ในเมื่อนางรู้ตัวตนของมู่เซิงแล้ว นางย่อมช่วยชีวิตเขาเอาไว้จี้ฉวนจงสงสัย “ข้านึกออกแล้ว มู่เซิงมีพี่สาวอีกคนไม่ใช่หรือ? จะเป็นลูกของข้าได้เช่นไร”เจียงหวานหว่านอธิบาย “มู่เซิงถูกพ่อแม่ของมู่เซียงเก็บมาเลี้ยง พวกเขาไม่รู้หนังสือ จึงตั้งชื่อเด็กว่ามู่เซิง”จี้ฉวนจงลุกขึ้นยืนทันทีและสั่งให้คนไปหามู่เซิง“แม่นางเจียง ขอบคุณมากที่เจ้าช่วยข้าเช่นนี้ ต่อไปหากไม่ใช่เรื่องที่กระทบต่อตำแหน่งขุนนางหรือเป็นเรื่องโง่เขา ข้าจะช่วยเหลือเจ้า”เจียงหวานหว่านเห็นว่าจี้ฉวนจนเข้าใจเป้าหมายที่นางมาครั้งนี้แล้วจึงยิ้ม“ใต้เท้า คืนนี้ขอพาเจียงจิ่นหนิงออกจากคุกสักสองชั่วยามได้หรือไม่ หลังจากสองชั่วยาม ข้าจะพาเขากลับมาเข้าคุก จะไม่ให้ผู้ใดรับรู้ว่าเจียงจิ่นหนิงเคยออกไปจากคุก”จี้ฉวนจงขมวดคิ้ว การแอบปล่อยนักโทษมีความผิดต้องรับผิดชอบ ยิ่งเป็นนักโทษที่เซียวกุ้ยเฟยพาเข้าคุกด้วยเจียงหวานหว่านเห็นจี้ฉวนจงกำลังลังเล เลยกล่าวว่า “คนของท่านอ๋องจะมารับคนคืนนี้”นางแอบส่งสัญญาณให้จี้ฉวนจงรู้ หากเกิดเรื่อง ท่านอ๋องจะรับผิดชอบเอง“ได้ ข้าจะส่งจดหมายตอบกลับแม่นางเจียง”จี้ฉวนจงตัดสินใจให้โอกาสเจียงหวานหว่าน หากเ

เจียงหวานหว่านมองเจียงอวิ้นที่กำลังได้ใจ“สุขสบาย? นั่นเป็นเพราะเขาโง่! พี่ชายคนอื่น ตอนที่อยู่เมืองหลวงมีบันทึกแล้ว สกุลเฉาควบคุมไม่ได้ เลยเลือกเจียงจิ่นหนิงที่ชอบพูดพล่าม อยากได้สิ่งใดก็ให้สิ่งนั้น อยากทำสิ่งใดก็ทำสิ่งนั้น สกุลเฉาต้องคอยตามเช็ดล้างเรื่องไม่ดีตามหลังเจียงจิ่นหนิง คนที่ไม่รู้คนชื่นชมว่าสกุลเฉาเป็นสตรีจิตใจอ่อนโยนงดงาม”“เจียงจิ่นหนิงไม่เคยเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคุณชายบ้านอื่น คุณชายบ้านอื่น เชียวชาญด้านดนตรี หมากรุก ตำราและภาพวาด หากไม่เชี่ยวชาญสี่ตำราห้าศาสตร์ศิลป์ ก็จะอ่านหนังสืออย่างหนักทุกวัน เพื่อความรุ่งโรจน์โดดเด่น มีหน้ามีตา ส่วนเขา วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่น คิดแค่จะทำเช่นไรให้พวกเจ้าสองแม่ลูกพึงพอใจ วิธีของพวกเจ้าแม่ลูกร้ายกาจมาก!”หลังจากได้ฟังคำพูดของเจียงหวานหว่าน เจียงอวิ้นรู้สึกว่านางและท่านแม่เก่งกาจมากที่สามารถเลี้ยงคนไร้ประโยชน์เช่นนี้ออกมาได้“ขอบคุณที่ชม ไม่ต้องเกรงใจ!”เจียงหวานหว่านหัวเราะเสียงเย็น ทิ่มแทงความจองหองของเจียงอวิ้น“น่าเสียดาย เจ้าต้องไปใช้ชีวิตที่ชนบทแล้ว ช่างน่ารันทด แมลงสาบเดินอยู่ทั่วพื้น รูหนูสกปรกมีอยู่ที่ที่ ดีไม่ดียังมีงูด

