro nya pa ang sarili nya.What the fuck? Sya pa ngayon ang pavictim."So are you telling me na kasalanan ko pa na nahalikan kita? You just stole my first damn kiss!" literal na nag uusok na ngayon ang ilong at tainga ko."Oh, so that's the reason why yo
Maaga akong naglakad papuntang university, sawang sawa nakong makinig sa walang katapusang sermon ng tita ko, tinalo niya pa ang pari sa sobrang haba ng sermon.Habang papalapit ako sa school mas dumadami ang estudyante at napapansin ko na nakatitig silang lahat sakin, as in silang lahat talaga, may mga nagbubulungan pa.Bigla naman akong nagtaka. May dumi ba sa mukha ko? Di naman ako sikat sa university kaya nakakapanibago talaga."Yums!" hinihingal na lumapit sakin si Zel."Bakit parang ang weird ng mga tao ngayon, kung makatitig sila sakin para akong artistang may issue." bulong kong sabi kay Zel.She's Zelenaire Sphire Serquencio my one and only bestfriend. Siya ang palaging updated sa mga issue—kagaya nalang ngayon at palagi niya itong chinichika sa akin.I don't scroll often on social media kaya wala akong alam sa mga nangyayari while she's the latter, her life revolves around social media, she often posts selfies, updates, and such.Maganda din naman siya. She have that small f
It's already lunch time and half of the day pero pagod na pagod na ako. All the time naprapraning na ako at ni isang lecture ng prof walang pumasok sa isip ko.But as time pass by wala namang nangpraprank maliban kaninang umaga at wala namang nangthrethreat ng buhay ko, maliban nalang sa death glares ng mga fan girls ni goon kuno.Napabuntong hininga lang ako habang nakapalumbabang nakatitig sa pagkaing nasa harap ko."It's the 100th time you sighed, Yums," sabi ni Zel sabay paikot ng kanyang mata.Magkasama kami ngayon sa cafeteria dahil maaga silang pinalabas ng prof nila, first time ata na maagang nagpadismis ang prof nila."You're just exaggerating," walang gana kong sabi."Why don't you just eat your food, pinaghihintay mo ang grasya, baka takbuhan ka." Napatingin ako sa kanya."Di naman ako ganun ka sutil na bata para parusahan ako ng ganito." Tukoy ko sa mga nangyayari, parang sumpa ang mga nagdaang araw at isa lang ang nakikita kong dahilan kung bakit, si Xionus.Simula nung m
Sa wakas weekend na din. It's been a hell week, a literal hell for me. Ilang araw na pero di pa din humuhupa ang nasabing issue. Araw-araw ata akong natutuliro, baka may harina na naman, baka may balde na nang tubig ang mahulog sa taas, baka batuhin ako ng itlog, ganyan ang mga iniisip ko. Sasabog na ata ang utak ko kakaisip kung kailan pa huhupa ang isyung ito. Ilang araw na ding hindi ko nakikita si Xionus. Simula nung nagleak ang picture naming dalawa, di ko na siya nakitang muli, nawala na lang siya na parang bula. Panalangin ko na sana di na siya bumalik pa para hindi na magulo ang buhay ko. Nagtratrabaho ako ngayon sa coffee shop para naman magkaroon ako ng kahit kakaunting ipon para sa sarili ko. I can't just depend on the money my tito gave me, kailangan ko ding magsumikap para maghanap ng sariling pera. Ilang minuto nalang matatapos na ang shift ko. Di naman nagkulang sa binigay na pera si tito pero plano kong maging independent. Ulilang bata nako at kapag mawawala ang s
Nakarating na kami sa amusement park at agad namang nagningning ang mata ko, like it's my first time being here. Amusement parks really excites me, I don't know why. Para nakong bata kung makangiti, but I'm still a teenager wala namang masama dun.I could also see the gigantic rides, the ferocious scream of the crowd riding those rides, the cries of a child as he beg his mother, the happy smiles of a family.Despite the crowd, I can't feel an ounce of anxiety inside me. It's as if I'm floating with the amount of joy I felt inside my heart.May nakita akong stall na may stuff toy na unicorn. Unicorn, my favorite! Para akong bata nagtalon-talon nang makita ito.And with pleading eyes, I asked him."Could you get that unicorn stuffed toy?""Sure," he agreed and smiled.Ginulo muna niya ang aking buhok bago siya nagsimulang pumwesto para matira niya yung mga lobo. In order to get a price dapat makaputok ka ng tatlong lobo with the use of five darts.Napapalakpak ako nang kauna-unahan niya
Weekends have come to an end.Gustuhin ko mang matulog nang matulog, hindi pwede dahil kailangan ko nang pumasok sa university.Kaya matamlay akong naglalakad ngayon papuntang campus. Kung pwede lang lumiban nang kahit isang araw, kaso mapapagalitan ako ni tito at masesermonan ni tita at baka ito ang magiging dahilan para palayasin nila ako sa kanilang puder.Napabuntong hininga nalang ako.Pagkapasok ko sa gate, my body move on its own and hide behind the wall when I saw Khael walking. Di ko alam bakit pero nahihiya ako sa kanya.Naalala ko na naman ang nangyari at pinamulahan ng mukha. Bakit ba kasi kada mahihimatay ako siya yung makakasagip sakin?Ilang beses siyang nagpalinga-linga na parang may hinahanap. Ako ba ang hinahanap nya? Di naman siguro.Naglakad ako papalapit, ginawa ko pang pantapik ang bag ko."Yumi!" Bahagya akong napatalon nang tawagin niya ang pangalan ko.Napapikit nalang ako sabay nakangiting bumaling sakanya. I know my smile is so fake but I don't care anymore.
Days had passed na walang masyadong nangyari.Just regular classes, Part time job, lunch with Khael and Zel—and as time pass by napansin ko ang awkward atmosphere na pumapaloob sa kanilang dalawa.There fights are so petty. Kahit piso pag aawayan nila, ganun sila kalala at wala na akong ibang magawa kundi ang mapasapo sa aking noo.I don't know what happen to the both of them. Zel didn't tell me what happened that time, ang sabi lang niya ay 'I will tell you at the right time,' at malay ko ba kung kailan yung right time na yun.For the past few days, Xionus is unexpectedly quiet to the point that it's giving me goosebumps.But I should be happy dahil sa wakas tumahimik na din ang nagsimula ng salot sa buhay ko. But half of me is afraid, baka may plinaplanong siyang ambush, knowing that he's a goon.This day is also a normal day. Some subjects have exams but I just ace it like a piece of cake.Naglalakad ako ngayon sa hallway dala-dala ang sangkatutak na libro, pinahatid kasi ng prof n
Nakatulala akong naglalakad papunta sa classroom. My mind was still on the clouds and I felt so light like a feather dancing with the wind. Gusto ko nalang matulog nang napakahaba, yung sa sobrang haba, ayoko nang magising pa. Life is full of sacrifices and choices. In every move, you choose and sacrifice the latter. You cannot be successful without sacrificing the one that really has a big part in your heart, that part would just be a burden and hinder. But the thing is, di ko alam kung anong isasakripisyo ko o kung kailangan ba talagang magsakripisyo. I can't help but sigh. I don't really know what to do about this. I hate this. I hate choosing from the choices as if I'm discarding those things I didn't choose. To follow what Xionus said about distancing myself to Khael or to decline his warning and be with Khael at masasaktan si Zel. If I would choose the latter masasaktan ang best friend ko but if I choose the former masasaktan si Khael. But I don't want to hurt Khael because