รอจนกระทั่งห้องเรียนเงียบลงเล็กน้อยหลิ่วชิงเหยียน เพิ่งก้าวขึ้นไปบนโพเดียม:"เอาล่ะ โอเค ทุกคนน่าจะเห็นผลสอบของตัวเองแล้ว กรุณานั่งลงตรงที่นั่ง ไม่เช่นนั้นชั้นเรียนอื่นจะคิดว่าชั้นเรียนของพวกเราจะพังห้องเรียนเอาได้!"“ฮ่าฮ่า อาจารย์หลิว มันสามารถรื้อถอนได้จริงหรือ?”นักเรียนจอมซนตะโกน ซึ่งดึงดูดสายตาด้านข้างของหลิ่วชิงเหยียนเด็กชายรีบหยุดพูดและกลับไปนั่งอย่างหดหู่หลิ่วชิงเหยียน ก็ยืนอยู่บนโพเดียมเช่นกัน:"โดยรวมแล้ว ชั้นเรียนของเรามีความก้าวหน้าอย่างมากในครั้งนี้ คะแนนเฉลี่ยของทั้งชั้นเรียนอยู่ในอันดับหนึ่งของชั้นเรียน สวี่เนี่ยนชูก็ได้อันดับหนึ่งในชั้นเรียนเช่นกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก!"“คนที่ก้าวหน้ามากที่สุดคือกลุ่ม หลินโจวอย่างไม่ต้องสงสัย ยกเว้นสวี่เนี่ยนชูและอีกสามคนได้ทำการปรับปรุงอย่างมากในระดับที่แตกต่างกัน”“หลังเลิกเรียนคุณสามารถขอคำแนะนำในการเรียนครั้งนี้ได้”“เอาล่ะ ตอนนี้ขอชื่นชมผลงานที่ดีของ สวี่เนี่ยนชูและหลินโจวรวมถึงตัวพวกเราทุกคนด้วย!”เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ดังกึกก้องดังขึ้นทันทีในห้องเรียนหลิ่วชิงเหยียนหันศีรษะของเธอมองไปทางข้างหลังของหลินโจวส

ศาลาการเรียนรู้ที่แท้จริงแล้วก็เป็นศาลาธรรมดาตั้งอยู่ติดกับสนามเด็กเล่นของโรงเรียนได้รับการตั้งชื่อตามเพื่อนร่วมชั้นที่ชื่นชอบการเรียนเป็นพิเศษและตื่นเช้าหนึ่งชั่วโมงทุกเช้าเพื่อเรียนที่นี่แต่เช้า ในท้ายที่สุดเขาได้รับรางวัลอันดับสูงสุดในการสอบเข้าวิทยาลัยประจำจังหวัดและได้รับการแนะนำจากวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยชั้นนำต่างๆเพื่อเป็นการรำลึกถึงสถานที่แห่งนี้ ทางโรงเรียนจึงตั้งชื่อที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษบริเวณนี้ถูกปล่อยทิ้งไว้และมีศาลาเล็กๆที่คล้ายกันหลายแห่งล้อมรอบบริเวณนี้ศาลาไม่ใหญ่แต่ก็เพียงพอให้นักเรียนได้เข้าศึกษารอบศาลามีการปลูกต้นไม้ภูมิทัศน์จำนวนมาก วางสนามหญ้าและปลูกดอกไม้ต้นไม้มันเป็นเพียงเรื่องของประดิษฐานมันโดยตรงวิทยาเขตได้รับการปรับปรุงให้สวยงามเป็นอย่างมากและยังได้รับรางวัลโรงเรียนมัธยมที่สวยที่สุดในเมืองอีกด้วยโรงเรียนสนับสนุนให้นักเรียนมาที่นี่เพื่อเรียนในเวลาว่างฉันรอคอยวันที่สามารถสร้างตำนานได้ที่นี่อีกครั้งท้ายที่สุดแล้ว หลังจากเทพแห่งวิชาการองค์นั้นไม่เคยมีแชมป์การสอบเข้าวิทยาลัยระดับจังหวัด โรงเรียนมัธยมหมายเลขหนึ่งอีกเลยทุกครั้งก่อนสอบเข้าวิทย

