หัวใจของกู้อิ๋นอิ่มเอมเปรมใจมากเมื่อเธอได้พูดถึงบ้านของเธอเองเธอรู้สึกว่าความลำบากที่ตัวเองยอมรับมานานไม่ได้เสียเปล่า เธอพยักหน้าตอบ “อือ เพิ่งซื้อเมื่อปีที่แล้วน่ะ กุญแจฉันก็เพิ่งรับมาเมื่อเดือนก่อนนี่เองค่ะ”ตอนนี้รอแค่หาเงินมาตกแต่งเท่านั้น!เผยเซียวมองดูใบหน้านุ่มนิ่มของเธอขณะที่พูดถึงบ้านของตัวเองพร้อมกับดวงตาที่ราวกับมีแสงประกายวิบวับของเธอดูออกว่าความรักที่เธอมีให้ต่อบ้านของตัวเองมีมากแค่ไหนถึงว่าทำไมคนที่ไม่สู้คนแบบเธอ ถึงได้กล้าเถียงกับเหลียงม่านเข่อนิ้วเรียวยาวของเผยเซียวเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ ทำให้หัวใจของกู้อิ๋นเริ่มระทึกขึ้นอีกครั้งน้ำเสียงของเขาช่างล้ำลึกอยู่เสมอมาแต่ไหนแต่ไร และมันทำให้ผู้คนรู้สึกคลางแคลงใจโดยเฉพาะวิดีโอที่ประทับตราตรึงอยู่ในใจนั่น!ตอนนี้เขาจะถามหรือว่าไม่ถามกันนะ? หรือว่าจะปล่อยไปเลยตามเลย ให้เรื่องนี้ผ่านไปไวๆ ?กู้อิ๋นรู้สึกบีบคั้นหัวใจมาก!เผยเซียวเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของเธอ “คุณกลัวอะไรอยู่เหรอ?” เขาถามพร้อมรอยยิ้ม“หา? ฉันเปล่านะคะ” กู้อิ๋นเงยหน้าขึ้นทันทีแต่แล้วเมื่อเธอเห็นสายตาอันแหลมคมของเผยเซียว เธอก็รีบก้มหน้าลงโดยไม่กล้

เวลานี้ กู้อิ๋นรู้สึกถึงความไร้เรี่ยวแรงอย่างหนัก เธอคิดได้ว่าคนเราไม่สามารถโกหกไปมั่วซั่วได้เพราะเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นจริง และคำโกหกี่ไม่ได้เกิดขึ้นจิงมาผสานกัน ความทรงจำก็จะผิดเพี้ยนต่อหน้าสายตาที่เฉียบคมของเผยเซียว เธอมองดูเขาที่ต้องการคำตอบ กู้อิ๋นแทบจะร้องไห้แล้ว…!เธอหายใจเข้าลึก ๆ “สามครั้ง!”ลั่วเหยียนเป็นคนที่ไหวพริบดี ถ้าเขาสงสัยก็ต้องถามอย่างละเอียดแบบนี้เหมือนกันสองชั่วโมง จัดเก็บสามครั้ง…ก็คงพอดีแล้วล่ะมั้ง?กู้อิ๋นคิดในใจแบบนี้สิ้นเสียงเผยเซียวมองดูสายตาเธอ เขาดูยิ่งอันตรายขึ้นไปอีกกู้อิ๋นหนักใจ แย่แล้ว พูดผิดไปงั้นเหรอ? ก่อนเขากลับมา ได้พูดกับประธานลั่วแล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย?กู้อิ๋นขนหัวลุก ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไปแล้วจริง ๆ เธอคิดว่าน่าจะสารภาพกับเขาตั้งแต่แรกเมื่อเผชิญหน้ากับเผยเซียว เธอไม่สามารถรับมือได้เลยขณะที่เธอกัดฟัน คิดว่ายอมสารภาพเลย เผยเซียวก็ปล่อยคางเธอทันทีได้ยินเขาพูดอย่างเย็นชา “สร้อยคอที่ผมให้คุณวันนั้น ยังจำได้ไหม?”“ค่ะ จำได้ค่ะ”“อยู่ที่ไหน?”กู้อิ๋น: “…”ตอนนั้นลั่วเหยียนเอาของต่างหน้านั่นไป จนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้ค

