เจิ้งเหล่านั่งลงอีกครั้งความแข็งกร้าวและความจริงจังบนใบหน้าของเขาหายไปแล้ว เขาเทชามซุปนกพิราบให้ตัวเอง แล้วมองไปที่เผยเซียว “ได้ลองฝีมืออาหารของยัยหนูแล้วหรือยัง?”เผยเซียวยังคงเงียบ!ฟังชายชราพูดต่อว่า “เมื่อก่อนยัยหนูซุ่มซ่ามมาก ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง ผมยังคิดว่าคุณไม่เข้าใจซะอีก”“อาจารย์คะ~!” กู่หยินสำลักเมื่อเธอได้ยินชายชราพูดว่า “ซุ่มซ่าม” เธอก็รู้สึกว่าเธอทำให้คนอื่นเป็นกังวลมากเจิ้งเหล่าขอให้เผยเซียวนั่งลง และขอให้คนไปเตรียมอาหารเย็นอย่างรวดเร็วเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสิ่งที่กู้อิ๋นทำนั้นทานไม่ได้ในตอนนี้ ความจริงจังและความแข็งแกร่งบนใบหน้าของชายชราหายไปแล้ว เขาถามเผยเซียวว่า “ไอ้เด็กที่ชื่อเผยสิงเฟิงนั่น คงไม่ยอมรับสินะ?”เด็กเผยสิงเฟิงนั่นเหรอ?ทั้งเมืองก่างนี้ อาจมีเพียงเจิ้งเสวี่ยฮ่าวล่ะมั้งที่กล้าเรียกคุณชายเผยผู้ที่ร่ำรวยที่สุดแบบนี้เมื่อพูดถึงพ่อของเขา ใบหน้าของเผยเซียวก็ขุ่นมัวลงเล็กน้อยเมื่อชายชราเห็นว่าเผยเซียวเงียบไป เขาก็รู้ด้วยว่าความขัดแย้งภายในตระกูลเผยคงไม่ใช่ธรรมดาแน่เขาถอนหายใจ: “ในเมื่อคุณยืนกรานที่จะอยู่กับยัยหนู คุณก็ต้องปกป้องเธอ”“ไม่ต้องก

เผยเซียวมองไปที่ท่าทางประมาทของเธอและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้หลังจากได้รับสายเมื่อครู่นี้ ป้าเฉินก็รออยู่ที่ชั้นล่าง เมื่อเธอเห็นกู้อิ๋นลงจากรถ เธอก็รีบก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทางเคารพ “คุณหนู คุณกลับมาแล้ว”กู้อิ๋นพยักหน้าด้วยท่าทางน้อยใจ และเธอก็รีบหนีจากสายตาของเผยเซียวโดยมีป้าเฉินคอยช่วยพยุงบังโคลนภายในรถถูกลดระดับลงลั่วเหยียน: “จะไปไหนเหรอ?”เผยเซียวมองไปที่ทิศทางที่กู้อิ๋นกำลังกลับไปอย่างครุ่นคิดลั่วเหยียนมองตามการจ้องมองของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอไม่ใช่คนที่สามารถทนต่อความหวาดกลัวแบบนั้นได้หรอกนะครับ”กู้อิ๋นขี้กลัวแค่ไหน? คนทั้งตระกูลเผยรู้กันหมดทนความหวาดกลัวไม่ได้เหรอ? การมีความเยาะเย้ยแวบขึ้นมาในดวงตาของเผยเซียว: “ความกล้าของเธอก็ไม่น้อย”คำนี้กล่าวได้มีความหมายลึกซึ้งลั่วเหยียนมองไปที่เผยเซียวด้วยความประหลาดใจ และคิดว่าเหตุใดเขาถึงได้จู่ ๆ ก็ประกาศข่าวการแต่งงานของเขาเป็นเพราะเหลียงม่านเข่อไปสร้างปัญหาให้กับกู้อิ๋นที่ซ่างเหอหยวนเมื่อวานนี้ว่ากันว่ากู้อิ๋นไม่ได้เสียเปรียบเลย แต่กลับทำให้เหลียงม่านเข่อออกจากซ่างเหอหยวนไปด้วยความโกรธแทนลั่วเหยียนไม่เข้าใจจริง

