เสิ่นอวี้หวนคิดถึงท่าทีของทุกคนในงานเลี้ยงวันเกิดตอนนั้นที่ไป๋ชีบอกว่าเจอมือสังหาร ไม่รู้เหตุใดทำไมถึงคิดถึงท่านอ๋องอัน ต้องบอกว่าท่านอ๋องอัน ถือเป็นการดำรงอยู่แบบพิเศษของเมืองหลวง เขาคือโอรสของฮ่องเต้องค์ก่อนและซูไท่เฟย ซึ่งป่วยตั้งแต่อยู่ในครรภ์ มือขวาเป็นอัมพาตไม่สามารถหยิบจัดสิ่งของใดๆได้เลยตั้งแต่เด็ก ร่างกายมีความพิการ ย่อมสูญเสียคุณสมบัติในการสืบทอดบัลลังก์อยู่แล้ว ในทางตรงกันข้ามในศึกแย่งชิงบัลลังก์ครั้งต่อมา เขาก็สามารถอยู่รอดมาได้อย่างปลอดภัย.......... ต่อมา คนคนนี้หมกหมุ่นอยู่กับความสำราญ แต่ละวันหากไม่พานกไปเดินเล่นก็จะไปชนไก่ หรือไม่ก็จะไปดื่มสุราบุปผาที่หอนางโลม แม้เป็นเช่นนี้กลับทำให้ฮ่องเต้วางใจเขามาก และให้เขามีชีวิตรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ และก็เพราะเป็นแบบนี้ ในหมู่เหล่าขุนนางในเมืองหลวง จึงถือว่าเขาเป็นคนกึ่งมนุษย์ล่องหน และชาติที่แล้วนางก็ไม่เคยพบหน้าโดยตรงกับคนผู้นี้เลย ยิ่งไม่เคยได้ยินองค์ชายสามพูดถึง และไม่รู้ว่าหลังจากองค์ชายสามขึ้นครองบัลลังก์แล้ว จะจัดการกับเขาอย่างไร แต่วันนี้ในงานเลี้ยงวันเกิด ตอนที่ไป๋ชีบอกว่าเจอมือสังหารในเรือนชิวเย่ว์ คนอื่นๆ

ไป๋ชีเตรียมใจไว้เรียบร้อยแล้ว เขามองนางและรอให้นางด่าเหมือนพวกหนังเหนียว เสิ่นอวี้หันหน้ามองไปทางเขา เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น พลางเอ่ยว่า “เช่นนั้นต่อไปก็รบกวนเจ้าแล้ว” ไป๋ชีตกตะลึง เสิ่นอวี้พูดดีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ เสิ่นอวี้มองเขา อันที่จริงในใจก็รู้สึกขอโทษมาก ในชาติที่แล้วไป๋ชีปกป้องนางอย่างจริงใจ นางเชื่อคำพูดขององค์ชายสามและนางหลิ่ว กลับมองเขาเหมือนหนามยอกอก ในตอนท้ายยังร่วมมือกับองค์ชายสามวางแผนทำร้ายเขา บัดนี้ นางยังจำแววตาเหลือเชื่อที่ไป๋ชีมองนางในตอนนั้นได้อยู่เลย เมื่อเสิ่นอวี้คิดมาถึงตรงนี้ ร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะโซเซ “ท่านเป็นอะไรไป? ต้องการพักผ่อนสักหน่อยหรือไม่?” ไป๋ชีตกใจ เขารู้สึกว่าตนเองน่าจะติดเชื้อจากความคิดของท่านอ๋องของตนที่มีต่อคุณหนูเสิ่นสามแล้ว ไม่เช่นนั้นต้องสงสัยว่านางกำลังจงใจเล่นละครแน่ จะมาเป็นห่วงนางได้อย่างไร? เมื่อได้สติกลับมา เขาก็ยื่นมือไปช่วยพยุงนางแล้ว ในใจเสิ่นอวี้รู้สึกเหมือนมีมีดทิ่มแทงหัวใจ แต่สิ่งนี้ล้วนไม่สามารถพูดกับไป๋ชีได้ ทำได้เพียงส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้ามีเรื่องที่ต้องทำพอดี เจ้าช่ว

