เห็นการแต่งกายของกู้อิ๋นแล้วเดิมทีเธอก็เป็นทายาทเศรษฐีที่ถูกให้ออกจากบ้านเพื่อมาหาประสบการณ์ เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่านี่เป็นรุ่นลิมิเต็ดที่ถูกสั่งตัดโดยเฉพาะจึงถามด้วยความสงสัย "ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้ ไปไหนมา""คฤหาสน์ตระกูลเผย!""ประธานเผยพาเธอไปพบพ่อแม่ของเขาแล้วหรอ?" เหยียนฉู่ตกใจดูเหมือนว่าการแต่งงานของเผยเซียวกับกู้อิ๋นนี้จะเป็นเพื่อให้ครอบครัวตระกูลเผยรู้เลยนะเหยียนฉู่รู้ความขัดแย้งภายในบ้านตระกูลเผยมาโดยตลอดและตอนนี้เธอก็ยิ่งห่วงกู้อิ๋นมากขึ้นไปอีกพูดถึงการพบพ่อแม่ กู้อิ๋นก็รู้สึกสับสนนั่นถือเป็นการพบพ่อแม่หรือเปล่านะ......!สายตาของคนพวกนั้นที่มองมาที่กู้อิ๋นเหมือนอยากจะกินเธอเลยกู้อิ๋นพยักหน้า "จะถือว่าเป็นการพบพ่อแม่ก็ได้""ทำไมไม่กินข้าวเย็นด้วยกันล่ะ?""ยังจะต้องกินข้าวอีกเหรอ พวกนั้นไม่กินฉันก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว!" กู้อิ๋นพูดเสียงเบาๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เผยเซียวพูดกับเผยสิงเฟิง เธอรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้จะไม่จบลงง่ายๆ หรอกที่แย่กว่านั้นก็คือยังมีปัญหาอีกมากมายทันทีที่เหยียนฉู่ได้ยินเรื่องนี้ เธอก็รู้ว่าที่กู้อิ๋นไปคฤหาสน์ตร

ฉีหลานและฉินหานจากไปแล้ว!ในห้องทํางานเหลือแต่กู้อิ๋นและลั่วเหยียนสองคนเท่านั้นลั่วเหยียนมองไปที่กู้อิ๋นด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและคมกริบเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหลังของกู้อิ๋นและเธอก็ไม่กล้าที่จะมองลั่วเหยียนเลยกู้อิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "คือว่า...ถ้าไม่มีอะไรก็ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ?""เธออยู่ในห้องของคุณเผยเมื่อตอนนั้นตั้งสองชั่วโมงเลยหรอ?" ลั่วเหยียนถามอย่างเฉียบขาดหัวใจของกู้อิ๋นเต้นเร็วขึ้นในช่วงสองชั่วโมงที่ผ่านมานั้นไม่เห็นใครเข้าไปอีกเลยจริงๆ แต่ในขณะเดียวกัน...ก็ไม่เห็นกู้อิ๋นออกมาเช่นกันตอนนี้ลั่วเหยียนอาจจะแค่ถามเฉยๆเท่านั้นเอง แต่กู้อิ๋นกลับรู้สึกหวาดผวาเป็นอย่างมากเมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองที่คมกริบนี้กู้อิ๋นก็รู้สึกหวาดผวามากๆ จึงพูดตะกุกตะกักขึ้นไปอีก "ใช่ค่ะ เพราะ...เอ่อเพราะ...เพราะว่าคุณเผยอาเจียนไปหลายครั้งในคืนนั้นฉันก็เลยอยู่ทำความสะอาดน่ะค่ะ"บรรยากาศในตอนนี้เงียบสงบยิ่งขึ้นไปอีก!เท้าของกู้อิ๋นรู้สึกชาขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น และเธอก็กลัวว่าลั่วเหยียนจะถามอะไรเพิ่มอีกเพราะเธอกลัวจนจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ!ลั่วเหยียนมองดูเธออย่างลึกล้ำอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาเนิ

ไม่คิดเลยว่าเขาจะมารับหล่อนด้วยตัวเอง ก็ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของแม่หนูนี่กันแน่…เห็นเผยเซียวเดินมาทางตัวเองแล้ว ในใจของกู้อิ๋นก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา!เธอจึงได้แต่ก้มหน้า กล่าวเบาๆด้วยความเคารพว่า “ประธานเผย”เผยเซียว “มาทำอะไรอยู่ที่นี่?”ตอนที่เขาเดินเข้ามาใกล้ กู้อิ๋นก็ได้กลิ่นเหล้าโชยหึ่งออกมาจากตัวเขาอย่างเบาบางเธอมาทำอะไรที่นี่กันนะ? ก็มาดูว่าลั่วเหยียนกู้คืนวิดีโอไปถึงไหนแล้วไงล่ะยังไม่ทันรอให้เธอพูดอะไร ลั่วเหยียนก็เดินออกมาจากตึกสำนักงานแล้ว พอเห็นเผยเซียวเขาก็เดินเข้ามาหา “วันนี้ไปเจอคุณคาร์ดี้มาแล้วหรอครับ?“เผยเซียวพยักหน้าก่อนจะตอบแค่ว่า ‘อืม’ คำเดียวลั่วเหยียนมองมาทางกู้อิ๋น ดวงตาเป็นประกายแววลึก ก่อนจะพูดกับเผยเซียว “ฉินหานกับฉีหลานเพิ่งจะกลับไป คุณอยากจะขึ้นไปดูวิดีโอหน่อยไหมล่ะ”พอได้ยินว่าจะให้เผยเซียวไปดูวิดีโอ ลมหายใจของกู้อิ๋นก็แรงขึ้น!ใบหน้าก็ขาวซีดลงไปอีกอย่างควบคุมไม่ได้……!เมื่อกี้เธอพูดกับลั่วเหยียนว่ายังไงนะ? คืนวันนั้นเผยเซียวอ้วกออกมาตั้งหลายครั้ง ถึงจะผ่านสองชั่วโมงนั้นมาได้อย่างงงๆแต่ว่าถ้าเผยเซียวไปดูคลิปวิดีโอนั้นด้วยตัวเอง เขาอ้ว

