“Ano ang ibig ninyong sabihin?” sabay na tanong ni Ciara at Clarence. Sandali silang nagkatinginan at muling inilipat ang tingin sa matanda. Tinitigan nito si Ciara. Noong gabing kinuna ang anak mo—" hindi muna nito tinuloy ang pagsasalita. Tila nagbago na ang isip dahil nagpakawala na lang ito ng malalim na buntong hininga at iba ang idinutong, "Ama sa ama, anak—" "Put**ng ina! Bakit hindi mo na lang kami diretsahin?" Galit na sumingit si Clarence sa pagsasalita ng matanda dahilan upang sandali itong tumahimik. Naiinis siya sa paulit-ulit na lumalabas sa bunganga nito gayung hindi naman maarok ng utak niya kung ano ang itinutumbok nito. Sandali siya nitong tinitigan. May biglang umusbong na galit sa mga mata nito habang nakatitig sa kanya. "Pasalamat ka at nandyan si Master William noong gabing tinangay ang anak mo dahil kung hindi baka hanggang kamatayan mong isumpa ang ina mo!" Madiin nitong wika sa kanya. Nagulat silang dalawa dahil sa sinabi nito. Mukhang ito na ang sagot sa

“Master, ako ito si Lauron, may bisita po kayo.” Pabulong na wika ng matanda sa lalaking nakahiga sa kama nito. Dahan-dahan na humarap patagilid ang lalaki at tumingin kay Lauron ng may pagtataka.“Lauron, saan ka ba nanggaling, ilang araw kitang hinanap.”“Master, kanina lang po ako umalis sa tabi ninyo, nakalimutan niyo na kaagad. Siya nga pala may bisita ako. Sila ang sinabi ko sa inyo kanina na susunduin ko sa airport kaya ako umalis.” Agad niyang kinawayan ang mga biseta upang lumapit.“Mom, tinatawag na tayo ni Uncle Lauron.” Hinawakan ni Ciara ang ina ng makitang hindi ito makalakad ng maayos dahil sa mga nanlalabo nitong mga mata habang nakatingin sa Daddy niya. Ramdam niya ang paghawak ng mahigpit ng kanyang ina sa kamay niya tila ba humihingi ito ng lakas niya upang malapitan ang kanyang ama.“Willam,” Tuluyan ng humagulgol si Amanda na yumakap kay Willam dahil sa sobrang awa rito. Nagtataka si Willam sa biglang pagyakap ng kaedaran niyang babae sa kanya. Binalingan niya s

“Master, saan diyan si Jano sa mga nakamaskara?” nalilitong tanong ni Brando habang nakatingin sa mga nakamaskara na lalaki na papunta sa kanilang direksyon. Kasalukuyan silang nasa likuran ng malaking Drum. Binuhat nila kanina ang wheelchair ni William ng mag-paulan ng bala ang kanilang kasamahan at ginantihan rin ng kanilang mga kalaban. “Hindi ko alam; pero malaman natin kapag nahuli natin sila,” sagot ni Clarence habang naghahanda upang dakmain ang limang lalaki na dadaan sa kanilang kinaroroonan. Sinadya niyang hindi barilin ang mga ito, upang mahuli nila ng buhay ang kanyang kuya Jano. Binalingan niya si William, nanatili lang itong nakaupo sa Wheelchair habang tulalang nakatingin sa kawalan. Tila unti-unti ng nawawalan ng buhay ang mukha nito. Muli niyang itinuon ang pansin sa dalawang lalaki na papalapit sa kanila. “Urgh,” “Urgh..” “What a fuck..urgh!” Nasindak ang mga lalaki ng sabay-sabay silang pinag-untog ni Clarence. Tumulong na rin si Brando upang patumbahin ang mga

“Mas Gago ka!” pasinghal na wika ni Clarence habang dinuduro ng daliri nito ang direksyon ni Ryke. “Mas Gago ka, alam mo ba kung bakit? Dahil nagawa mong saktan ang sarili mong pamilya, sa anong dahilan, huh? Sa pagmamahal mo kay Ciara na sarili mong kapatid, o, dahil sa kagustuhan ng iyong ama?” Alin doon sa dalawa na binanggit ko ang pinaka-dahilan mo!?” “Hah, pareho! Minahal ko si Ciara kaya pumayag ako sa tang ina mo na patayin ang binhi mo. Ngunit umeksena itong matandang ‘to,” sabay tingin ng masakit sa putol na mga paa ni William at saka idinagdag. “Alam mo bang gustong-gusto kitang patayin noon? Ngunit hindi ko maintindihan sa sarili ko kung bakit pinili ko pa na buhayin ka. Ngunit salamat sa mga paa mo, dahil napaniwala ko si Daddy na patay ka na. Masisisi mo ba ako kung wala akong ibang ginawa kundi patunayan sa Daddy ko na karapat-dapat akong maging anak niya? Simula ng magkaisip ako, siya na ang kinagisnan kong ama. Napaniwala niya ako na patay na ang aking ina at ako lang

“Daddy, maraming salamat, dahil sayo kung bakit kasama pa rin namin ngayon si Clyde. Maraming salamat sa buhay na binuwis ninyo para sa amin. Aaminin ko, gusto kong magtampo dahil isang araw lang tayo nagkita, ngunit yun din ang araw na iniwan mo ako. Lumaki na rin ako na sabik sa pagmamahal ng isang ama Dad, ngunit naiintindihan ko kayo kung mas pinili mong samahan si Kuya Jano kaysa sa amin ni Mommy. Alam kong kahit nandyan ka, patuloy mo pa rin kaming ginagabayan ng pamilya ko.” Tinuon niya ang mga mata sa tombstone ni Jano. “Kuya, inaamin kong hanggang ngayon, galit pa rin ako sa’yo, ngunit unti-unti ko ng tinuturuan ang sarili ko na patawarin ka. Masakit lang kasi dahil ikaw, pinaglaruan ng tadhana sapagkat napunta ka sa maling tao, ngunit ako, pinaglaruan mo ang kapalaran ko, kuya. Lahat ng masakit na nangyari sa akin ikaw ang naging dahilan. Ngunit hindi kita masisisi, dahil tulad ko, naniwala ka lang din sa taong itinuturing mong pamilya. Kung meron man akong ala-ala na magaga