MABILISANG NAGHANDA NG sarili ang mag-asawang Ynzo at Veron. Halos punuin nila ang katawan ng mga makabagong kagamitang naimbento ng mga magulang ni Veron. Lahat ng maaaring gamitin sa pakikipaglaban ay sinuot na nila at alam niyang hindi iyon magiging madali dahil matalinong tao rin ang makakalaban nila.Handa na rin ang motorsiklong si Bembem upang ihatid sila sa lugar na pupuntahan nila. Tiningnan ni Veron ng mabuti ang kabuuan ng motorsiklo at ipinagpasalamat niyang walang anumang sira ang anumang parte ng sasakyang iyon.“Wow, ibang klase talaga ang parents mo, Wifey. They are both genius at nagawa nilang pagaanin ang buhay mo,” kumento ni Ynzo hinggil sa mga kagamitang high-tech na ngayon ay nakalatag sa ibabaw ng kama. Sa dami ng mga iyon ay hindi alam ng lalaki kung ano ang una niyang dadamputin. Para sa kaniya ay napakatalino ng mga magulang ni Veron at siguradong magiging sikat na inventors ang mga ito sa hinaharap kung hindi lang kaagad binawian ng buhay ang mga ito.“Than

“SALAMAT SA DIYOS at nagising rin ang ating bida!” Umalingawngaw ang tinig ni Mr. Thurn sa pandinig ni Veron nang magkamalay siya. Kasunod niyon ay sinundan nito ng sunod-sunod na pagpalakpak ang sinabi na tila ba nasa gitna ito ng isang palatuntunan.Inilibot ni Veron ang paningin at kaagad na nakita ang sarili na nakagapos ang mga kamay at paa sa isang kadenang bakal. Nasa gayunding sitwasyon si Ynzo na nasa di-kalayuan lang, wala rin itong malay na nakasalampak sa sahig. Maya-maya lang ay tila ba naalimpungatan rin si Ynzo at unti-unting idinilat ang mga mata upang magkamalay. Pilit na rin nitong inaalis ang sarili mula sa pagkakagapos sa kadenang bakal.“Wala na kayong magagawa, lovebirds! Kahit na anong gawin ninyo ay mamamatay lang din kayo pagkatapos nito!” humahalakhak na sigaw ng demonyong matanda. Halos mapuno ng usok ang kinatatayuan nito gawa ng tabakong binubuga nito maya’t maya. Halos maubo pa ang matanda dahil sa ginawang pagtawa at malulon ang usok na hinihithit nito.

HINDI ALAM NI Veron kung saan nagmumula ang galit ni Agent Blue nang mga oras na iyon. Tila ba sinapian ito ng isang demonyo na bigla na lang nag-alboroto sa harapan niya. Samantala ay abot tainga naman ang pagkakangiti ni Mr. Thurn habang nakaangat ang noo na nakamasid sa pamangkin. Tila ba ipinagmamalaki nito ang ipinapakitang kademonyohan ng lalaki. “Ang lalaking iyan ang sumira ng lahat ng plano! Lahat-lahat ng plano namin ay nasira magmula nang makilala mo ang gag*ng ’yan!” pagpapatuloy ni Agent Blue. Kataka-takang wala man lang naging reaksyon si Ynzo hinggil sa mga pinagsasabi ng lalaking nakasuot ng maskara. Tanging lihim na pagtagis lamang ng kaniyang mga bagang ang nagagawa ni Ynzo habang matamang nakikinig sa lalaki. “Bakit, may karapatan ka bang pigilan ako? Wala naman, ’di ba?” tanging nasabi lang ni Veron habang matamang pinagmamasdan ang lalaki. Sa wakas ay humarap din ito sa direksyon niya. Ngunit hindi pa rin niya makita ang kabuuan ng hitsura nito. Maging ang mg

“ILABAS SA SELDA ang babaeng ’yan! Hawakan niyo lang ng mabuti. Mas mahirap naman kung ang dalawang ito ang pakakawalan natin,” utos ni Mr. Thurn sa mga tauhan. Kaagad namang tumalima ang mga nakasuot ng itim na mga tauhan upang ilabas sa bakal na selda si Ginang Tolledo. Wala nang anumang sagabal sa katawan ni Annalisa Tolledo na labis na ikinahinga ng maluwag nina Ynzo at Veron. “Huwag kayong mag-alala. Walang alam sa pakikipaglaban si Mrs. Tolledo kaya safe kung pakakawalan niyo siya. Hayaan natin siyang makipagkuwentuhan sa dalawang iyan bago natin sila patayin.” Kasunod niyon ay humalakhak ng malakas ang matanda. “Mom...” bigkas ni Veron nang makalapit sa kaniya ang ina ni Ynzo. Sa halip na magalit ay isang mahigpit na yakap ang iginawad ng butihing ginang sa kaniya. “It’s okay, Anak. Everything will be alright...” bulong ni Ginang Tolledo sa kaniyang tainga. Nais niyang umiyak sa mga oras na iyon. Tila ba gumaan ang kaniyang pakiramdam nang yakapin siya at aluin ng ina ni

KAHIT KAILAN ay hindi binigo si Ynzo na mapahanga ng motorsiklo ni Veron. Hindi na siya nag-aksaya pa ng lakas upang mapatakbo ito. Sa halip ay ang motorsiklo na mismo ang kusang tumatakbo patungo sa kinaroroonan ng amo nito. Nang tingnan ni Ynzo ang maliit na monitor sa unahang bahagi ng motorsiklo ay nakita niya ang agwat ng kulay pulang ilaw na naka-indikasyon doon. Palapit na sila nang palapit ngunit patuloy naman ang paglayo sa kinaroroonan nila ng pulang bagay na nasa monitor. Ibig sabihin lang niyon ay may sinasakyan si Veron sa mga oras na ito kung kaya ay naging mabilis ang paglayo nito sa kanila. Napakunot-noo si Ynzo. Sa lawak ng kagubatan na kinaroroonan nila, hindi magiging madali ang pagbyahe doon gamit ang kotse at iba pang sasakyang may apat na gulong lalo na’t naglalakihan ang ugat ng mga punong-kahoy na madadaanan doon. Muntik na nga siyang magsisi sa pagsakay sa motorsiklo ni Veron dahil kanina pa siya palukso-lukso habang nakasakay sa motorsiklo gawa ng mga naglal