“Paglabas ni Alexander mula sa pintuan ng banyo ay kaagad akong lumapit. Tahimik na dinampot ko ang puting brief nito at inabot sa kanya habang nanatili akong nakayuko. Nang makita ko na nawala sa aking kamay ang brief ay isinunod kong iabot ang puting polo shirt nito. Maingat na binuklat ito upang hindi magusot saka iniladlad sa kanyang harapan. Ipinasok naman ng asawa ko ang kamay niya sa bawat butas ng sleeve nito. At habang isa-isa kong isinasarado ang bawat butones ng polo nito ay nanatiling nakatingin lang ang mga mata ko sa kanyang damit. Natigilan ako ng umangat ang isang kamay niya at humawak ito sa ilalim ng baba ko saka inangat ang mukha ko upang magtama ang aming mga mata. Mabilis kong ibinaling ang tingin sa ibang direksyon, nag-aalala ako na baka magalit siya sa akin kaya ayokong makita ang kanyang mga mata. “Bakit hindi mo ako tinitingnan sa aking mga mata?” Seryoso niyang tanong, napalunok ako ng wala sa oras habang kinukurot ng isang kamay ko ang aking kaliwang
Kasalukuyang nasa salas si Zanella at Rosario, dahil tinuturuan ni Rosario ang kanyang manugang na magbasa. “The wolf opened his mouth wide and shouted and Granny jumped out.” Basa ni Rosario sa hawak nitong libro habang si Zanella ay sinundan ang pagbasa ng kanyang biyenan. “Mamâ, marunong na akong magbasa dahil tinandaan ko ang lahat ng mga itinuro mo sa akin.” May pagmamalaki na turan ni Zanella kaya napangiti si Rosario, batid niya na matalino ni Zanella dahil mabilis niyang natututunan ang isang bagay. “Talaga? Sige nga simulan mong basahin at unawain ang nilalaman ng libro. Pagkatapos ay ipaliwanag mo sa wikang tagalog ang kwentong binasa mo.” Nakangiti na wika ni Rosario, tila nais magpakitang gilas ni Zanella sa kanyang biyenan kaya, masaya niyang kinuha ang libro mula sa kamay nito. Ngunit, hindi pa man siya nagsisimula ay naagaw ang atensyon nilang dalawa dahil sa pagpasok ng mag-inang Esmeralda at Patricia. Sabay na napatingin ang dalawa sa mga bagong dating. Napako
“Mamâ, where’s, Zanella?” Pagpasok pa lang sa pintuan ay ito na kaagad ang tanong ni Alexander sa kanyang ina. Tila sinampal si Samantha ng tanong na ito ni Alexander dahil siya ang nadatnan sa salas pero iba naman ang hinanap ng mga mata nito. “Nasa kwarto nyo, Iho.” Nakangiting sagot ni Rosario bago muling humarap kay Samantha. Tahimik na pumanhik sa hagdan si Alexander at diretsong tinungo ang kwarto nila ni Zanella, ni hindi man lang nito pinansin si Samantha na halos maluha na sa isang tabi. Malungkot na pinagmasdan ni Rosario si Samantha at nakadama siya ng awa para dito. Sa totoo lang ay hindi niya alam kung paano aaluin o kakausapin ang dalaga. Dahil nauunawaan niya kung paano itong lubos na nasasaktan lalo na’t halata naman na paborito ng kanyang anak ang bata nitong asawa. Nahihirapan na siya sa sitwasyon ng tatlo at hindi niya lubos na maisip kung paanong umabot sa ganito ang lahat. Masyadong magulo ang sitwasyon. “Iha, ako na ang humihingi sayo ng paumanhin dahil sa magu
Kasalukuyang abala si Alexander sa kanyang laptop, nakasandal naman sa kanyang katawan ang asawa niyang si Zanella at abala sa pagsusulat ng kung ano-ano sa hawak nitong papel. Tanging ang kanang kamay lang ni Alexander ang patuloy na nagti-tipâ sa keyboard ng laptop dahil ang kaliwang kamay niya ay nasa loob ng damit ng kanyang asawa at masuyong hinahaplos ang dibdib nito. Sabay na napalingon ang mag-asawa sa pintuan ng bigla itong bumukas at pumasok ang galit na galit na si Samantha. Naningkit ang mga mata nito ng maabutan ang ayos ng dalawa kaya nakaramdam siya ng pinaghalong sakit at selos. Nagulat si Zanella at pilit itong nagsumiksik sa katawan ng kanyang asawa dahil sa takot nito mula sa matalim na titig ni Samantha. “Hindi ko na kaya ang pangbabalewala mo sa akin sa bahay na’to! Mag-usap tayo ngayon din, Alexander!” Matigas ngunit may diin na wika ni Samantha sa mataas na tinig, bakas ang matinding sakit mula sa mukha nito. Diretsong tumingin si Samantha sa mga mata ni Za
