บทที่ 152

ตอนที่หรงมู่หานพบหรงซีก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อย

เขานึกไม่ถึงว่าหรงซีถูกควบคุมตัวไว้ยังสงบนิ่งอยู่เช่นนี้ได้

หรงซีไม่แปลกใจสักนิดกับการมาของพวกเขา ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้ว

“คารวะท่านอ๋อง”

“คารวะเสด็จอา”

โจวไท่ฟู่และหรงมู่หานคารวะหรงซี

หรงซีหันไปมองโจวไท่ฟู่ “ไท่ฟู่ไม่ต้องพิธีรีตอง เชิญนั่ง”

หรงมู่หานยังคงอยู่ในท่าประสานมือคารวะ เมื่อเห็นหรงซีเชิญไท่ฟู่นั่งลงเพียงคนเดียว ทว่าเขายังคงรักษาท่าประสานมือคารวะอยู่เหมือนเดิม ทำให้เขารู้สึกอับอาย

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นถึงองค์ชายรองแห่งแคว้นตงหลิง หรงซีกล้าทำกับเขาเช่นนี้ได้อย่างไร

เขาเก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มสุภาพอบอุ่น

หรงซีพูดคุยกับโจวไท่ฟู่สองสามประโยค เมื่อเห็นว่าหรงมู่หานยังคงอยู่ในท่าประสานมือคารวะเหมือนเดิม เขามองด้วยความแปลกใจ

“องค์ชายรอง เหตุใดเจ้ายังไม่นั่งลงอีก?”

หรงมู่หานยิ้มแห้ง “เสด็จอายังไม่ได้เอ่ยปาก หลานชายไม่กล้านั่ง”

หรงซียิ้มไม่สนใจคำพูดแฝงความตำหนิของหรงมู่หาน “องค์ชายรอง นั่งลงเถอะ”

โจวไท่ฟู่รอให้หรงมู่หานนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาถึงจะบอกเจตนาในการมากับหรงซี

เมื่อได้ยินว่านายพลลูกน้องของตัวเองเป