เสียงที่ดังขึ้นมากพอที่จะทำให้เผยเซียวขมวดคิ้วเขามองไปทางห้องน้ำกู้อิ๋นที่อยู่ในห้องน้ำหัวใจเต้นตึกตัก ได้ยินเสียงเผยเซียวดังออกมาจากด้านนอก “มีอะไร?”ได้ยินเสียงของเผยเซียวตัวของเธอก็แข็งอยู่กับที่!เธอหลับตาแน่นก่อนจะกัดฟัน “ท่านประธานเผยคะ ฉันไม่มีผ้าขนหนูน่ะค่ะ!”ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความสงบ!ตอนนี้กู้อิ๋นรู้สึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองสุดๆถ้าไม่เคยเห็นว่ากู้อิ๋นเล่อล่าขนาดไหน เผยเซียวจะคิดว่าเธอกำลังอ่อยเขาอยู่เป็นแน่แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกปวดหัวมากกว่าเดิมเพราะความเล่อล่าของเธอเขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ห้องสำหรับเก็บของหยิบเอาผ้าขนหนูผืนใหม่ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยเสียงต่ำ “เปิดประตู”กู้อิ๋นแง้มประตูออกเล็กน้อยไม่เห็นว่ามีคนยืนอยู่ เธอจึงยื่นมือเล็กๆ ของเธอออกไปหยิบผ้าขนหนูเข้ามา “ขอบคุณนะคะ”เผยเซียวรู้ว่ากู้อิ๋นมีรูปร่างที่บอบบาง แต่ก็ไม่คิดว่ามือของเธอจะดูมีน้ำมีนวลขนาดนี้และที่สำคัญเด็กบ้านนอกแบบเธอกลับมีผิวพรรณที่ขาวใส......กู้อิ๋นหนาวจนจะแย่อยู่แล้ว เธอจึงรีบใช้ผ้าขนหมูมาเช็ดตัวก่อนจะสวมใส่เสื้อผ้าแต่เผยเซียวกลับมีแต่เสื้อและกางเกงให้ก

“ต่อให้ยากแค่ไหนแต่ก็จะต้องหาให้ได้!” กู้อิ๋นพูดด้วยเสียงที่เย็นชามากขึ้นไปอีกจากที่เธอดูแล้วไม่ใช่ว่างานมันหายากหรอก แต่เพราะสวีจิ่งอวี่เป็นเหมือนกับที่เหยียนฉู่พูดว่าเป็นพวกทะเยอะทะยานสูงตอนนี้เป็นแค่เด็กฝึกงานยังจะเพ้อฝันอยากจะมีงานที่มีเงินเดือนมากกว่าหลักหมื่นอยากจะรู้จริงๆว่าบริษัทไหนจะยอมควักเงินเดือนเป็นหมื่นๆ เพื่อมาจ้างเด็กฝึกงาน? มันก็ต้องไปทีละขั้นไม่ใช่หรือไง?สวีจิ้งอวี่เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็เริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมาบ้างแล้ว “ก็ไม่ใช่ว่าผมยังหาไม่ได้ไม่ใช่หรือไง? ทำไมพวกพี่ถึงเอาแต่จะบังคับผมล่ะ!”“ใครบังคับแกกัน? ไม่ใช่เป็นเพราะปากของแกอยากจะกินข้าวหรือไงบังคับงั้นหรอ? คำนี้กู้อิ๋นชักจะไม่พอใจแล้วล่ะ!ถ้าแน่จริงก็อย่ากลับมาขอเงินคนที่บ้านสิ ใครบ้างที่โตแล้วจะไม่อยากพยายามเพื่อมีชีวิตที่ดีกันน่ะ?บ้านของพวกเธอก็ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร สามารถเรียนจบออกมาได้ก็แปลว่าเลือกทางเดินในอนาคตถูกต้องไปครึ่งหนึ่งแล้วแต่ดูจากสวีจิ้งอวี่ตอนนี้แล้ว เรียนไปก็ไม่สามารถรับรู้เรื่องราวพวกนี้ได้ก็อย่างกับเรียนไปเปล่าประโยชน์!สวีจิ้งอวี่เห็นท่าทีไม่ยอมลงให้ของกู้อิ๋นก็เริ่มจะหงอยลง “พี่ร