“หุบปาก!”ทันใดนั้นจักรพรรดิเหวินก็ตะคอกออกมาจนถึงตอนนี้เองทุกคนถึงจะเงียบปากลง“เจ้าหก เจ้ามีอันใดจะพูดหรือไม่?”สายตาของจักรพรรดิเหวินจ้องมองและกล่าวถามหยุนเจิงอย่างดุดันหยุนเจิงส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มเจื่อนๆ พลางกล่าว “ลูก…ไม่มีอันใดจะพูดพ่ะย่ะค่ะ”“พูดเช่นนี้แสดงว่าเจ้ายอมรับแล้วอย่างนั้นหรือ”แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของจักรพรรดิเหวิน“ลูกจะยอมรับหรือไม่ มันก็ไม่ได้ต่างอันใดกันหรอกพ่ะย่ะค่ะ”หยุนเจิงยิ้มเจื่อนและกล่าวต่อ “ลูกไม่อาจแก้ตัวและไม่อาจพิสูจน์ความบริสุทธ์ได้พ่ะย่ะค่ะ! ต่อให้ลูกไม่ยอมรับ แต่หลักฐานที่คนของเป่ยหวนทิ้งให้ประจักษ์ตรงหน้าเช่นนี้แล้ว ลูกยังจะพูดอันใดได้อีกล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”“องค์ชายหก ท่านสามารถแก้ตัวได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวว่านโฉวกล่าวเตือน “องค์ชายหกบอกว่ารูบิคนั่นอ่านเจอมาจากตำราโบราณเล่มหนึ่งไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายหกเอาตำราโบราณเล่มนั้นออกมา เช่นนี้ก็สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ขององค์ชายได้แล้ว”นี่เป็นโอกาสเดียวที่หยุนเจิงจะพิสูจน์ได้ว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์ตราบใดที่เขาเอาตำราเล่มนั้นออกมา ก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าเขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับพวกเป่ยห

“ไม่ลืม!”ปานปู้ส่ายหน้าพลางกล่าว “เรื่องการคาราวะมีข้อจำกัดเพียงแค่คืนก่อนเท่านั้น ส่วนวันนี้นั้น ไม่นับ!”จักรพรรดิเหวินเจ็บใจยิ่งนัก แอบสบถด่าในใจตาเฒ่านี่ฉวยโอกาส“เอาเถอะ! อย่างไรเสีย ราชครูก็เคยก้มคุกเข่าคารวะข้าแล้ว!”จักรพรรดิเหวินโบมือพลางกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ช่วงนี้ข้าอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากพูดจามากความ ราชครูมีเรื่องอันใดก็บอกมาตามตรงเถอะ เป่ยหวนต้องการให้ต้าเฉียนสนับสนุนเสบียงเป็นจำนวนเท่าไหร่?”“สามล้านตัน!”ปานปู้เอ่ยปากกล่าว“ว่าอย่างไรนะ?”“สามล้านตันอย่างนั้นหรือ?”“เรื่องนี้ ไม่ได้เด็ดขาด!”“หากมอบเสบียงให้เป่ยหวนหมด แล้วชาวต้าเฉียนจะกินอะไร?”“นั่นน่ะสิ ต้าเฉียนเก็บภาษีเสบียงปีนึงก็ได้แค่แปดล้านตันเท่านั้น…”เหล่าบรรดาขุนนางคัดค้านทันทีหยุนเจิงเองก็แอบสบถด่าเช่นกันสามล้านตัน ไม่ใช่สามร้อยล้านเม็ดเพ้อฝันมากเกินไปแล้ว!“ไม่ใช่สิ ไม่ๆๆ!”ปานปู้ส่ายหน้าหัวเราะหึๆ ก่อนจะกล่าวว่า “ข้าราชครูได้ยินมาว่าปีนี้ต้าเฉียนเก็บเกี่ยวได้เยอะเป็นพิเศษ ภาษีเสบียงปีนี้เก็บเกี่ยวได้มากกว่าสามสิบล้านตัน ส่วนที่เป่ยหวนร้องขอยังไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนเลย!”ทันทีที่ปาน

“เก้าพันตัว นี่คือขีดสุดของแคว้นต้าเฉียนเราแล้ว!”“เจ็ดพันตัว มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”“ไม่ได้ พวกเรายอมถอยให้สักก้าว แปดพันตัว!”“นี่...”ตอนที่ต่อรองกันถึงจำนวนแปดพันตัว ปานปู้รู้สึกลังเลขึ้นมา คล้ายจะเริ่มหวั่นไหวจักรพรรดิเหวินเห็นดังนั้นจึงฉวยโอกาสตีตอนเหล็กกำลังร้อน “เช่นนั้นก็ม้าศึกแปดพันตัว! หากราชครูตกลง พวกเราลงนามข้อตกลงตอนนี้ได้เลย!”“นี่...”ราชครูยังคงลังเลเห็นท่าทางของปานปู้ หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะแอบก่นด่าตาเฒ่าคนนี้ เจ้าเล่ห์ใช้ได้เลย!รู้ว่าแคว้นต้าเฉียนขาดแคลนม้าศึก จึงใจเบี่ยงประเด็นความขัดแย้งไปไว้ที่จำนวนม้าศึกขุนนางบุ๋นบู้เต็มราชสำนัก กลับไม่มีสังเกตสักคนว่าแท้จริงส่งเสบียงไปมากน้อยเพียงใด?ตาแก่นี่ คำนวณไว้ดิบดีทีเดียวล่อขุนนางบุ๋นบู้ทั้งราชสำนักลงหลุมพรางของเขาทีละก้าว ทีละก้าว“เสด็จพ่อ ช้าก่อน!”ในที่สุดหยุนเจิงก็ลุกขึ้นมา เขาคิดจะสั่งสอนปานปู้สักหน่อยนี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้แสดงความบริสุทธิ์แล้วไม่ใช่หรือ?“เจ้าหก ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ถอยไป!”หยุนลี่ตำหนิรุนแรง “อย่าลืมเรื่องของเจ้า!”เจ้าสี่หยุนถิงจ้องหยุนเจิงตาเขม็ง “เรื่องนี้เจ้าไม่มีสิท

