Chapter 32

Halos kinse minuto na ang lumipas simula ng pumasok ako dito sa loob ng silid. Hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin ako kung bakit galit na galit silang lahat sa akin pagkatapos na basahin ang liham ni Don Rafael. Tahimik akong nakaupo sa gilid ng kama ngunit hindi pa rin nawawala ang pagkabalisâ ng aking katawan. Kanina pa ako hindi mapakali dahil natatakot ako sa nakikita kong galit sa kanilang mga mukha. Parang gusto kong tumakbo palayo sa mansion na ito at bumalik na lang sa bundok kung saan ay tahimik akong namumuhay. Kung alam ko lang na iiwan din pala ako ni Don Rafael ay dapat sana’y hindi na lang ako sumama pabalik dito sa lungsod.

Nagsimula ng manlabo ang aking paningin dahil sa mga namumuong luha, hanggang sa nag-unahan ng pumatak ang mga luha ko sa aking mga hita. Nanatili lang akong nakatitig sa mga kamay ko na kanina pa nanginginig.

Ang mas lalong ipinag-aalala ko ay baka pati si Mamâ Rosario ay galit din sa akin. Hindi ko kakayanin kapag nangyari ‘yun. Maya-maya ay n