Kanina pa nagtitimpi si Veron. Sa dinami-dami ng masasakit na salitang binitiwan ng matanda ay wala siyang nagawa kundi ang pakinggan lamang iyon. Kumukulo ang dugo niya at nais nang paulanan ng bala ang katawan ng matanda ngunit kailangan nilang mag-ingat lalo na ngayong halos nakatutok sa kanila ni Ynzo ang lahat ng nguso ng baril na hawak ng mga tauhan ni Mr. Thurn. Kaunting galaw lang ay maaari silang maligo sa sarili nilang mga dugo.Sinenyasan ang mga ito ng matanda na ibaba ang mga armas at baril na hawak ng mga kalalakihang nakasuot ng purong itim na suit.“Hayaan niyo siyang magalit sa akin ngayon,” utos ni Mr. Thurn at muling humalakhak. Napipilitang ibinaba ng mga tauhan ang kanilang mga armas ngunit nanatiling mailap ang atensyon at pakiramdam ng mga ito kung sakali man na kumilos sila ng hindi kanais-nais sa harapan ng mga ito. Umiling-iling si Mr. Thurn. “Sayang ka pa naman, Ynzo. Kung sana ay ginagamit mo ang utak mo. Dito ka pa nagpakasal sa babaeng wala man lang maiha

HALOS MAMUGTO ANG mga mata ni Veron nang mapagtanto ang nangyari. Paggising niya ay nasa loob pa rin siya ng klinika ni Doktora Sweet. Naroroon pa rin ang asawa sa kaniyang tabi habang hawak-hawak ang kaniyang kamay. Nang malamang nawala na ang munting supling na inilagay ng doktora sa kaniyang tiyan ay halos nag-unahang maglandas ang luha sa magkabila niyang pisngi. Oo nga at hindi naman talaga totoo ang ipinagbubuntis niya ngunit ang pakiramdam ng pagkakaroon ng supling sa loob ng tiyan niya ay tila totoong-totoo sa kaniyang pakiramdam. Sa ikli ng panahon na naranasan niya ang bagay na iyon ay tila ba napamahal na sa kanila ni Ynzo ang imaginary baby na iyon. Ngayon pa lang ay pinipilas na sa labis na sakit ang puso niya. Nais niyang maglupasay sa pag-iyak at pilitin ang doktora na gawan siyang muli ng realistic baby bump ngunit sa pagkakataong ito ay masyado nang delikado ang ideyang iyon lalo pa’t siya rin naman ang naging dahilan kung bakit hindi nagtagumpay ang eksperimentong iy

“HERE’S YOUR COFFEE, Sir,” napapakagat-labi pang alok ni Anika nang makapasok sa loob ng opisina ni Ynzo.Naging abala siya sa maghapong pagtitipa at pagbabasa ng mga papeles at proposals sa kumpanya. Halos lamunin ng trabaho ang buong oras niya at natigil lang iyon nang pumasok ang kaniyang sekretarya. Nang sipatin niya ang suot na wrist watch ay napag-alaman niyang coffee break na pala.Akma niyang kukuhanin ang kapeng hawak ng babae nang bigla itong lumapit sa tabi niya. Saktong pag-abot niya ng tasa ay tumilapon ang kaunting kape sa suot niyang office suit.“Oh my ghad, Sir! I’m sorry!” nataranta si Anika at mabilisang kumuha ng panyo upang punasan ang bandang dibdib niya.Hindi naman ganoon kainit ang kape ngunit pakiramdam ni Ynzo ay nag-iinit ngayon ang kaniyang pakiramdam. Imbes kasi na punasan ng babae ng maayos ang mantsa sa suot niya ay dahan-dahan na ang naging pagkilos ng kamay ni Anika.Gumapang sa kaniyang dibdib ang mga daliri ng babae. Nang tingnan ni Ynzo si Anika ay

“Syempre, nagkunwari naman akong natatakot pero mas pabor yata sa ’kin na magpaakit ka naman minsan. Ang hirap kaya ng papel na ginagampanan ko ngayon,” napapairap pang suhestiyon nito.“Siguro next time na ’ko magpapaakit sa ’yo kapag nandiyan na siya. Tingnan natin kung totoo ngang nagseselos siya,” pilyong pagngisi niya.Napangisi na rin si Anika. “Pero sa totoo lang. I felt that your feelings are mutual. You both like each other, hindi niyo lang talaga maamin.”“Paano ko ba malalaman na may gusto rin siya sa ’kin?” naguguluhang tanong ni Ynzo.“Just kiss her, Ynzo. At kapag tinugon niya ang mga halik mo, ibig sabihin lang no’n ay mahal ninyo ang isa’t isa,” suhestiyon ni Anika.“Is that even possible? Marami ang naghahalikan pero walang nararamdamang pagmamahal para sa isa’t isa,” anas niya at ginulo ang buhok.“Have you kissed before? Alam mo ba, mararamdaman niyo lang ’yan once naglapat na ang inyong labi sa isa’t isa. Mararamdaman ninyo ang pakiramdam na tila ba inilulutang kay

“HALINA KAYO AT saluhan ninyo ako,” pag-imbita ni Veron sa mga katulong na nagbabantay sa kaniya.Nagluto ang mga tagapagsilbi ng napakaraming putahe at talagang naiinip siyang kumain nang mag-isa. Gulat na nagkatinginan sa isa’t isa ang mga ito.Binigyan sila ni Veron ng matamis na ngiti. “Boring naman kumain ng mag-isa. Hali kayo at saluhan niyo ako. Wala namang masama. Ayaw ko lang kumain nang nag-iisa.”Nang hindi pa rin kumikibo ang mga tagapagsilbi ay naglungkot-lungkutan si Veron. “Okay, hindi na lang ako kakain. Kahit na umuwi pa ang asawa ko, hindi na ako kakain.”Akma siyang tatayo na sa upuang kaharap ng hapag-kainan nang magpulasan papalapit ang mga tagapagsilbi at isa-isang nagsiupo sa mga upuang naroroon.“Naku, Ma’am. Kakain na po kami, basta kakain ka rin po ng madami,” wika ng isa sa mga tagapagsilbi.Napangiti siya ng malawak at kaagad na lumingon sa labas. “Oh, ano pa’ng hinihintay ninyo? Yayain ni’yo ring kumain ang iba. Mas masaya kung marami tayo at sama-sama,”