ในโลกของกู้หลาน การแต่งงานก็คือการจับคู่ที่มาจากคำสั่งพ่อแม่ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะเสียใจที่ฟังคำสั่งของพ่อแม่ก็ตามทีแต่ในจิตใต้สำนึกของเธอ ก็ยังมีความเข้าใจแบบหัวโบราณอยู่ดีตอนนี้กู้อิ๋นไม่เพียงแต่แต่งงาน และยังพูดว่าแต่งงานปลอม ๆ อีก ประโยคนี้ทำลายความเข้าใจที่ฝั่งแน่นของเธอไปหมดเมื่อได้ยินกู้หลานถามตัวเองว่าโดนหลอกหรือเปล่า กู้อิ๋นก็รู้สึกปวดหัว “ไม่ใช่ พี่อย่าคิดมากสิคะ”“ตอนนี้เธออยู่ไหน? พี่จะไปหาเธอ”กู้อิ๋นพูดอะไรไป กู้หลานราวกับว่าไม่ได้ยิน ตอนนี้เธอเป็นห่วงกู้อิ๋นมาก ๆกู้อิ๋น “ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ พี่ไม่ต้องห่วงน่า”“ฉันจะไม่ห่วงได้ไง ตอนคุณยายเสียไป ให้ฉันดูแลเธอดี ๆ ….” กู้หลานน้ำเสียงสะอื้นได้ยินคำว่าคุณยาย หัวใจกู้อิ๋นเหมือนถูกแทง ในใจมีความเจ็บปวดทิ่มแทงเข้ามาไม่รอให้เธอพูดจบ กู้หลานก็ร้องไห้ออกมา “เรื่องใหญ่อย่างการแต่งงานแบบนี้ เธอก็ไม่บอกพี่บ้าง เธอจะให้พี่อธิบายกับคุณยายว่ายังไง”กู้อิ๋นปวดหัวหนักกว่าเดิม!เพราะเป็นการแกล้งแต่งงาน ดังนั้น เธอจึงไม่ได้อธิบายให้กู้หลานชัดเจน เธอคิดว่าไม่จำเป็นไม่คิดว่าตอนนี้กู้หลานรู้แล้ว จะเป็นห่วงขนาดนี้กู้อิ๋นทำได้แ

ป้าเฉินกังวลมากเมื่อเห็นว่าเธอยืนกรานที่จะออกไปข้างนอก แถมยังไม่ยอมให้เธอโทรบอกเผยเซียวหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นป้าไปกับคุณได้ไหมคะ?”ถ้าไม่พูดถึงสถานะระดับนี้ของกู้อิ๋น ต่อให้เธอไม่มี ให้มองดูเธออกไปทั้งแบบนี้ ป้าเฉินก็คงไม่ค่อยวางใจเมื่อเห็นท่าทางยืนกรานของป้าเฉินกู้อิ๋นก็พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ ป้าไปกับฉันก็ได้”เธอคิดว่าตัวเธอเองก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอาจารย์อยู่แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเผยเซียวเป็นความสัมพันธ์แบบผู้อยู่เหนือกว่าและผู้เป็นรองอย่างชัดเจน แต่เป็นเพราะการแต่งงานของพวกเขาถูกเปิดเผย ทำให้เกิดความวุ่นวายขนาดนี้ถ้าเผยเซียวรู้เรื่องอาจารย์เพราะป้าเฉิน เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรและเพราะแบบนี้ กู้อิ๋นและป้าเฉินจึงออกไปด้วยกัน แต่เมื่อป้าเฉินกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็ยังโทรไปหาลั่วเหยียนในขณะนี้ เผยเซียวกำลังประชุมอยู่ในห้องประชุม หลังจากได้รับสาย ลั่วเหยียนก็เคาะประตูและเข้ามาวันนี้เจิ้งเฟยได้มาเข้าร่วมการประชุมด้วย แต่ลั่วเหยียนไม่ได้ให้เจิ้งเฟยออกไปก่อนจะพูดเรื่องนี้ แต่เขากลับเข้าไปหาเผยเซียวในทันทีเขาเข้าไปใกล้กระซิบบางอย่างข้าง

จะดูยังไงเธอก็ไม่เหมือนคนที่มีภูมิหลัง แล้วจะมีความสัมพันธ์กับเจิ้งเหล่าผู้มีชื่อเสียงของเมืองก่างได้ยังไง?ขณะที่กำลังคิดอยู่ พ่อบ้านก็มาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้วและพูดด้วยความเคารพ: “นายน้อยเผย ท่านผู้เฒ่าเชิญให้ท่านเข้าไปด้านในครับ”เผยเซียวพยักหน้าอย่างเย็นชาในขณะนี้ สมองของกู้อิ๋นมีเสียงวิ้ง ๆ และเธอก็อยากจะเป็นลมตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยคิดไม่ถึงว่าอาจารย์ไม่เพีงแต่เรียกเธอมาแต่ยังไปเรียกเผยเซียวมาด้วย!ขณะที่เธอกำลังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ชายชราก็มองดูเธอแล้วพูดว่า “ไปเถอะ ตุ๋นนกพิราบมา เนื้อต้องยุ่ยหน่อยนะ” “ได้ค่ะ”กู้อิ๋นรีบลุกขึ้นยืนแล้วโยนกระดาษทรายในมือทิ้ง เธอไม่กล้ามองสีหน้าขุ่นมัวของเผยเซียว ก่อนะหนีออกไปไวราวกระโจนออกเธอเพิ่งก้าวออกไปสองก้าว เธอก็รู้สึกเจ็บที่หลังเท้าอย่างหนักจนแทบสำลักลมหายใจ!เสียงจริงจังของชายชราดังขึ้น: “นังหนูจอมสะเพร่าเอ้ย! ทำอะไรไม่ได้เรื่องเอาเสียเลยนะ! บาดเจ็บอยู่ก็ระวังหน่อย!”“ค่ะ เข้าใจแล้ว!”กู้อิ๋นตอบอย่างน้อยเนื้อต่ำใจจากนั้นเธอก็เดินออกจากดงต้นไผ่ไปโดยเร็วที่สุดเผยเซียวมองดูเธอที่กำลังหนีเพราะไม่กล้าเผชิญหน้า สายตาของเขามื