Ang maganda kong mood ay nawala na dahil sa nangyari kanina. Wala na akong ibang maramdaman kundi ang panlalamig at kaba sa dibdib.Kahit na maganda at malamyos ang tugtugin ay hindi na nito kaya pang pawiin ang namamahay na takot sa aking loob.Nang may dumaan na server ay agad itong tinawag ni Leon. Kumuha siya ng isa pang malaking bote ng alak at inilagay sa harapan namin. Kumuha rin siya ng dalawang baso at ang isa ay inabot niya sa akin.Tiningnan ko lang si Leon."Let's drink. You need it to calm your nerves down," aniya at lalong inilapit sa akin ang inaabot niyang baso.Inangat ko ang aking kamay at wala sa sariling kinuha ang basong hawak niya. Medyo nanginginig pa ang kamay kong kumuha nun.Binuksan ni Leon ang bote ng alak saka tahimik na nagsalin sa kanyang baso at sunod niyang ding nilagyan ang akin.I take a first sip hanggang sa sunod-sunod na ang ginawa kong pag-inom at sinasabayan si Leon.Ang ending tuloy ay nag-inuma

Pagkatapos mamatay ang screen ay biglang nagsigawan ang lahat sa kasiyahan upang ipagdiwang ang magandang balita na ibinahagi ng Alpha.Biglang nag-iba ang tono ng musika. Napalitan ito ng masaya at masiglang tugtugin upang sabayan ang nalaman nilang magandang balita.Nagtatawanan na tumayo ang lahat at sinasabayan ang daniw ng musika.Aalis na sana ako sa kumpol ng mga tao nang hinila ako ni Larian at kinaladkad papunta sa gitna."Let's dance!" wika niya at nagsimulang sumayaw sayaw. Hindi naman pang club yung sayaw, para lang talaga siyang sayaw ng mga nagkakatuwaan na mga tao, yung sayaw sa sinaunang panahon kumbaga. Kaya wala na akong nagawa kundi ang sumayaw na rin at makisabay sa kanilang katuwaan."Hey!. Hey!. Hey!.." sigaw ng lahat habang itinataas ang kanilang mga kamay sa ere.Si Larian ay ganadong-ganado sa ginagawa kaya nadala na rin ako at nawala na ang hiya sa aking katawan.Bawat mga mata na makakatagpo ng aking mga mat

"Where are you going?" aniya sa matigas na boses."I.." I can't find the right words to say. Para bang naputol na ang dila ko at hindi na nakapagsalita pa. Dagdag pa doon ay nabibingi ako sa malakas na kabog ng aking dibdib.I felt that he is getting closer to me, so close that I almost loose my senses. This feeling.. Bakit ba ganito ang nararamdaman ko kapag nasa malapit siya?Humigpit ang hawak niya sa palapulsuhan ko.He leaned closer, enough to whisper on my ears."I let your hand go, but don't try to escape," babala niya.Kinagat ko ang aking labi saka dahan-dahan na tumango. Naramdaman ko na lang na lumuluwag na ang hawak niya sa palapulsuhan ko.He stepped back and I sighed in relief when I heard his footsteps backing away."What now? How can I talk to you if you are facing that damn door?" inis niyang turan.Naiinis na siya, kaya kahit na ayaw ko man ay humarap na ako sa kanya.He is now sitting on his cha

Wala nang nagawa pa si Leon nang hinila ko siya papasok sa loob ng bahay.Pasalampak siyang umupo sa sofa saka pumikit. He looks stressed and tired. Habang hinahanap ko ang lalagyanan ng mga gamot ay nagsalita si Leon."Bakit di ka muna kaya magpalit ng damit," aniya.Liningon ko siya at nakataas ang isa niyang kilay sa akin. Sabagay, mas mabuti na ang magpalit muna ako ng damit para mas kumportable akong gumalaw-galaw."Sige. Magbibihis muna ako saglit," wika ko.Papasok na sana ako sa kwarto pero nilingon ko ulit si Leon. I eyed him. "Don't you dare try to escape."Leon rolled his eyes and picked up the remote of the TV. "Yes madam."Mabilis lang ang ginawa kong pagligo dahil baka pag magtagal pa ako ay mainip si Leon at maisipang tumakbo. Iba pa naman ang takbo ng isip ng isang iyon.Isang simpleng short at malaking t-shirt lang ang suot ko. Nakayapak lang din ako dahil hindi ko na maalala kung saan ko inilagay ang tsinelas

"She is your what?!" malakas na sigaw ni Jacob."She is my sister!" I shouted back while crying.I already expected this but it's still painful and hard to accept. Ang hirap tingnan ang pagkamuhi sa kanyang mata habang nag-aapoy siyang nakatingin sa akin.Lalo niya akong idiniin sa puno na sanhi ng mahina nitong pagkayanig at nagsihulugan ang mga tuyong dahon nito sa lupa.Ang kabayo ay napapatalon na sa gulat dahil sa aming mga sigawan.Pati si Sebastian na nakaantabay sa isang tabi ay nagulat din sa aking sinabi.Jacob glared at me dangerously. "Then you came here for what? To ridicule me? To laugh and make fun of me because of my sufferings?! You came to see the useless man that your sister dumped in the garbage can?! Huh?! Is that it?!""No! Hindi ganun ang intensiyon ko! Please Jacob! Maniwala ka!"Pero kahit na anong pagmamakaawa ang gawin ko kay Jacob ay parang wala na siyang naririnig, hindi na niya ako naririnig.