บทที่ 153

หรงซีตามหาท่านแม่อยู่ตลอด จนกระทั่งตอนนี้เขายังไม่มีเบาะแสแม้แต่น้อย

“ท่านอ๋อง ดูออกว่าแม่นางเจียงมีไมตรีให้ท่าน”

โจวไท่ฟู่ใช้เวลาที่ว่างอยู่มองหรงซี

หรงซีไม่พูดจา เขากำลังตั้งใจดูหมากล้อม

“ได้ยินว่าแม่นางเจียงติดตามท่านหญิงหลิงโหรวไปนอกเมือง นึกไม่ถึงว่าจะถูกท่านพามาที่เมืองชิงเหอ เกรงว่าชื่อเสียงของนางจะเสียหายแล้ว”

โลกนี้โหดร้ายกับสตรี หากชื่อเสียงด่างพร้อยก็จะเป็นผลเสียต่อสตรีในการแต่งงาน

“ท่านหญิงหลิงโหรวอยู่ในเมืองชิงเหอด้วยเช่นกัน”

โจวไท่ฟู่นึกไม่ถึงว่าเพื่อชื่อเสียงของเจียงหวานหว่าน หรงซีจะเชิญท่านหญิงหลิงโหรวมาถึงเมืองชิงเหอ

“ท่านอ๋องช่างจริงใจ ช่างเป็นสุภาพบุรุษ ช่างองอาจ”

หรงมู่หานลงหมากขาวในมือ

“ไท่ฟู่ การชมหมากด้วยความเงียบถือว่าเป็นสุภาพบุรุษ”

“ฮ่าๆๆ”

โจวไท่ฟู่หัวเราะอย่างชอบใจ

ดูเหมือนว่าหรงซีก็ไม่ได้ไม่สนใจแม่นางเจียง

ทั้งสองคนเล่นหมากล้อมกัน ราวกับความวุ่นวายภายนอกไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

คนที่หรงมู่หานพามากำลังค้นเรือนของหรงซี แต่ล้วนไม่พบสิ่งใด

เหตุใดจึงไม่พบสิ่งใดเลย หรงมู่หานไม่เชื่อ เขาเดาว่าหรงซีซ่อนหลักฐานแผนการกบฏไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว

เขาสั่งให้คนต