“งั้นพี่จะจำเอาไว้นะ”"ค่ะ"หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว เสิ่นหยินอู้ก็ส่งต่ออีเมลไปยังบัญชีอีเมลของเจียงหนิงฉวน เพราะกลัวมีข้อผิดพลาดใดๆ หลังจากส่งไปแล้ว เธอจึงพิมพ์เนื้อหางานส่วนใหญ่และส่งไปที่เจียงหนิงฉวนอีกครั้งเขาใช้เวลานานในการตอบกลับ“โอเค พี่เข้าใจแล้วไม่ต้องห่วง ไปพักผ่อนเถอะ”ในตอนที่ป่วย มีคนให้ส่งมอบงาน และยังเป็นคนที่ไว้ใจได้ เสิ่นหยินอู้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเดิมทีเธอยังวางแผนจะกลับเข้าบริษัทในวันนี้ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอคงต้องพักผ่อนอยู่ที่บ้านต่อไปสักวันแล้วล่ะที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องใส่ใจกับอีกปัญหาหนึ่งเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ลดสายตาลงและมองไปที่ท้องของเธอ อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบท้องของตัวเองก่อนที่จะรู้ว่าตรงนี้มีหนึ่งชีวิตน้อยๆแล้วและตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาเด็กคนนี้ไว้ยังไงหรือจะทำแท้งจิตใจของเสิ่นหยินอู้สับสนวุ่นวายเธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเพื่อนสนิทของเธอ *“อะไรนะท้องเหรอ พร๊วด!”ใน ร้านกาแฟแห่งหนึ่งผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับเสินหยินอู้อดไม่ได้ที่จะพ่นกาแฟออกมาครึ่งคำ น้ำเสียงดุเดือดและการกระทำของเธอทำให้หลาย

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ โจวชวงซวงก็เงียบไปเธอประเมินความรู้สึกของเพื่อนสนิทที่มีต่อฉินเย่อต่ำไปหลังจากนั้นไม่นานโจวชวงซวงก็ถอนหายใจเบา ๆ“หยินอู้ฉันรู้ว่าเธอชอบเขา แต่เคยคิดบ้างไหมว่าถ้าหากอยู่ด้วยกันไม่ได้ เป็นเพื่อนกันจะมีประโยชน์อะไร แล้วเธอไม่อยากลองเหรอ เธอไม่อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอเหรอ เขาดีกับเธอมาก ฉันไม่เชื่อว่าเขาไม่มีความรู้สึกกับเธอแล้ว”ใช่แล้ว เขาดีกับเธอจริงๆแต่...นั่นเป็นเพียงการทำธุรกิจหากยายของตระกูลฉินไม่ชอบเธอและบังเอิญป่วย ก็คงเป็นไปไม่ได้เลยที่ทั้งสองคนจะแต่งงานกัน ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอก็เหมือนกับคู่รักในวัยเด็กทั่วไปเมื่อเห็นว่าเธอยังคงลังเล โจวชวงซวงก็รู้ว่าการชักชวนเธอไปก็ไม่มีประโยชน์“ยังไงก็ตามฉันพูดไปหมดแล้ว ที่เหลือเธอคิดเองแล้วกัน ท้ายที่สุดอำนาจการตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับเธอเอง ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้มากไปกว่านี้อีก”ก่อนออกไป โจวชวงซวงยังคงอดไม่ได้ ก่อนจะขึ้นรถ เธอวิ่งไปพูดกับเธอว่า"เสิ่นหยินอู้ เธอต้องต่อสู้เพื่อความสุขด้วยตัวเอง เข้าใจไหม"แม้ว่าจะยังสับสนอยู่เล็กน้อย แต่เสิ่นหยินอู้ก็ยิ้มอย่างจริงใจ เอื้อมมือไปบีบหน้าโจวชวงซวง:"ฉัน

