บทที่ 151

ทุกคนนิ่งเงียบ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากความตายเลยหรือ?

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ขอให้ทุกคนให้เวลาข้าหน่อย ข้าจะคิดค้นสูตรยาถอนพิษออกมาให้ได้ พวกเราต้องรอดไปด้วยกัน”

ไช่หยางอารมณ์ขุ่นมัว

“จะให้พวกเราเชื่อเจ้าได้เช่นไร”

เดิมทีพวกเขาก็ไม่เชื่อเจียงหวานหว่านอยู่แล้ว สตรีอายุเยาว์วัยเช่นนี้จะรักษาโรคพวกเขาให้หายได้เช่นไร

แต่วันที่สองที่เจียงหวานหว่านตรวจอาการให้พวกเขา พวกเขาถึงได้รู้จักเจียงหวานหว่าน

เจียงหวานหว่านตอบไช่หยาง “จะเชื่อข้าหรือจะรอวันตาย เจ้าเลือกเองได้”

ไช่หยางอ้าปาก แต่ก็ไม่ได้พูดต่อ

เจียงหวานหว่านรู้ว่าพวกผู้ป่วยตรงหน้ามีความมุมานะมากกว่าผู้ป่วยทั่วไป

“พวกเจ้าจงเอาความมุมานะที่ใช้ตอนออกรบออกมาให้หมด คิดถึงตอนที่พวกเจ้าพุ่งเข้าสู่สนามรบ ปกป้องบ้านเมืองในตอนนั้น ทว่าตอนนี้กลับหวาดกลัวโรคระบาดจนกลายเป็นทหารหนีทัพ พวกเจ้าไม่รู้สึกผิดต่อรอยแผลเป็นทุกรอยบนตัวบ้างหรือ?”

สายตาของพวกผู้ป่วยพากันหันมองเจียงหวานหว่านเป็นจุดเดียว พวกเขาลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยเป็นใคร พวกเขาก็เคยเป็นทหารคนหนึ่ง

“ท่านหมอเจียง เจ้ารักษาพวกเราได้จริงหรือ?”

ท่ามกลางผู้ป่วย มีคนถามขึ้นอย่างอ่อนแ