เสียงเยือกเย็นของเสิ่นอวี้ดังมาจากด้านบน เสียงไม่ได้ดังมากนัก แต่เพียงพอทำให้ทุกคนเงียบเพื่อฟังนางพูดนางกล่าวว่า “ข้ากำลังบอกเจ้าให้รู้ว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าจะได้ไม่ลืมว่าตัวเองเป็นใคร ไปที่ไหนล้วนมีแต่ก่อเรื่อง!” “แม่ของเจ้าเป็นนางคณิกาที่หมู่บ้านตระกูลหลิ่ว นางตายด้วยโรคติดต่อผ่านการร่วมประเวณี เจ้าโตในหอนางโลม ตอนพ่อของเจ้าตายไปเจ้าก็ตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง หลิ่วอี๋เหนียงสงสารที่เจ้าอายุน้อยก็ต้องไปขายตัว ถึงได้ขอร้องข้า ให้ข้าขอร้องท่านแม่รับเจ้าเอาไว้ ถึงได้มีที่อยู่ในจวนโหว” “......” เมื่อซ่งหว่านฉิงได้ยินคำนี้ราวกับถูกฟ้าผ่า นางรู้สึกสมองอื้ออึง อยากจะเอาหัวพุ่งชนเสาให้ตายบุตรีของผู้ชายเสเพลกับนางคณิกา อยู่ในเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่หรูหรา จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?สารเลวเสิ่นอวี้จะทำลายชื่อเสียงนางให้ได้!คนอื่นก็ไม่ได้โง่เขลา “คุณหนูเสิ่นสามคนนี้มีฝีมืออยู่บ้าง ความตายมาเยือนอยู่แล้วยังลากซ่งหว่านฉิงไปด้วยอย่างใจเย็น...ครั้งนี้ซ่งหว่านฉิงจบสิ้นแล้ว ทุกคนรู้ชาติกำเนิดของนางแล้ว ใครจะกล้ายุ่งเกี่ยวกับนางอีก? เมื่อไม่กี่วันก่อนข้ายังได้ยินว่าจวนโหวตัดสินใจหาคู่ครองให้นาง แต่ใครจะ

เมื่อเอากระดาษมาต่อเรียงกันก็ปรากฏเนื้อหาของหนังสือสมรสทุกคนล้วนยื่นหน้าเข้าไปดูเจ้ากรมซุนแกล้งทำเป็นถามออกไป “ใต้เท้าซ่ง ไม่ทราบว่าหนังสือสมรสนี้เป็นของจริงหรือไม่?” ซ่งฮวายจื้อลูบเคราขาว ศึกษาดูครู่หนึ่ง กล่าวว่า “เนื้อหาในหนังสือสมรสเล่มนี้ไม่มีปัญหาจริงๆ ลายมือไม่มีอะไรพิเศษ กระดาษเป็นของที่ราชวังใช้ น่าจะไม่อาจสร้างของปลอมได้...” “ฝ่าบาท หนังสือสมรสเล่มนี้เป็นของจริงแน่นอน!” เมื่อซ่งหว่านฉิงได้ยินก็ร้องไห้กล่าวออกมา “หม่อมฉันกล้าใช้ชีวิตเป็นประกัน หนังสือสมรสเล่มนี้ก็คือเล่มที่น้องหญิงเป็นคนฉีก ข้าเห็นนางเอาออกมาจากกล่องเครื่องแป้ง หนังสือสมรสของนางเก็บไว้ตรงนั้นมาตลอด ไม่เพียงแค่หลิ่วอี๋เหนียง สาวใช้สี่คนของนางก็รู้เรื่องนี้!” “ถ้าเป็นเช่นนี้ หนังสือสมรสเป็นของจริงหรือ?” เจ้ากรมซุนมองเสิ่นอวี้ด้วยรอยยิ้ม “แม่นางเสิ่นสาม เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?” เมื่อเสิ่นอวี้ได้ยินก็มองไปทางซ่งฮวายจื้อ “ใต้เท้าซ่งมั่นใจว่าหนังสือสมรสนี้เป็นของจริงหรือ?” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซ่งฮวายจื้อรู้สึกว่าสายตาของนาง เหมือนกำลังบอกอะไรอยู่ และเหมือนกับเตือนด้วยเช่นกันแต่เมื่อไตร่ตรองดู

