อารมณ์มวลชนฮึกเหิม องค์ชายรองมองฉินอวิ๋นฟาน เผยรอยยิ้มกระหยิ่มใจ เขาหัวเราะน้อย ๆ และพูด “น้องเจ็ด คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้ ภายนอกคือภาพลักษณ์ผดุงความเป็นธรรมมีความเมตตากรุณา รักประชาชนดั่งลูก แต่ความเป็นจริงกลับจอมปลอมเจ้าเล่ห์”“ที่ข้ามีสภาพเช่นตอนนี้ได้ มิต้องขอบคุณพี่รองที่ประทานให้หรือ?”ฉินอวิ๋นฟานใบหน้าเย็นชา ตาต่อตา ฟันต่อฟัน การที่องค์ชายรองใช้ผู้ประสบเคราะห์สร้างเรื่องอยู่เหนือความคาดหมายของฉินอวิ๋นฟานจริง ๆ เพราะเรื่องนี้ไท่ซั่งหวงเป็นผู้มอบอำนาจด้วยตนเอง ฉินอวิ๋นฮุยกลับยังกล้ายื่นมือกับเรื่องนี้“อ้อ? น้องเจ็ดอย่าได้ใส่ความคนอื่นนะ ทำอะไรต้องมีหลักฐาน เจ้ามาถึงก็โยนความผิดให้ข้า เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง?”ฉินอวิ๋นฮุยยกยิ้มตรงมุมปาก แฝงความยั่วยุอยู่ในคำพูดเต็มประดา อดกลั้นอารมณ์มานานอย่างนั้น ในที่สุดก็ได้ระบาย กดฉินอวิ๋นฟานลงมาได้สักที ความรู้สึกเช่นนี้ปลอดโปร่งยิ่งนัก“ล้วนเป็นจิ้งจอกเฒ่าพันปี ยังแสร้งเป็นพ่อพระกับข้าทำไม?”ฉินอวิ๋นฟานไม่ได้ตามใจองค์ชายรองฉินอวิ๋นฮุย เรื่องที่รู้ดีอยู่แก่ใจไยต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน? เขาฉินอวิ๋นฟานไม่สนใจเรื่องแค่นี้หรอก
Read More