เสิ่นอวี้กำสองมือแน่น จ้องลูกพี่ลูกน้องที่ตนเองเคยปฏิบัติต่อด้วยความจริงใจคนนี้ จนกระทั่งตอนนี้จึงจะรู้สึกได้อย่างแท้จริงว่านางเกลียดนางมากเพียงใด และอยากให้นางตายมากเพียงใด!เพียงแต่ตอนนี้ สิ่งที่นางรอก็คือเวลาที่ซ่งหว่านฉิ่งพูดแทนองค์ชายสาม! เสิ่นอวี้หัวเราะอย่างเย็นชาในใจ พลันจ้องซ่งหว่านฉิ่งค่อยๆ เอ่ยปาก “ตกลงเป็นเจ้าที่อับอายหรือเป็นเขาที่อับอาย? หรือเจ้าเข้าใจความอับอายในใจเขามาก? หรือว่าเจ้าเป็นพยาธิตัวกลมในท้องข้า ข้าชอบใครเจ้าต้องเป็นคนตัดสินใจเอง? หรือเจ้าเป็นพยาธิตัวกลมในท้ององค์ชายสาม หรือเขาใบ้อะไรให้เจ้า?”“เจ้า…”ซ่งหว่านฉิ่งได้ยินแล้วตัวแข็งทื่อ ถูกต่อว่าจนพูดไม่ออกนางมองดูเสิ่นอวี้อย่างตะลึงงัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและเหลือเชื่อเปลี่ยนเป็นนางคนก่อน ควรจะรีบแสดงออกว่าตนเองรักองค์ชายสามมากเพียงใด และรังเกียจจ้านอวิ๋นเซียวเพียงใด รีบขีดเส้นกั้นกับเขาไม่ใช่หรือ?เหตุใดจึงแว้งมากัดนางไม่ปล่อยแทน?ซ่งหว่านฉิ่งเริ่มไม่แน่ใจแล้ว อดไม่ได้ที่จะหันมองไปทางองค์ชายสามองค์ชายสามขมวดคิ้วแน่น จ้องเสิ่นอวี้คำพูดเหล่านี้ของนาง กำลังบอกว่าซ่งหว่านฉิ่งกับเขาเป็นพวกเ

“...”เจ้ากรมซุนถูกเรียกชื่ออย่างน่าประหลาดกะทันหัน ร่างกายแข็งทื่อเหตุใดจู่ๆ ก็โยงมาถึงตัวเขาจนได้? เขาอดไม่ได้ที่จะมองเศษหนังสือแต่งงานในมือแวบหนึ่ง สงสัยในใจว่าตนเองเผยช่องโหว่อะไรหรือไม่ จึงทำให้เสิ่นอวี้สงสัย แต่เมื่อลองคิดดู แม่นางสามตระกูลเสิ่นไม่ใช่คนโง่ที่ใครๆ ก็ปั่นหัวหรือ นางมีไหวพริบเช่นนี้หรือ?แต่รอยยิ้มที่มั่นอกมั่นใจบนใบหน้านาง…เจ้ากรมซุนกำมือแน่น ไม่รู้เพราะเหตุใด เขารู้สึกว่าเศษหนังสือแต่งงานในมือร้อนเล็กน้อยเขาค่อยๆ สูดลมเข้าหนึ่งที แล้วพ่นลมออกไปอย่างหนักๆ คิ้วขมวดแน่น แต่ไม่ได้พูดอะไรซ่งหว่านฉิ่งงงเป็นไก่ตาแตก มองเสิ่นอวี้ราวกับเป็นคนแปลกหน้าเสิ่นอวี้ในวันนี้ทำให้นางคาดเดาไม่ถูกจริงๆตกลงนางคิดจะทำอะไร?แม้แต่เจียงจิ่วก็ดูจนงงงวยเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะกระซิบข้างหูจ้านอวิ๋นเซียว “ท่านอ๋อง เหตุใดคุณหนูเสิ่นสามในวันนี้ ข้าน้อยรู้สึกว่าเดาความคิดนางไม่ถูก?”จ้านอวิ๋นเซียวไม่ได้พูดอะไร แค่ดวงตาคู่นั้นจ้องไปที่นางเด็กสาวยืนอยู่ตรงหน้า แตกต่างจากการแต่งตัวที่ฉูดฉาดในอดีต นางเปลี่ยนมาสวมชุดกระโปรงสีเขียวขี้ม้า ลวดลายเรียบง่ายแต่ประณีต ขับใบหน้าที่บอบบางขอ