“......” เจ้ากรมซุนกับองค์ชายสามตกตะลึง หันมาสบตากัน พวกเขาล้วนเห็นความไม่เข้าใจในดวงตาของอีกฝ่าย เจ้ากรมซุนก็อึดอัดมากก่อนหน้านี้ตอนที่ชิ้นส่วนอยู่ในมือของเขา เขาก็ไม่ได้เอามาเรียงต่อหน้าทุกคน เขาจึงทำได้เพียงถือเอาไว้ และไม่ได้สังเกตด้วยว่าตราประทับหยกยังอยู่หรือไม่ เขาสนเพียงทำให้เสิ่นอวี้ยอมรับว่าฉีกหนังสือสมรส...ถ้าอย่างนั้นตราประทับหยกหายไปไหน?เจ้ากรมซุนมองไปทางซ่งหว่านฉิง กล่าวว่า “ทำไมหนังสือสมรสถึงหายไปชิ้นหนึ่งล่ะ?” ซ่งหว่านฉิงมึนงง คิดไม่ถึงว่าในตอนสุดท้ายเรื่องนี้กลับตกมาถึงนาง จึงกล่าวด้วยความลนลาน “เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ทราบ ตอนที่ข้าเอามา มันยังอยู่ครบ...เป็นไปได้ว่าคืนนั้นหลังจากนางฉีกหนังสือสมรสแล้วข้ากับหลิ่วอี๋เหนียงเก็บมาไม่ครบกระมัง” เมื่อไม่แน่ใจว่าทำตกระหว่างทางหรือไม่ นางจึงใช้สายตาหันไปทางเสิ่นอวี้“เจ้ามั่นใจนะว่าข้าทำชิ้นส่วนนั้นหายไป?” เสิ่นอวี้มองนาง ในดวงตาแฝงด้วยความหยอกล้อ“ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร!”ซ่งหว่านฉิงยืนยัน “ข้าไม่กล้าทำตราประทับหยกหายแน่ ทั่วผืนปฐพีนี้มีเพียงเจ้าที่กล้าฉีกหนังสือสมรส เจ้าไม่ต้องเล่นลิ้นแล้ว! ต้องเป็นเพราะคืนน

ตอนนี้นางดูท่าทางมึนงง น่าจะเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะลงมือแต่ในเวลาไม่นานนางก็สลัดความมึนงงนั้นทิ้งไป ดวงตางดงามคู่นั้นเป็นประกาย นางไม่ได้ตกใจ ไม่เหมือนคนอื่นกำลังเล่นงานนางกลับเหมือนนางกำลังเล่นงานคนอื่นมากกว่านี่เรียกว่าเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น แปลกประหลาดมากนางหันไปมองฮ่องเต้ กล่าวกับซ่งฮวายจื้อว่า “จะทำงานที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้สำเร็จได้จริง ๆ หรือ?” สีหน้าซ่งฮวายจื้อกลายเป็นน่าเกลียดมาก คิดไม่ถึงว่านางจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ ถึงขั้นแก้แค้นทันที! นางมองฮ่องเต้เช่นนี้ ก็เพราะคิดจะยืมมือของฮ่องเต้แก้แค้นเขาหรือ? ถึงแม้ฮ่องเต้อาจจะเข้าใจเขา รู้ว่าเขาจงรักภักดี แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าทุกคน...เขาอดหันหน้าไปมองฮ่องเต้ด้วยความตื่นตระหนกไม่ได้ “ฝ่าบาท กระหม่อม...” ฮ่องเต้สีหน้าเขียวคล้ำจับจ้องเสิ่นอวี้ถึงแม้นางไม่พูด แต่กลับให้ความรู้สึกว่าถ้าเขายังใช้คนตาบอดอย่างซ่งฮวายจื้อต่อไปก็เท่ากับว่าเขาก็เป็นคนไร้ความสามารถต่อหน้าธารกำนัล เขาที่เป็นถึงฮ่องเต้ จะปล่อยให้คนพูดถึงแบบนี้ได้อย่างไร?เขาหลี่ตาแคบลงหันไปมองซ่งฮวายจื้อ กล่าวว่า “ดูจากเรื่องนี้แล้ว ใต้เท้าซ่

พอนางเริ่มตื่นตระหนก สายตาเลิ่กลั่กกวาดมองไปทั่ว นางหันหน้าไปมั่วราวกับแมลงวันไม่มีหัว เริ่มพูดจาเหลวไหล “นะ หนังสือสมรสของจริงถูกเจ้าเผาทิ้งไปตั้งแต่วันที่ท่านอ๋องกลับมาเมืองหลวงแล้ว เจ้าในตอนนี้อยากจะแต่งงานกับองค์ชายสามคนเดียว แต่ท่านอ๋องมาบอกว่ามีสัญญาหมั้นกับเจ้า จะแต่งกับเจ้าคนเดียวเท่านั้น พอเจ้าโมโหเจ้าก็เลย...” พอพูดถึงสุดท้ายก็ร้องไห้อีกครั้ง “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่แรก ข้าคงเอาเรื่องนี้บอกกับท่านโหวนานแล้ว ใครจะรู้ว่าสุดท้ายจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้” เสิ่นอวี้ดูนางเล่นละคร กล่าวแทรกเสียงร้องไห้ของนางกล่าวเปิดประเด็นว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ หลังจากที่ข้าฉีกหนังสือสมรสแล้ว ท่านไม่ได้บอกท่านพ่อเพื่อปกป้องข้า และหนังสือสมรสปลอมเล่มนี้ท่านเป็นคนเอามาไว้ในกล่องเครื่องประดับของข้าใช่หรือไม่?” เดิมทีนางไม่ได้คิดจะจัดการหลิ่วอี๋เหนียงถึงอย่างไรนางก็คือแม่แท้ ๆแต่คิดไม่ถึงเลยว่าหลิ่วอี๋เหนียงจะเข้าข้างซ่งหว่านฉิง ต่อให้พูดโกหกก็ต้องผลักนางไปตายให้ได้เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องยั้งมือ นางอยากเห็นนักว่านางหลิ่วคนนี้จะปกป้องซ่งหว่านฉิงไปถึงขั้นไหนกัน!สายตาของเสิ