หวังซวี่กังวลว่าจะไม่สามารถหาที่ระบายความโกรธได้ เขาจึงตบไปที่หน้าเธอหนึ่งที:“ฉันจะจัดการเอง ไม่ได้ยินที่ผู้จัดการพูดเหรอ? ทุกคนต้องไปเชิญฉู่เฉินกลับมา ไม่อย่างนั้นทุกคนจะฉิบหายไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ”ทันทีที่คิดว่าเขาเพิ่งเตะฉู่เฉินออกไปอย่างหยิ่งพยอง และต้องแบกหน้ากลับไปขอร้องเขา จิตใจของหวังซวี่ก็อึดอัดพอๆ กับการกินอุจจาระนั่นแหละเขาหึอย่างเย็นชา และพูดว่า "รั่วเวย คนเดียวในกลุ่มพวกเราที่มีเบอร์โทรศัพท์ของฉู่เฉินก็คือเธอ ตอนนี้เธอต้องไปโทรหาเขาให้กลับมาบริษัทซะ"“ใช่แล้ว ใช่แล้ว รั่วเวย ไอ้หนุ่มนั้น ฉู่เฉินไม่ได้ชอบเธอเหรอ? ตราบใดที่เธอยอมเปิดปากคุยกับเขา เขาจะต้องรีบย้ายก้นกลับมาอย่างทันทีแน่ๆ” กัวรุ่ยเห็นด้วยแม้ว่า ถังรัวเว่ยในใจจะไม่เต็มใจทำ แต่เธอก็ต้องโทรหาฉู่เฉินอย่างไร้ยางอาย"ขออภัย หมายเลขผู้ใช้บริการปิดเครื่อง..." ใบหน้าของ ถังรัวเว่ยแสดงอาการไม่พอใจ เมื่อได้ยินเสียงแจ้งจากปลายสาย “เขาปิดเครื่องไปแล้ว”"ให้ฉันลองดูหน่อยสิ" หวังซวี่ขอหมายเลขและโทรหาฉู่เฉินครั้งนี้โทรติดหวังซวี่ยิ้มทันทีและพูดว่า "ฉู่เฉิน ฉันเอง หวังซวี่..."บี๊บ!ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ โทร

เธอมองดูหน้ากากบนใบหน้าของฉู่เฉินอย่างสงสัย และพึมพำ “ชายสวมกาก ฉันเริ่มอยากจะจับแกมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ”“จากนั้นก็ถอดหน้ากากของแกออก แล้วดูว่าจริงๆ แล้วแกหน้าตาเป็นยังไงกันแน่!”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ชายนอกเครื่องแบบที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าก็กระตุกอย่างรุนแรงคุณจะจับเขาเหรอ?เอาอะไรไปจับ? เอาขายาวๆ 1.2 เมตรของคุณไปจับเหรอ?“แปะ แปะ แปะ!”เสียงปรบมือที่เร่งรีบและทรงพลังทำลายความเงียบไปทั่วบริเวณ: "โอเค ดีมาก ทำได้ดีนี่"ฉีเทียนเหอยืนขึ้นในขณะที่ปรบมือ เขาก็ได้พูดว่า: "เป็นอย่างที่คาดไว้ แกก็คือคนที่เหลือรอดของสถานรับเลี้ยงเด็กชิงซาน ที่ตระกูลฉีได้ตามหามานานถึงสิบสองปี" “ฉันใช้เงินไปมากมาย เพื่อฝึกฝนบอดี้การ์ดหลายสิบคนในตระกูล สามารถจัดการคนนับสิบได้เพียงแค่ตัวคนเดียว แต่พวกเขากลับดูอ่อนแออย่างกับมดเมื่ออยู่ในมือของแก”“ต้องบอกว่า แกมันคือเจ้าปลาที่หลุดจากอวนออกไปในตอนนั้น มันทำให้ฉันประหลาดใจซะจริงๆ”ฉีเทียนเหอพูดขณะที่เขามองไปที่ฉู่เฉินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับว่าไม่เคยเห็นเหตุการณ์นี้มาก่อนฉู่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและเผยฟันขาวของเขา “ไอ้หน้าหมาฉี ใครๆ ก็บอกว่าคนดีจะมีอาย