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่เหตุการณ์ในวันนั้นก็ดูเหมือนจะเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองในตอนนั้นกระแสน้ำในแม่น้ำแรงมาก จนเจียงฉูฉู่ตกใจ และยืนอยู่ตรงริมแม่น้ำมองดูฉินเย่ที่ถูกพัดตกลงไปในแม่น้ำ ในหัวของเธอมีเสียงดังก้องอยู่เมื่อเธอตั้งสติได้ และหันตัวกลับไปร้องขอความช่วยเหลือ ร่างผอมเพรียวก็พุ่งพรวดเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวต่ออันตรายใด ๆในจังหวะที่เดินสวนกัน เจียงฉูฉู่ก็ลืมแม้กระทั่งว่าต้องขอความช่วยเหลือ และหยุดชะงักฝีเท้าพร้อมกับหันศีรษะกลับมาโดยไม่รู้ตัวและในพริบตาเดียวก็เห็นเด็กหญิงกระโดดลงไปในแม่น้ำโดยไม่มีความลังเลหรือสองจิตสองใจใด ๆ เลยเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว แต่เมื่อนึกย้อนกลับไป เจียงฉูฉู่ก็ยังคงรู้สึกตกใจอยู่เธอกล้าหาญเหลือเกิน จนทำให้เจียงฉูฉู่เกลียดเธอมาเป็นเวลานาน"เป็นอะไร?"เมื่อเห็นว่าเธอดูเหมือนจะจมดิ่งอยู่ในความคิด ฉินเย่จึงถามขึ้นมาหนึ่งประโยคหลังจากได้ยินแบบนี้ เจียงฉูฉู่ก็กลับมามีสติ พร้อมกับยิ้มและส่ายหัวเบา ๆ"ไม่มีอะไรค่ะ"เธอไม่ควรคิดถึงอดีตอีกต่อไป ในตอนนี้ เธอคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของฉินเย่เอาไว้และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกตเห็น ว่าในตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา ดวงตาของเขามีจุดสนใจชัดเจนเพียงใด“เธอได้บันทึกหมายเลขโทรศัพท์มือถือไว้หรือยัง?”ไม่ทันได้ตั้งตัว ฉินเย่ก็ถามขึ้นมาหนึ่งประโยคเมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงฉูฉู่ก็กลับมามีสติและพูดว่า: "อืม บันทึกไว้แล้วค่ะ เย่ คราวหลังฉันออกมาเที่ยวเล่นกับเธอได้ไหม?""อืม ก็ช่วยให้เธอไม่ต้องมีสมาธิกับงานทั้งวันดี"เจียงฉูฉู่ทำได้เพียงยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และเมื่อเธอหันหลังกลับไป เธอซึ่งมักจะอ่อนโยนอยู่เสมอ ก็กลับมีแววตาเจ้าเล่ห์แวบขึ้นมา~เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเสิ่นหยินอู้ตื่นขึ้นมา ก็พบว่าดวงตาของตัวเองบวมเล็กน้อยและเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็นสิ่งแปลก ๆ เธอจึงใช้น้ำแข็งประคบลดอาการบวมเธอเหลือบมองโทรศัพท์มือถือ และเห็นว่ามีคนส่งข้อความมาให้เธอ หลายคนเจียงหนิงฉวน: "ฉันจัดการงานทั้งหมดให้แล้ว เธอไม่ต้องกังวลนะ พักผ่อนเยอะ ๆ ถ้าไม่สบายก็ต้องไปโรงพยาบาลนะ"“ตื่นแล้วเหรอ?เป็นยังไงบ้าง? หากมีอะไรจำเป็น พี่หนิงฉวนจะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอเอง”ข้อความข้างบนถูกส่งมาหลังจากที่เธอผล็อยหลับไปเมื่อคืนนี้ และอีกอันก็ส่งมาเมื่อ

ไม่แปลกใจเลยที่เธอตื่นขึ้นมาในรถของฉินเย่"พี่หยินอู้ พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าประธานฉินนั้นกังวลแค่ไหนในตอนที่ฉันไปบอกประธานฉินว่าพี่หมดสติไป"เมื่อหลินโยวโยวพูดเช่นนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ คือกำลังพยายามทำให้ตัวเองพอใจอยู่หรือเปล่า?เธอจึงพิจารณาและตอบไปว่า: "จริงเหรอ? กังวลขนาดไหนเหรอ?"หลินโยวโยวยิ้มเล็กน้อยอย่างเขินอาย“ถึงอย่างไรฉันก็อยู่ที่ฉินกรุ๊ปมาหลายปีแล้ว นอกจากเมื่อวาน ฉันก็ไม่เคยเห็นประธานฉินแสดงสีหน้าเช่นนี้มาก่อนเลยค่ะ ในเวลานั้นข้าง ๆ เขามีเจ้าหน้าที่ระดับสูงกำลังรายงานเรื่องงานต่อเขาอยู่ พอได้ยินว่าพี่หมดสติไปแล้ว แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงก็ยังเพิกเฉยใส่ และเขาก็วิ่งเข้ามาอุ้มพี่ขึ้นรถไปโดยตรงด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลมากเลยค่ะ”พอพูดมาถึงในตอนท้ายของประโยค หลินโยวโยวก็กระพริบตาแล้วพูดว่า: "ประธานฉินต้องใส่ใจพี่มากแน่นอนค่ะ""ใช่เหรอ?"เสิ่นหยินอู้มองดูเธอแล้วพูดว่า: "เมื่อวานเธอเห็นผู้หญิงคนอื่นข้างกายเขาหรือเปล่า?"ประโยคเดียว ก็ทำให้ความคิดของหลินโยวโยวที่จะต่อสู้กับCPของสำนักงานก็มอดดับลงไปอย่างสิ้นเชิงเธอยืนอยู่ตรงจุดเดิมเป็นเวลานาน โดย