ข้อมูลยังบอกอีกว่าแม่ของเธอทอดทิ้งเธอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ด้วยประโยคบอกเล่าบนหน้ากระดาษพวกนั้น ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหนในขณะที่โตขึ้นแต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเธอพูดคำว่า ‘ขอแค่ไม่หิวก็พอแล้ว’ ใบหน้าของเผยเซียวก็แสดงถึงความหนักหน่วงออกมาด้วยความสับสน…...เมื่อเห็นว่าเผยเซียวเงียบ แต่รัศมีบนร่างกายของเขากลับยิ่งกดดัน กู้อิ๋นก็ก้มหน้าลงอย่างประหม่า: “ประธานเผยไม่เคยหิวใช่ไหม?”มือของเผยเซียวที่ถือผ้าเช็ดฆ่าเชื้อหยุดชั่วคราว!ในดวงตาคู่นั้น มีบางอย่างกำลังปั่นป่วน......มือของเผยเซียวที่กำลังถือผ้าเช็ดฆ่าเชื้อหยุดลง!ในดวงตาคู่นั้น มีบางอย่างกำลังวาดไหว......จากนั้นความเยือกเย็นในดวงตาของเขาก็น่ากลัวยิ่งขึ้น เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไม่เคย”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขา กู้อิ๋นก็ไม่กล้าพูดต่อหลังจากยาแล้ว หลังเท้าของกู้อิ๋นก็รู้สึกดีขึ้นมากเผยเซียวเก็บกล่องยาแล้วพูดว่า “คืนนี้คุณห้ามอาบน้ำ”“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ยังต้องล้างหน้านะคะ!” กู้อิ๋นทำหน้าน่าสงสารเธอจะรู้สึกอึดอัดมากที่ไม่ได้อาบน้ำแต่เมื่อน้ำร้อนซึมเข้ามาบริเวณที่ถูกไฟไหม้ เธอก็ไม่อาจทนควา

กู้อิ๋นเป็นแค่คนขี้กลัว แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่!เรื่องการแยกแยะผิดชอบชั่วดีเธอเองก็ชัดเจนอยู่แล้วเช่นกัน......ตอนนั้นจ้าวเป่าอวิ๋นเลือกที่จะทิ้งเธอไว้ ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นจะต้องไปติดต่ออะไรด้วยแล้วไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน บรรยากาศด้านนอกก็เงียบลงแล้ว กู้อิ๋นเองก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัวอาจจะเป็นเพราะบาดแผลที่หลังฝ่าเท้า และในตอนกลางวันก็ตากอากาศอยู่ด้านนอกเป็นเวลานาน ทั้งยังวิ่งอยู่ในหิมะอีกด้วยเพราะอย่างนั้นเธอจึงไข้ขึ้นสูงในตอนดึก และเธอยังไข้ขึ้นซะจนรู้สึกคอแห้งมากๆอีกด้วย!เธอพยุงร่างกายที่ไม่ค่อยจะมีแรงให้ลุกขึ้นจากเตียง เมื่อสองเท้าเหยียบลงที่พื้น ร่างทั้งร่างของเธอก็ลงไปกองอยู่กับพื้นเลยวันนี้ก่อนจะเข้านอนเผยเซียวตั้งใจที่จะไม่ปิดประตูห้องนอนปกติเขาเป็นคนที่นอนหลับไม่ลึกอยู่แล้ว พอได้ยินเสียงดังก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา!นัยน์ตาสีดำของเขาดูสว่างมากในความมืดมิดนี้เขาลุกขึ้นเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะเดินไปที่ห้องของกู้อิ๋นเพื่อที่จะตรวจสอบดูเขาที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกพอเปิดประตูออกก็เห็นกู้อิ๋นกำลังพยายามลุกขึ้นจากพื้นกู้อิ๋นรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงไปทั้งตัว ในตอนที่เธอกำลังจะลงไปกองที่พ

กู้อิ๋นได้ฟัง หัวใจของเธอก็เต้นกระตุกขึ้นมา!เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าที่เผยเซียวพูดมันหมายความว่าอะไรโลกของเธอที่วุ่นวายมากอยู่แล้ว ตอนนี้กลับวุ่นวายมากยิ่งกว่าเดิม......เผยเซียวเห็นท่าทางงุนงงของเธอในตอนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มเธอเบาๆ “หิวหรือยัง?”กู้อิ๋นมองไปทางเขาด้วยสายตาเบื่อหน่ายก่อจะพยักหน้ารับแววตาของเผยเซียวมีร่องรอยของความสนุกก่อนเขาจะขยับเข้ามาใกล้เธอเข้าไปอีก ลมหายใจร้อนๆของเขารดลงบนใบหน้าเย็นๆของเธอก่อนจะเช็ดคราบเลือดที่บริเวณปากของเธออย่างแผ่วเบา และถามขึ้นอย่างอบอุ่นมากกว่าเดิม “อยากกินอะไรล่ะ?””บะหมี่......บะหมี่ค่ะ!”กู้อิ๋นพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆเผยเซียวดูอบอุ่นขนาดนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน อะไรที่มันผิดปกติไปจากเดิมจะต้องมีเรื่องไม่ดีซ่อนเอาไว้อยู่แน่ๆ......เผยเซียวพยักหน้า “ได้สิ งั้นเธอจะลุกขึ้นมาเองหรือให้ฉันอุ้มเธอขึ้นมาล่ะ?”คำหวานๆที่ฟังดูแล้วอบอุ่นในตอนเช้าสำหรับกู้อิ๋นแล้วมันเหมือนกับสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจของเธอในใจของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยอาการหวาดกลัว……“ฉันจะลุกเองค่ะ!”“เธอไหวรึไง? เมื่อวานแผลที่เท้าของเธอมันอักเสบอีก