Chapter 42

“Zanell, bakit malungkot ka?” Nababahala na tanong sa akin ni Mama Rosario. Nilingon ko s’ya at matamlay na ngumiti dito. Napakaganda ni mama Rosario, dahil ngayon ay nakasuot siya ng isang magandang damit. Ngunit, ang hindi ko lang nagustuhan ay ang kulay nito. Nakasuot kasi siya ng itim na duster habang sa kanyang balikat ay nakasampay ang isang itim na bandana.

“Aalis ka na naman ba?” Walang buhay kong tanong, isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi na para bang natutuwa pa sa tanong ko. “Huwag kang mag-alala, uuwi din ako mamayang alas dos ng hapon. Ngayong araw kasi ang libing ng kamag-anak kong namatay.” Malungkot niyang sagot, gustuhin ko man na pigilan siya ngunit hindi maaari. Kaya isang malungkot na ngiti ang naging tugon ko sa kanya bago ako tumayo at humakbang paakyat ng hagdan.

Nagtataka na nakasunod lang ang tingin niya sa akin, ngunit kalaunan ay nakita ko mula sa gilid ng aking mga mata na naglalakad na ito palabas ng bahay. Walang alam si Mama Rosario sa kung