Zanella’s Point of view “Ate, nasaan si Mamâ?” Nakangiting kong tanong sa isang kasambahay na nakasalubong ko sa pasilyo ng salas. “Maaga pong umalis si Ma’am Rosario, ang alam ko ay bibisitahin yata nito ang kamag-anak niyang may sakit.” Nakangiting sagot nito sa akin, “ganun ba?” Malungkot kong sabi, nilampasan na ako nito at dumiretso sa labas ng bahay. “You know, kahit anong dikit pa ang gawin mo sa biyenan mo ay hindi niya mapipigilan ang pag-alis mo dito sa mansion.” Mataray na saad ni Samantha na bigla na lang sumulpot sa aking likuran. “A-Anong ibig mong sabihin?” Naguguluhan kong tanong sa kanya ng hindi man lang gumagalaw sa aking kinatatayuan. Lumitaw ang isang matalim na ngiti mula sa mga labi ni Samantha habang sinisipat niya ng tingin ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa. Natawa pa ito na para bang isa akong biro sa kanyang paningin. “Balita ko taga-bundok ka raw? At ayon sa kanila ay makitid daw ang utak mo kaya kailangan na ipaliwanag sayo isa-isa ang bawat detalye
“Anong ginagawa mo d’yan?” Seryosong tanong sa akin ni Alexander ng datnan niya akong nakaupo sa baitang ng hagdan dito sa labas ng bahay. Sinadya ko talaga na dito maghintayin dahil gusto ko siyang kausapin tungkol sa mga sinabi ni Samantha.“Anong ginagawa mo d’yan? Maraming lamok dito.” Naiinis na niyang sabi ng hindi kaagad ako naka sagot sa tanong nito. “S-Sorry… hinihintay kasi kita.” Natatakot kong sagot dahil ramdam ko na naiirita siya sa akin. “My ghod, Zanella! Pwede mo akong hintayin sa loob ng kwarto!” Tila napipikon niyang saad na kulang na lang ay sigawan ako nito ng tanga. Hindi na ako sumagot at tahimik na sumunod na lang ako sa likuran nito.Pagdating sa loob ng silid ay kaagad akong lumapit sa kanya upang kalasin ang mga butones ng kanyang polo. Ngunit, napansin ko na nakasimangot ang mukha nito. “Maligo ka nga, bakit amoy araw ka?” Naiinis na utos niya sa akin. Nasaktan ako sa sinabi ng aking asawa at para akong nanliit sa aking sarili. Sinarili ko na lang ang sama
“Zanell, bakit malungkot ka?” Nababahala na tanong sa akin ni Mama Rosario. Nilingon ko s’ya at matamlay na ngumiti dito. Napakaganda ni mama Rosario, dahil ngayon ay nakasuot siya ng isang magandang damit. Ngunit, ang hindi ko lang nagustuhan ay ang kulay nito. Nakasuot kasi siya ng itim na duster habang sa kanyang balikat ay nakasampay ang isang itim na bandana. “Aalis ka na naman ba?” Walang buhay kong tanong, isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi na para bang natutuwa pa sa tanong ko. “Huwag kang mag-alala, uuwi din ako mamayang alas dos ng hapon. Ngayong araw kasi ang libing ng kamag-anak kong namatay.” Malungkot niyang sagot, gustuhin ko man na pigilan siya ngunit hindi maaari. Kaya isang malungkot na ngiti ang naging tugon ko sa kanya bago ako tumayo at humakbang paakyat ng hagdan. Nagtataka na nakasunod lang ang tingin niya sa akin, ngunit kalaunan ay nakita ko mula sa gilid ng aking mga mata na naglalakad na ito palabas ng bahay. Walang alam si Mama Rosario sa kung
Nangangalay na ang mga braso ko dahil sa pagbuhat ng maraming mga gamit ni Samantha galing sa mga tagahanga nito. At ngayon ay kinakabahan ako dahil nandito kami sa harap ng isang higanting gusali na halos hindi ko na mabilang kung ilang palapag mayroon ito. Iniisip ko kasi na baka tulad din ito ng hotel na pinuntahan namin na maraming tao para lang magtanong ng kung ano-ano kay Samantha. Nauna na bumaba ng sasakyan si Tita Gracia, at hinintay pa nito si Samantha na makababâ bago sabay silang dalawa na naglakâd patungo sa pasukan ng gusali habang masayang nagkukwentuhan. Gusto ko sanang magtanong sa kanila ngunit kung kumilos ang mga ito ay parang hindi nila ako kasama. Hanggang sa nakapasok na sila sa loob ng building, nakita ko pa na yumuko ang lahat ng tao sa kanilang dalawa bilang pagbibigay galang. Balak ko na sana na bumalik na lang sa loob ng kotse ngunit nahinto ako sa paghakbang ng mula sa bumukas na pintuan ay lumabas si Alexander at sinalubong ang dalawang babae. Nakan