ดูถูก?อย่างไรเจ้ากรมซุนก็เป็นถึงขุนนางขั้นสามชั้นพิเศษในราชสำนัก ต่อให้เป็นเสิ่นจิ้นพบเจอ ก็ไม่สามารถใช้สายตาเช่นนี้มองเขา นับประสาอะไรกับเสิ่นอวี้ที่เป็นเด็กน้อยเรือนส่วนหลัง…แปลก!แปลกเกินไปแล้ว!จ้านอวิ๋นเซียวครุ่นคิด ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นในใจเจียงจิ่วไม่ได้รับคำตอบ เมื่อก้มหน้าก็พบว่าท่านอ๋องของตนเองกำลังมองคุณหนูเสิ่นสามอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขาเจียงจิ่วหมดคำพูด อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเสิ่นอวี้ไม่รู้ว่านางมีอะไรดี ถึงทำให้ท่านอ๋องของตนเองเฝ้าคำหนึ่งไม่ลืมเลือน…แต่เมื่อแวบมองไป ก็กลับรู้สึกว่าดูเหมือนนางก็ไม่เลวเช่นกันอย่างน่าประหลาด แม้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นางยังคงมั่นอกมั่นใจ แลดูสงบยิ่งกว่าเจ้ากรมซุนเล็กน้อยเสียอีกเจอผีหลอกจริงๆแม้แต่คนอื่นก็มีสีหน้าที่แตกต่างกัน อดไม่ได้ที่จะเริ่มวิจารณ์เสียงเบา“ข้าฟังไม่ผิดกระมัง? นางสงสัยว่าหนังสือแต่งงานนั่นไม่ใช่ของตัวเองหรือ? จะบอกว่าเจ้ากรมซุนดูผิดก็คงไม่ได้กระมัง?”“ไม่น่าแปลกใจที่นางเผชิญเรื่องตัดหัวก็นิ่งมาก ปล่อยให้ซ่งหว่านฉิ่งก่อกวนตลอดโดยไม่อธิบาย ที่แท้มีเรื่องเช่นนี้รออยู่นี่เอง!”“

ยิ่งกว่านั้นเวลานี้เอง มีคนเดินเข้ามาจากนอกประตู พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ใช่แล้วเจ้ากรมซุน ท่านถือหนังสือแต่งงานไว้ แต่กลับบอกอะไรไม่ได้ ปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อ หรือกำลังรอท่านอ๋องเฒ่าโกรธ เมื่อฆ่าน้องหญิงสามของข้าจนยากจะกู้คืนสถานการณ์ ท่านจึงจะยอมมอบหนังสือแต่งงานออกมา?”“เมื่อถึงเวลานั้น ต่อให้หนังสือแต่งงานเป็นของปลอม จุดประสงค์ของคนบางคนก็บรรลุแล้ว ข้าพูดถูกหรือไม่?”คนคนนี้พูดจาเฉียบขาดและเย็นชากว่าเสิ่นจิ้นมากทำให้เจ้ากรมซุนมีเหงือเย็นตกที่มุมหน้าผากโดยตรงเสิ่นอวี้หันไปมอง ก็เห็นขุนพลหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างทะมัดทะแมง ใบหน้าเปี่ยมล้นด้วยคุณธรรมคนหนึ่งเดินเข้ามาเมื่อเทียบกับขุนพลบู๊ทั่วไป เขาแลดูองอาจกว่าเยอะมาก บนตัวยังมีกลิ่นอายของหนอนหนังสือเสี้ยวหนึ่ง แต่เมื่อเทียบกับหนอนหนังสือในสำนักราชบัณฑิต บนร่างกายของเขากลับถูกปกคลุมด้วยเจตจำนงที่เยือกเย็นประเภทหนึ่ง ราวกับลมหนาวข้ามพรมแดน สมกับที่ได้รับฉายาว่า ‘ขุนพลขงจื๊อ’เขาก็คือพี่ใหญ่ของนาง องครักษ์เดินเหิน[footnoteRef:1]เสิ่นฉือ [1: องครักษ์เดินเหิน ในสังคมศักดินา ไม่ใช่ทหารรักษาพระองค์ทุกคนจะสามรถถือดาบเพื่ออารักขา

ความน่าเกรงขามที่ได้มาจากการเข่นฆ่าในสนามรบ ใช่สิ่งที่สาวใช้เรือนส่วนหลังสามารถแบกรับไหวหรือ? มือของสาวใช้สองคนที่จับตัวเสิ่นอวี้สั่นสะท้าน รีบปล่อยนางทันที และก้มหน้าถอยไปยืนด้านข้างเสิ่นอวี้ยืนอย่างมั่นคง จัดแจงเสื้อผ้าที่ไม่ได้ยุ่งเหยิงบนร่างกายอย่างไม่ใส่ใจ พลางหันไปเล่นลูกไม้เดิมกับจ้านอวิ๋นเซียวอีกครั้ง “ขอบคุณบุญคุณช่วยชีวิตของท่านอ๋องเจ้าค่ะ”เหมือนครั้งก่อนไม่มีผิด ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่คำเดียว“...”จ้านอวิ๋นเซียวตะลึงงันจนสำลัก มุมปากกระตุกอย่างไม่สามารถสังเกตเห็นหนึ่งทีแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด มีความรู้สึกขบขันอันเย็นชาที่แปลกประหลาดพุ่งพรวดเข้ามาในใจ สุดท้าย…มองบนใส่นางแวบหนึ่งพลันเสิ่นอวี้ยิ้ม รู้สึกว่าการมองบนของเขามันหมุนวนเวียนซ้ำๆ ทำให้หัวใจนางเต้นเร็วเล็กน้อยเวลาสั้นๆ ที่ทั้งสองสบตากัน ตกไปอยู่ในสายตาของซ่งหว่านฉิ่ง ทำให้นางอิจฉาจนแทบคลั่ง สายตาที่จ้องเสิ่นอวี้แทบลุกเป็นไฟนางไม่เข้าใจ เสิ่นอวี้ทำเรื่องเช่นนี้ เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของจวนอ๋องเช่นนี้ เพราะอะไรอ๋องหมิงหยางถึงยังต้องปกป้องนางอีก?ไฟริษยาลุกโชน นางทนไม่ไหวเริ่มดิ้นรน หันไปตะโกนใส่สาวใช้สองคนที่จั