“หลิน...หลินโจว?”สวี่เนี่ยนชู เรียกเขาด้วยความไม่น่าเชื่อไม่ว่าคำใดในสามคำนี้ก็เป็นคำที่อ่านได้ง่ายๆเป็นคำที่พูดกันทั่วๆไปในคำพูดแบบนี้คือสิ่งที่เด็กๆพูดกับพ่อแม่ก่อนที่กำลังจะไปโรงเรียนหรือเพื่อบอกลากับพ่อแม่เมื่อพิจารณาบริบทแล้วไม่มีปัญหาอะไรในการอ่าน ดังนั้นสวี่เนี่ยนชูจึงไม่ได้สนใจในตอนนี้แต่ถ้าหยิบขึ้นมาอ่าน...สวี่เนี่ยนชู เขาก็รู้ถึงความหมายของประโยคนี้หลินโจว...ตั้งใจเหรอ?“หือ เกิดอะไรขึ้น? ส่วนนี้ยากไหม ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ชัด”น้ำเสียงของเขาจริงใจมาก และดวงตาของเขาไม่มีความประมาทเลยเป็นไปได้ไหมที่ฉันเข้าใจเขาผิด?เขาได้ยินไม่ชัดจริงเหรอ?เมื่อคิดถึงคะแนนภาษาอังกฤษที่ยุ่งเหยิง หลินโจว สวี่เนี่ยนชู ก็รู้สึกโล่งใจบางทีฉันอาจจะดูเขาผิดไปจริงๆเห็นได้ชัดว่า หลินโจว มาที่นี่เพื่อตั้งใจเรียน“ไม่ยาก ฉันจะอ่านให้ฟัง”“โอเค คุณอ่านแล้วฉันก็ตั้งใจฟัง”หลินโจว หลับตาลงสวี่เนี่ยนชูจ้องมองไปที่หนังสือเรียนถึงแม้ว่าฉันจะตัดสินใจอ่านหนังสือและแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังสับสนอยู่เธอหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับอารมณ์และตั้งสติเมื่อเปิดริมฝีปาก สวี

ตลอดทั้งคืน ใบหน้าเล็กๆของสวี่เนี่ยนชูแดงก่ำแต่เธอยังคงอ่านข้อความอย่างระมัดระวังเมื่อการศึกษาด้วยตนเองสิ้นสุดลง เธอก็รีบเก็บหนังสือเรียนของเธอและวิ่งออกจากศาลาโดยไม่กล้ามองหลินโจวเลยด้วยซ้ำเธอจะหายใจไม่ออกถ้าเธออยู่กับหลินโจวอีกต่อไป“ฉัน ฉันง่วงแล้ว ฉันจะกลับหอพักก่อน”เมื่อ หลินโจวเงยหน้าขึ้นมองเธอก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว“หืม? เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยรอก่อนแล้วฉันจะออกไปส่งคุณ…”“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้ทางแล้ว”หลินโจว ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยดื้อมาก ฉันควรทำอย่างไรดี?หลังจากเก็บข้าวของแล้ว หลินโจวก็เดินออกไปด้วยรอยยิ้มเมื่อเขามาถึงประตูโรงเรียน เขาเห็นอวิ๋นรั่วซีอยู่ข้างๆวันนี้เธอสวมชุดนักเรียนJK เผยให้เห็นน่องยาวของเธอในถุงเท้าสีเนื้อหนาและรองเท้าส้นสูงริมฝีปากบนคันธนูเป็นสีแดงเล็กน้อยและเธอก็ทาลิปสติก ซึ่งทำให้เธอดูโดดเด่นเป็นพิเศษภายใต้แสงไฟถนนแต่นี่ไม่ได้ทำให้หลินโจวตื่นตาตื่นใจเลย เขาเห็นเธอเพียงเพราะอวิ๋นรั่วซี หยุดเธอ"มีอะไรเหรอ?"“ไม่ ฉันได้ยินมาว่าคุณได้อันดับหนึ่งในวิชาคณิตศาสตร์และคะแนนรวมของคุณดีขึ้นมาก ฉันยังไม่ได้กล่าวแสดงความยินดีเลย”"

หลินโจวเปิดประตูและเห็นจอภาพบนโต๊ะของเขาบนพื้นคือโฮสต์ของคอมพิวเตอร์และสายเคเบิลเครือข่ายเชื่อมต่ออยู่หลินฉางเจิงซื้อคอมพิวเตอร์ให้ตัวเองเหรอ?หลินโจวปิดตาซึ่งมีความชื้นเล็กน้อยนี่คือของขวัญที่เขาอยากได้ตั้งแต่เขาเข้าโรงเรียนมัธยมตอนนั้นเขาเพิ่งเข้ามาเล่นอินเตอร์เน็ตและติดเกมเขาร้องไห้มาทั้งสัปดาห์อย่างไรก็ตาม หลินฉางเจิงไม่เห็นด้วยเขารู้นิสัยของหลินโจว เมื่อเขาไม่มีคอมพิวเตอร์เขามักจะนอนดึกและออกไปท่องอินเทอร์เน็ต ถ้ามีคอมพิวเตอร์ก็ไม่เป็นไรดังนั้นเขาจึงสัญญากับหลินโจว ว่าถ้าเขาสามารถสอบติดสี่สิบอันดับแรกในชั้นเรียนได้ เขาจะซื้อมันให้เขาจากมุมมองหลินโจว เรื่องนี้ทำให้เขาอับอายและมันก็น่าอึดอัดยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีกด้วยเหตุนี้ เขาจึงทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่กับหลินฉางเจิงและไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลยเป็นเวลาสองเดือนตั้งแต่นั้นมาพ่อก็หยุดตะโกนตอนนี้ เขาลืมเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ นี้ในชีวิตก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลินฉางเจิงจะยังจำมันได้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ใช้เงินเดือนของหลินฉางเจิงก็อย่างน้อยสามเดือนหลินโจวถอนหายใจโยนกระเป๋านักเรียนที่เขานำมาไว้บนเตียงแล้วเปิ