“มันจะเป็นอะไรอีกล่ะ? นี่เป็นสิ่งที่จะทำให้เธอนอนหลับฝันดีต่างหาก”ชายเปลือยท่อนบนตอบกลับตามสัญชาตญาณ และหันกลับมามองเธอ “เธอ... ตื่นแล้วเหรอ?”เขารีบวิ่งออกจากประตูแล้วตะโกนว่า "ลูกพี่ รีบไปแจ้งนายน้อยเฟิง ว่าผู้หญิงคนนี้ตื่นแล้ว"ไม่นาน ชายร่างยักษ์ก็เข็นชายหนุ่มเข้ามาในห้องชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถเข็น โดยมีแขนขาทั้งหมดสวมเฝือกอยู่จะเป็นใครได้อีก ถ้าไม่ใช่ฉีเฟิง?หนิงชิงเสว่มองเขาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "ฉีเฟิง ตระกูลฉีของแกกล้าดียังไงมาลักพาตัวฉัน!"ในขณะนี้ ฉีเฟิง หมดสิ้นความสง่างามจากสภาพก่อนหน้านี้ไปแล้วอย่างสิ้นเชิง และพูดด้วยสีหน้าดุร้าย "นังโสเภณี นี่คือจุดจบของแกที่มาต่อต้านฉัน เพื่อไอ้คนแซ่ฉู่นั่น"“แกไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ หลังจากวันเกิดปู่ของฉันจบลง หนิงชิงเสว่จะเป็นผู้หญิงของฉัน ฉีเฟิงคนนี้”“ตอนนั้นฉันจะเล่นสนุกกับแกอย่างดีเลยล่ะ ฉันเห็นว่าแกมักจะเย็นชาและอวดดีขนาดไหน!”“ใช่แล้ว ฉันจะต้องฆ่าไอ้คนแซ่ฉู่นั่นต่อหน้าเธอให้ได้”"แกมันโรคจิต!"หนิงชิงเสว่ตกใจและเผยสีหน้าซีดเผือก“ใช่ ฉันมันโรคจิต ตั้งแต่ตอนที่แขนขาของฉันถูกไอ้คนนั้นทำให้พิการ ฉันก็สติไม่สมประกอบไปแล้วน่

นั่นไม่ใช่ระเบิดและไม่ใช่การบดขยี้อีกด้วยแต่กลับเป็นการที่ถูกฉู่เฉินตบเข้าที่หน้าอกอย่างแรงพลั๊ก!ร่างที่ไร้หัวของเขาล้มไปข้างหลังอย่างแรง และไม่เคลื่อนไหวทุกคนในบริเวณนั้นก็ช็อคไปตามๆกันปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ถูกตบหน้าอกสะเทือนถึงสมอง?“เรื่องนี้มันจะเป็นไปได้ยังไง?”รอยยิ้มของฉีหงเทาแข็งค้างบนใบหน้า จากนั้นเขาก็คำรามออกมาจนสุดปอดใบหน้าของฉีเทียนเหอบิดเบี้ยว และมือสองข้างที่ไขว้หลังอยู่อดไม่ได้ที่จะสั่นไหวดวงตาของฉีเฟิงเบิกกว้างราวกับว่าเขากำลังเห็นผี ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อในเวลาเดียวกัน พี่ใหญ่เหอและน้องเหอสอง ก็ตะโกนออกมาด้วยความโศกเศร้า "น้องสาม"ทันใดนั้น ได้ยินเพียง “ฟิ้ว” สองครั้ง ทั้งสองคนก็ได้ล่าถอยและพุ่งตรงไปทางประตูวิลล่าอย่างรวดเร็ว“โอ้พระเจ้า พวกเขาจะวิ่งหนีกันแล้วเหรอ?”ฝูงชนตกใจมากจนล้มลงคางของพวกเขาก็หล่นลงไปกองกับพื้นแน่นอนว่าพี่น้องเหอกำลังจะหนีไป และตั้งแต่วินาทีที่น้องสามเสียชีวิต หัวใจของพวกเขาก็ปั่นป่วนเหมือนถูกพายุพัดโหมกระหน่ำอย่างน้อยน้องสามก็เป็นนักรบกำลังภายใน คาดไม่ถึงว่าจะตายเพราะตบเพียงแค่ครั้งเดียว งั้นฉู่เฉินก็เป็

"นั่นถูกต้องใช่ไหม?" ฉู่เฉินเงยหน้าขึ้นมองและพูดออกไปอย่างไร้อารมณ์ “ถ้าแกบอกฉันถึงทุกคนที่อยู่เบื้องหลังแก ฉันจะไว้ชีวิตตระกูลฉีให้ก็ได้”“แกจินตนาการไม่ออกหรอก!”ฉีเทียนเหอรีบปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด "ถ้าอยากจะฆ่านักก็ฆ่าเลยสิ อย่างไรก็ตาม คนแก่อย่างฉันก็มีชีวิตอยู่มานานมากพอแล้ว แต่แกจะไม่มีวันพบศัตรูที่แท้จริงของแก แกจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตด้วยความรู้สึกผิดและฝันร้าย”“สุดท้ายแกก็น่าสมเพชไปกว่าฉันซะอีก ฮาฮ่าฮ่า”เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ“ไม่พูดใช่ไหม?”สายตาของฉู่เฉินเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชา และเขาก็คว้าฉีหงเทาเอาไว้“ไม่ คุณพ่อครับ ช่วยผมด้วย ผมไม่อยากตาย...”ฉีหงเทาพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"ใบหน้าของฉีเทียนเหอเปลี่ยนไปอย่างมากฉู่เฉินออกแรงไปที่แขน และหักคอของชีหงเทาในทันที“เทาเอ๋อร์!”ฉีเทียนเหอ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด“ยังไม่พูดอีกใช่มั้ย?”ฉู่เฉินจับชายวัยกลางคนมาอีกคน และหักคอของเขาเช่นกันเขาก็คือฉีหงเฟยลูกชายคนที่สามของฉีเทียนเหอ และเป็นคนที่มีส่วนร่วมในการเผาสถานรับเลี้ยงเด็ก ชิงซานในตอนนั้น