ผู้คุมได้ฟังว่าจะได้รับเงินอีก เขารู้สึกดีใจ“แม่นางวางใจ ข้าจะดูแลคุณชายเจียงเป็นอย่างดี”เจียงจิ่นหนิงมีผู้คุมดูแลแล้ว คิดว่าคงไม่มีปัญหาแล้วฟ้าใกล้สว่างแล้ว นางกำลังจะไป หากมีคนเห็นเข้าคงไม่ดีหงเหลียนยิ้ม “ผู้คุม ข้าเฝ้าอยู่ตรงข้ามจิงจ้าวอิ่น หากคุณชายไข้ลดลงแล้ว แจ้งกับข้าหน่อย ข้าถึงจะกลับไปรายงานกับคุณหนูได้”ผู้คุมตกปากรับคำ ทำให้หงเหลียนวางใจหงเหลียนออกจากจิงจ้าวอิ่น จากนั้นก็หาที่นั่งตรงข้ามจิงจ้าวอิ่นเจียงจิ่นหนิงเจ้าคนสมควรตาย ทำให้นางต้องยุ่งอยู่ทั้งคืนเหตุใดคุณหนูถึงได้มีพี่ชายไร้ประโยชน์เช่นนี้ มีแต่สร้างความเดือดร้อนหงเหลียนอดทนนั่งเฝ้า นางต้องทำงานนี้ให้ดีเจียงหวานหว่านไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นกัน ไม่รู้ทางเจียงจิ่นหนิงเป็นเช่นไรบ้าง หงเหลียนก็ยังไม่กลับมาซิ่วกู่ยกน้ำแกงโสมมาวางตรงหน้าเจียงหวานหว่าน “คุณหนู ท่านนอนพักหน่อยเถิด หงเหลียนกลับมา ข้าจะบอกท่านเอง”เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางนอนไม่หลับ เจียงจิ่นหนิงถูกสกุลเฉาเลี้ยงจนเสียคนแล้วอย่าเห็นว่ายามปกติเขานิสัยอันธพาล ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ความจริงแล้วเขาใจฝ่อมากได้รับการกระทบเทือนเช่นนี้ ไม่รู้ว่าภายในใจ

เจียงหวานหว่านหันไปมองตามเสียง ไป๋หยู่ยังคงเป็นคนงดงามที่ใครเห็นก็หวั่นไหวเหมือนดั่งชาติก่อน“เถ้าแก่ไป๋ ความจริงแล้วข้ามาหาคุณชายเซียวหวายของพวกเจ้า”เจียงหวานหว่านยิ้มอธิบายไป๋หยู่มองเจียงหวานหว่านแล้วรู้สึกแปลกใจครั้งนี้คุณชายสายตาดีมาก นึกไม่ถึงว่าจะดึงดูดแม่นางที่หน้าตางดงามเช่นนี้มาได้แม่นางตรงหน้ามาถึงที่นี่ได้ แปลว่ามีความสัมพันธ์ของนางกับนายท่านคงไม่ธรรมดา“แม่นาง คุณชายไม่อยู่ หากไม่รังเกียจ ข้าจะบอกคุณชายว่าแม่นางมาหา”ไป๋หยู่ยิ้มแย้ม“ได้ยินมาว่าตัวไหมที่สกุลเซียวจัดหามาเกิดปัญหา ข้ามีวิธีแก้ไข”รอยยิ้มบนใบหน้าไป๋หยู่ค่อยๆ หายไปเรื่องนี้มีเพียงคนภายในครอบครัวสกุลเซียวเท่านั้นที่รับรู้ นึกไม่ถึงว่าคุณชายจะบอกคนอื่นด้วย“แม่นาง โปรดตามขอมารอข้างในเถอะ”ไป๋หยู่ไม่อยากให้คนนอกรับรู้เรื่องนี้เจียงหวานหว่านพยักหน้าเดินตามไป๋หยู่เข้าไปข้างในไป๋หยู่เดินนำอยู่ข้างหน้า ปรายตามองหงเหลียนที่ยืนอยู่ด้านข้างนางดูออกว่าหงเหลียนมีวรยุทธไป๋หยู่เดินนำด้วยท่าทางองอาจไปข้างหลังเรือน และตรงขึ้นชั้นสองเมื่อเดินถึงหน้าห้องโถง นางสูดหายใจลึก พยายามปรับน้ำเสียงให้ปกติ“คุ

นำสิ่งนี้ส่งให้คุณชายโจว ดูว่าจะลดปริมาณการตายของหนอนไหมได้หรือไม่”ไป๋หยู่เก็บเทียบยา เมื่อเห็นกระดาษที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ นางยิ้ม“คุณชาย แม่นางยังเขียนจดหมายรักส่งให้เจ้าด้วย?”เซียวหวายมองตามสายตาของไป๋หยู่ จากนั้นเขาก็กางแผ่นกระดาษออก“ว้า สวยมาก!”สิ้นสุดเสียงอุทานของไป๋หยู่ กระดาษในมือเซียวหวายถูกไป๋หยู่แย่งไปแล้วสิ่งที่เจียงหวานหว่านมอบให้เซียวหวายคือรูปเสื้อผ้าที่นางออกแบบสำหรับเจียงหวานหว่านแล้ว มันก็เป็นแค่ของติดไม้ติดมือมาเท่านั้น ทว่ามันอยู่ในมือไป๋หยู นี่คือผลงานของปรมาจารย์เซียวหวายยื่นมือไปทางไป๋หยู่ ไป๋หยู่ยื่นภาพคืนให้เขาด้วยความไม่เต็มใจ“คุณชาย ระวังหน่อย อย่าทำพัง”เซียวหวายมองภาพที่เจียงหวานหว่านทิ้งไว้ให้อย่างละเอียด “ให้คนทำตัวอย่างออกมา ดูว่าผลงานเป็นเช่นไร”ไป๋หยู่ดีใจมาก นางไม่สนใจจะสนทนากับเซียวหวายต่อแล้ว และกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ข้าจะทำตัวอย่างด้วยตัวเอง”นางไม่ได้เห็นเสื้อผ้าสวยงามเช่นนี้มานานแล้วส่วนเซียวหวายเริ่มสนใจเจียงหวานหว่านขึ้นมาแล้วเคยได้ยินว่าผลงานการวาดของคุณหนูหกจวนสกุลเจียง เทียบชั้นกับอาจารย์โอวหยางได้ไปคิดแล้วแบบเสื้อผ้