จักรพรรดิเหวินตำหนิทุกคน “ราชครูเป่ยหวนยังไม่ได้บอกเลยว่าผิด พวกเจ้าร้องไห้อยู่ตรงนี้กันเพื่อสิ่งใด?”แม้จักรพรรดิเหวินคิดว่าจำนวนพันล้านตันออกจะเกินไปหน่อย แต่เขาไม่เชื่อว่าหยุนเจิงยอมตายเพื่อสมรู้ร่วมคิดกับเป่ยหวนช่วงชิงเสบียงของต้าเฉียนหยุนเจิงจ้องปานปู้ จากนั้นก็ยิ้มถาม “ราชครู ข้าพูดถูกหรือไม่?”“ผิดแล้ว!”ปานปู้สายหน้า “หนึ่งพันล้านกว่าตัน องค์ชายคำนวณอย่างไร? ต่อให้ความกระหายเป่ยหวนเรามากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางเอาเสบียงมากมายขนาดนั้นหรอก?”แค่ปานปู้กล่าวออกมา เหล่าขุนนางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเกือบพาหยุนเจิงไปฉีกร่างเป็นชิ้นๆ แล้วแม้แต่สายพระเนตรของจักรพรรดิเหวินที่มองไปยังหยุนเจิงยังเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา“อย่างนั้นหรือ?”หยุนเจิงไม่เห็นด้วย มองปานปู้ด้วยสายตาเยาะเย้ย “ตอนนี้ราชครูไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ข้าสามารถแสดงการคำนวณให้ราชครูดูสักหน่อย ไม่ใช่เรื่องยาก!”“อย่างนั้นองค์ชายหกคำนวณให้ดูหน่อยเถอะ!”ปานปู้เค้นเสียงเย็นเขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าหยุนเจิงสามารถคำนวณตัวเลขที่ถูกต้องออกมาได้ภายในระยะเวลาสั้นๆต่อให้หยุนเจิงกล่าวถูกต้อง คนของต้าเฉียนก็ไม่มีทางเชื่อ!นอกจากเขาจ

หลุมพรางที่เขาเค้นสมองทำขึ้นมาเพื่อชาวต้าเฉียนกลับถูกหยุนเจิงมองทะลุปรุโปร่งอย่างอย่างดาย ตอนนี้เขาต้องกลับไปไตร่ตรองให้ดีสักหน่อยเฮ้อ!หลุมพรางชั้นดีเลยนะ!นึกไม่ถึงว่าจะถูกองค์ชายสวะผู้นี้ทำลายเสียแล้ว!ต้าเฉียนมีบันทึกโบราณที่มหัศจรรย์เช่นนี้จริงหรือ?“อย่างนั้นก็พอดีเลย!”จักรพรรดิเหวินพยักพระพักตร์เล็กน้อย “ทหาร ส่งตัวแทนทูตเป่ยหวนกลับไปพักผ่อน!”“รอเดี๋ยว!”ทันใดนั้นปานปู้ก็โพล่งออกมา“ราชครูยังมีเรื่องอันใด?”จักรพรรดิเหวินถามอย่างไม่พอพระทัยปานปู้ยังคงยิ้มเจื่อน “ข้ามีของบางอย่าง เดิมตั้งใจจะออกจากเมืองต้าเฉียนแล้วค่อยมอบให้พวกท่าน แต่ตอนนี้คงไม่ต้องรอให้ถึงเวลานั้นแล้ว...”ขณะที่กล่าว ปานปู้หยิบจดหมายที่เขาได้รับเมื่อคืนก่อนออกมาจากหน้าอกสถาการณ์จนตรอกที่ทำไว้เพื่อหยุนเจิงถูกทำลายแล้วจดหมายที่อยู่ในมือเขาก็ไร้ประโยชน์แล้วแทนที่จะเก็บเอาไว้ มิสู้มอบให้จักรพรรดิเหวิน ทำให้พวกเขาเกิดความขัดแย้งภายใน!ยิ่งต้าเฉียนขัดแย้งกันภายในมากเท่าใด ยิ่งเป็นประโยชน์กับเป่ยหวน!เมื่อเห็นจดหมายในมือปานปู้ รูม่านตาของหยุนลี่พลันหดลงสวีสือฝู่รู้สึกเกร็งขึ้นมาในใจ แต่ไม่นาน