บทที่ 151

อวิ๋นซูเดินเข้ามาใกล้ ๆ เอามือข้างหนึ่งจับแขนของเธอเอาไว้ ทำท่าทางดึงเธอขึ้นมา พร้อมกระซิบข้างหูของเธอว่า: “แน่นอน...พอใจมาก...”

ถานอวี้เสวี่ยเงยหน้าขึ้น แล้วเห็นริมฝีปากของอวิ๋นซูยกขึ้นพอดี

นัยน์ตาที่ปั่นป่วน แทบอยากจะบีบคออวิ๋นซูให้ตาย

เธอจงใจ!

ตอนที่เธออยู่ต่อหน้าเฮ่อเยียนสือจะทำตัวเป็นคนมีเหตุผล แล้วให้แม่ของเธอขอโทษ!

อวิ๋นซูไม่สนใจความมาดร้ายที่อยู่ในนัยน์ตาของถานอวี้เสวี่ยเลย และกล่าวว่า“คุณถาน ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ ฉันก็แค่พูดเท่านั้นเอง”

พอแม่ของถานอวี้เสวี่ยตั้งสติได้ ก็ผลักอวิ๋นซูออกไป แล้วพยุงถานอวี้เสวี่ย: “เด็กโง่ ลูกไปคุกเข่าให้เธอทำไม... คุณเฮ่อ...”

ถานอวี้เสวี่ยกังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอจึงรีบดึงแม่ของตนแล้วรีบจากไปอย่างเร่งรีบ

คุณพ่อเฮ่อเห็นแค่ด้านหลังของทั้งสองคนที่จากไปอย่างเร่งรีบ ก็ขี้เกียจที่จะไปถามถานอวี้เสวี่ยว่าทำไมต้องคุกเข่า

“เสี่ยวซู เมื่อกี้ทำให้ลูกต้องลำบากใจแล้ว”

อวิ๋นซูหันกลับมา แล้วพูดอย่างใจกว้างว่า “คุณพ่ออย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ แค่อธิบายเรื่องที่เข้าใจผิดใจกันก็พอแล้ว”

คุณพ่อเฮ่อมองอวิ๋นซูด้วยความชื่นชม: “อาเหยียนโชคดีที่ได้แต