บทที่ 41

มู่จิ่วซียิ้มให้กับอานเย่ที่นั่งอยู่หน้ารถม้าและเอ่ยกล่าว : "อานเย่ อรุณสวัสดิ์"

"มู่ คุณหนูใหญ่มู่ อรุณสวัสดิ์" เดิมทีอานเย่ยืนอยู่ข้างรถม้าด้วยใบหน้าที่ขึงขัง พอมู่จิ่วซีทักทายอย่างเป็นกันเองก็ทำให้รับมือไม่ทัน เขาเลยรีบตอบกลับไป ใบหน้าของทั้งเขินอายและรู้สึกเกรงใจ

เย่ฮานก็ได้พยุงมู่จิ่วซีให้ขึ้นรถม้าไปก็เห็นท่านผู้สำเร็จราชการแทนโม่จุนที่จัดเสื้อผ้าจนเรียบร้อยและนั่งตัวตรงหันมองมาที่นาง

เขาสวมชุดคลุมยาวสีฟ้าเข้ม บนหัวก็มีมงกุฎหยกสวมทับ บรรยากาศสูงส่งเกรงขาม

เพียงแต่ใบหน้าที่หล่อหเหลานั้นกลับเย็นชา ราวกับภูเขาน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย

"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน อรุณสวัสดิ์" มู่จิ่วซีนั่งข้างๆ พร้อมกับเจตนาดีทักทายเขา "วันนี้อากาศดีจริงๆ เจ้าเองควรจะยิ้มให้เยอะๆ หน่อยนะ"

พอโม่จุนเห็นใบหน้าอบชมพูราวกับดอกท้อของนางที่มีรอยยิ้มพร้อมกับดวงตาสวยงามที่เหลือบมอง เขาก็รู้สึกว่าความงามนั้นตละการตาอยู่เล็กน้อย

เขาเมื่อก่อนที่เคยเห็นมู่จิ่วซี ก็รู้สึกว่านางงามแบบไม่มีรสนิยม ฉูดฉาด เลี่ยนและรู้สึกไม่น่าอภิรมย์ แต่ตอนนี้ท่าทีของนางกลับดูสบายๆ วิจิตรงดงาม มีความนุ่มนวลแฝงอยู่จางๆ

นี่เป็นความเปลี