“เจ้าปล่อยให้มือสังหารเข้ามาหรือ?” ฟ้ามืดแล้ว สายลมยามค่ำคืนพัดมากระทบใบหน้าพาให้สดชื่นมาก แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้ เหลียนเฉียวกลับรู้สึกหนาวสะท้าน นางไม่ได้เห็นหน้าเสิ่นอวี้ ก็รู้สึกได้ว่านางเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อก่อนนางมักจะเป็นเหมือนคนโง่ที่วิ่งมาหาหลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิงที่เรือนเสาหวา จากนั้นก็จะมาพูดจ้อกแจ้กจอแจบอกทุกอย่างกับหลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิง ซ้ำยังดีต่อนางมากกว่าซงลู่ที่เป็นสาวใช้พวกนั้น พูดจาสุภาพอ่อนโยน แต่พูดอยู่นานก็ไม่สามารถพูดให้ตรงประเด็นได้ ซึ่งนี่ทำให้นางรำคาญมาก ครั้งนี้นางไม่น่ารำคาญแล้ว นางพูดอย่างกระชับและรัดกุม ง่ายต่อการเข้าใจ เพียงแต่ นิสัยของนางเปลี่ยนไปแล้ว น้ำเสียงพูดคำสั้นๆไม่กี่คำ เมื่อได้ฟังกลับทำให้คนมีความรู้สึกกดดันอย่างน่าหดหู่ มีความสง่างามน่าเกรงขามแบบที่นายท่านมี ถึงขนาดที่ว่าน่ากลัวกว่านายท่านด้วย จู่ๆ หัวใจของเหลียนเฉียวก็ทรุดลง นางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองนาง ริมฝีปากขยับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ในยามค่ำคืน สาวน้อยที่เพิ่งปักปิ่นยืนอยู่ตรงหน้านาง เห็นได้ชัดว่ายังมีไขมันหน้าเด็กบนใบหน้า แต่กลับซ่อนไว้ด้วยควา

เสิ่นฉือตกตะลึงไป พยักหน้าพลางเอ่ย “เช่นนั้นหากเจ้าต้องการสิ่งใด ก็พูดกับพี่ใหญ่ได้” “เจ้าค่ะ” เสิ่นอวี้พยักหน้าอย่างหนักแน่น ชาติที่แล้ว นางกับพี่ใหญ่จากมิตรกลายเป็นศัตรูกัน จนสุดท้ายตระกูลเสิ่นถูกทำลาย ในชาตินี้ นางอยู่กับเขาก็จะรักษาตระกูลเสิ่นให้ดี ในเวลานี้ ฮูหยินใหญ่ก็ออกมาจากห้องแยก เสิ่นอวี้เดินไปด้านหน้า “ท่านแม่” “นางหลิ่วและหลานสาวคนนั้นของนางยังไม่กลับมาอีกหรือ?” ในใจฮูหยินใหญ่เบื่อทั้งสองคนนี้มาก ตอนนี้แม้แต่ชื่อก็ไม่อยากเอ่ยถึง สีหน้าโมโหอย่างมาก เสิ่นอวี้พยักหน้า แล้วเอ่ยว่า “อย่างมากก็ไปหาองค์ชายสามหรือไม่ก็เจ้ากรมซุน แต่ไม่ค้างคืนด้านนอกแน่..........” ฮูหยินใหญ่โกรธจนทนไม่ไหว จึงพุ่งตัวออกไปนอกประตู “คนเข้ามา ไปพาตัวพวกนางมาให้ข้า! กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา วันนี้ข้าจะถลกหนังพวกนางซะ” เมื่อเสิ่นวี้เห็นสถานการณ์นั้นจึงรีบเข้าไปขวางไว้ “ท่านแม่ ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อน วันนี้องค์ชายสามและเจ้ากรมซุนเสียเปรียบในจวนอ๋องแล้ว พวกเขาย่อมไม่ยอมยุติข้อพิพาทลงด้วยดีแน่ เพียงแต่พวกเขาซ่อนอยู่ในที่มืดพวกเราอยู่ในที่สว่าง ถ้าไปจับคนอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ พวกเขาต้องรู้แน่ว่

ฮูหยินใหญ่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลางมองนางอย่างประหลาดใจ จากนั้นผ่านไปสักพักถึงค่อยอ้าปากเอ่ยอย่างเย็นใจ " อวี้เอ๋อร์ เจ้าคงไม่ได้สงสัย.........." นางไม่กล้าแม้แต่จะพูดต่อไปอีก เด็กผู้หญิงคนนี้ในสมองกำลังคิดอะไรอยู่? เสิ่นอวี้ครุ่นคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว แต่ในใจก็ไม่ได้สร้างแรงกระเพื่อมอะไรมาก พลางเอ่ยอย่างไตร่ตรอง " ข้าแค่มีความสงสัยเช่นนี้ ไม่อย่างนั้น...... ข้าก็ไม่เข้าใจว่าทําไมนางถึงปฏิบัติต่อซ่งหว่านฉิงดีกว่าข้า ” ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้วเป็นปม "สิ่งที่พูดมานี้ก็เป็นเรื่องจริง วันนี้ข้าจะไปดูหน้านางหน่อย!" ในขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกัน เสิ่นฉือยังคงมองไปที่เสิ่นอวี้อยู่ตลอด เขาเองก็เคยสงสัยเรื่องนี้ แต่ไม่เคยพูดออกมา เพราะเขากลัวว่าจะทําร้ายนาง แต่เขากลับไม่คิดว่าตอนนี้นางจะเป็นคนพูดออกจากปากตัวเอง...... นางเคยคิดหรือไม่ว่าหากนางไม่ได้เกิดจากหลิ่วอี๋เหนียง เช่นนั้นนางก็จะไม่ใช่บุตรสาวตระกูลเสิ่น แล้วนางจะทำเช่นไร? แต่เสิ่นอวี้ไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ นางได้อยู่กับคนในตระกูลเสิ่นมานานแล้ว นางก็ถือว่าเข้าใจ เสิ่นจิ้นเป็นคนที่ซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมาและมีความรับ