ความจริงแล้วเจ้ากรมซุนก็รู้สึกถึงอันตรายแล้วถึงแม้จะยังไม่มั่นใจว่าเสิ่นอวี้จงใจหรือไม่ แต่ชัดเจนว่าจะปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินการต่อไปไม่ได้เขาเริ่มลนลานแล้ว แต่กลับกันเสิ่นอวี้กลับไม่รีบร้อนนางก้มมองซ่งหว่านฉิง แกล้งทำเป็นจะอธิบาย “หนังสือสมรสของจริง...”ซ่งหว่านฉิงกลัวว่านางจะหาทางออกได้ จึงรีบพูดแทรกขึ้นมา “เสิ่นอวี้เจ้าคิดจะพูดโกหกอะไรอีก? ข้าว่าเจ้าอยากจะให้หลิ่วอี๋เหนียงตาย!”หลิ่วอี๋เหนียงเพิ่งได้สติจึงกล่าวเสริม “อวี้เอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าสนิทกับฮูหยินใหญ่มาตั้งแต่เด็ก รังเกียจที่ข้าเป็นแม่มีสถานะต่ำต้อย...แต่อย่างไรเจ้าก็เป็นลูกที่แม่คลอดออกมา เจ้าจะทำแบบนี้กับข้าได้อย่างไร?” เมื่อเจ้ากรมซุนได้ฟังจึงหันไปทางเสิ่นอวี้ “คุณหนูเสิ่นสามเหมือนจะไม่สนใจความเป็นตายของแม่เจ้าเลยนะ”พูดเพียงไม่กี่ประโยค เสิ่นอวี้กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว รังเกียจมารดาแท้ ๆ ลืมบุญคุณคนเมื่อเสิ่นอวี้ได้ยินก็หัวเราะออกมา คุกเข่าไปทางเจ้ากรมซุน กล่าวด้วยความจริงใจ “หลานสาวคนนี้ขอร้องท่านเจ้ากรมช่วยชีวิตแม่ข้าด้วย! ถ้าท่านเจ้ากรมขอร้องฝ่าบาทไม่ให้เอาเรื่องแม่ข้าในวันนี้ได้ ข้าจะยอมรับท่านเจ้ากรมเป็นพ่อ

นางหลิ่วเริ่มพูดจาเลยเถิด นางพูดเป็นเรื่องเป็นราวจนสุดท้ายกล่าวว่า “ข้าก็คงไม่ทรยศนายท่าน ยอมรับคำขอไร้ยางอายของเจ้า ปล่อยให้เจ้าขืนใจข้า!”ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องเงียบเป็นป่าช้า“ให้ตายเถอะ นางหลิ่วสวมหมวกเขียว1 ให้ท่านโหวเสิ่นแล้ว” ไม่มีใครคาดคิด เดิมทีพวกเขามาเข้าร่วมงานวันเกิดของไท่เฟย สุดท้ายได้มาเห็นเรื่องน่าอายของตระกูลเสิ่นเสิ่นจิ้นหงุดหงิดใจมาก แต่เขารู้ว่าหลิ่วอี๋เหนียงจะก่อเรื่องไปเรื่อย ๆ เพื่อเป้าหมายแล้วนางไม่เกี่ยงวิธี ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่สนใจนาง เพียงแค่มองเวินซื่อไห่กล่าวว่า “เวินซื่อไห่ ข้าให้โอกาสเจ้าอธิบายครั้งหนึ่ง!”เวินซื่อไห่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร “ไม่ใช่นะท่านโหว ไม่ใช่อย่างที่นางหลิ่วพูด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องปลอมแปลงหนังสือสมรสเลย แค่จดหมายล้วนเป็นลูกน้องในหอตำราเป็นคนเขียน กระหม่อมไม่ได้เขียน!”“ความหมายของเจ้าก็คือเจ้าไม่ได้เป็นคนทำหนังสือสมรสหรือ?”องค์ชายสามยังคิดจะช่วยถึงอย่างไรเวินซื่อไห่สำคัญกับเขามาก สำคัญยิ่งกว่าหลิ่วอี๋เหนียงกับซ่งหว่านฉิงมากแต่หลิ่วอี๋เหนียงจะยอมปล่อยตัวเองตายได้อย่างไร?ไม่รอเวินซื่อไห่พูด หลิ่วอี๋เหนียงก็ร้องไห้โวยวายกล่าวว

“ความหมายของเจ้าก็คือหนังสือสมรสยังอยู่หรือ?”เมื่อเจ้ากรมซุนได้ฟังแทบจะวิญญาณหลุดออกจากร่าง ถ้าหนังสือสมรสยังอยู่จริง ๆ ทำไมเสิ่นอวี้ถึงเอาของปลอมไว้ในกล่องเครื่องประดับกัน?เรื่องนี้ต้องคิดให้รอบคอบไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เสิ่นอวี้เมื่อก่อนเป็นแค่คนโง่ สมองไม่ค่อยมี ต่อให้นางฉลาดเหมือนกับคุณหนูใหญ่ ก็ไม่อาจคาดการณ์ล่วงหน้า เตรียมหนังสือสมรสปลอมฉบับหนึ่งใส่ไว้ในกล่องเครื่องประดับเพื่อวางแผนจัดการคนอื่นกระมัง?นางมองหลิ่วอี๋เหนียงกับซ่งหว่านฉิงออกตั้งแต่เมื่อไรกัน?เจ้ากรมซุนยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เขาอดหันไปถามหลิ่วอี๋เหนียงกับซ่งหว่านฉิงไม่ได้ “พวกเจ้าว่าอย่างไร?”หลิ่วอี๋เหนียงส่ายหัวราวกับกลองป๋องแป๋ง “เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่หนังสือสมรสจริงยังอยู่แน่...”ขณะที่กล่าวก็เน้นย้ำคำพูดก่อนหน้านี้ “ข้าเห็นนางเผาหนังสือสมรสกับตา ไม่มีทางยังมีอยู่แน่ ๆ!”ถ้ายังอยู่ละก็ คำพูดที่นางกล่าวก่อนหน้านี้ล้วนกลายเป็นแค่คำโกหกไม่ใช่หรือ?ฮ่องเต้ยังนั่งอยู่ด้านหน้า นางโกหกต่อหน้าฮ่องเต้ ไม่ใช่มีโทษหลอกลวงเบื้องสูงหรอกหรือ?หลิ่วอี๋เหนียงเหงื่อไหลท่วม แต่ไม่ยอมกลับคำพูดซ่งหว่านฉิงกล่าว “หนังสือสม

“เจ้าว่าอะไรนะ?”ไม่รอเจ้ากรมซุนตอบ ซ่งหว่านฉิงตะโกนออกมาแล้ว “เจ้าไปเอาหนังสือสมรสตอนไหน?”ไม่สิ นี่ไม่ถูก!หนังสือสมรสถูกนางฉีกไปแล้วไม่ใช่หรือ?ทำไมถึงยังมีหนังสือสมรสอยู่อีก?ในใจของซ่งหว่านฉิงเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที จ้องเสิ่นอวี้ตาเขม็ง สายตาอำมหิตเหมือนจะฉีกนางเป็นชิ้น ๆ เสิ่นอวี้หัวเราะเย็นชากล่าวว่า “เจ้าลองทายดูสิ”ซ่งหว่านฉิงสีหน้ากลายเป็นน่าเกลียด นางกำลังตัวสั่นจึงลองนึกย้อนเรื่องราวอีกครั้ง ถึงได้บอกกับตัวเองว่าเสิ่นอวี้ไม่มีทางมีแผนสำรองแน่สายตาที่เสิ่นอวี้มองนางแฝงด้วยความเย้ยหยัน “จะว่าไปแล้วต้องขอบคุณเจ้า คืนนั้นถ้าไม่ใช่เจ้าสารภาพความรู้สึกให้องค์หญิงใหญ่ฟัง เอาเรื่องหนังสือสมรสมาพูด คิดจะแต่งงานกับท่านอ๋องเอง ข้าก็คงไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังคิดไม่ดีกับหนังสือสมรสข้า”ทันใดนั้นสีหน้าของซ่งหว่านฉิงแข็งค้าง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”คนอื่น ๆ ก็มองไปทางเสิ่นอวี้ เจ้ากรมซุนกำลังตัวสั่นอยากจะเอาหน้ามุดดินหนี!หรือว่าวันนี้เขาจะต้อง...เสิ่นอวี้มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน จากนั้นกล่าวกับซ่งหว่านฉิง “เดิมทีข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจ ถึงได้เอาหนังสือสมรสเก็บไว้

น้ำเสียงถึงกับแฝงด้วยความริษยา แม้แต่ตัวเขาเองก็อาจจะยังไม่รู้สึกตัว แต่เมื่อคนด้านข้างได้ฟัง สายตาที่มองเขาก็กลายเป็นแปลกประหลาดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้จ้านอวิ๋นเซียวก็ไม่ใช่คนจัดการง่าย ๆ จึงกล่าวว่า “หลายปีมานี้องค์ชายสามวิ่งไปจวนโหวทุกวัน เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?”ทันใดนั้นองค์ชายสามสีหน้าซีดขาวหลังจากได้สติกลับมาจึงหัวเราะเสียงดัง “ท่านอ๋องล้อเล่นแล้ว...” เดิมทีคิดจะกล่าวว่าเขาไปที่จวนโหวเพราะจะให้เสิ่นลั่วปรุงยาให้ แต่คำพูดมาถึงริมฝีปากแล้วกลับไม่ได้พูดออกไปจากนั้นมองเสิ่นอวี้ด้วยสายตาซับซ้อนก่อนหน้านี้เสิ่นอวี้เป็นแค่หมากในมือของเขาเท่านั้น แค่ใช้เสร็จก็โยนทิ้ง แต่ตอนนี้เมื่อถึงคราวต้องโยนหมากเสียตัวนี้ทิ้งเขากลับไม่อยากทำแล้วจากความสามารถของนางในวันนี้ เกรงว่าจะกลายเป็นเสิ่นจงต๋าคนที่สองที่ช่วยก่อตั้งราชอาณาจักรได้ ถ้าคนเช่นนี้มาช่วยเขาได้ละก็...ตอนนี้เขาเกิดความคิดเอาจริงขึ้นมาแล้วแต่ท่านอ๋องเฒ่าจ้านเมื่อได้ยินทุกคนพูดถึงเสิ่นจงต๋า จึงหาทางออกไม่ได้ เค้นเสียงเย็นกล่าวว่า “เอาหนังสือสมรสของจริงกลับมาก่อนก็ยังไม่สาย!”เสิ่นจงต๋ากับบิดาของเขาจ้านฉางอันสาบานเป็น