นางกลัวผลที่ตามมาจากการไม่เชื่อฟังเขา แต่นางกลัวการปล้นของเขามากกว่า ดังนั้นนางจึงกล้าผลักเขาออกไปแต่นางพยายามอย่างที่สุด นางก็ไม่สามารถผลักไสเขาได้อีกต่อไป นางกลับทำให้เขาโกรธและทำให้เขายิ่งเลวทรามยิ่งขึ้นไปอีกฝันร้ายนี้ดูเหมือนกำลังฆ่านาง ร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์สั่นเทา และเสียงของนางก็ค่อย ๆ สะอื้นเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว เขาหยุดและจ้องมองที่หลินซวงเอ๋อร์อยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาก็มืดลง และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและความไม่พอใจหลังจากไม่สามารถเพลิดเพลินกับนางได้อย่างเต็มที่ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์เต็มไปด้วยน้ำตา และร่างกายของนางก็สั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่านางติดอยู่ในฝันร้ายที่นางไม่สามารถหลบหนีได้เมื่อพิจารณาจากการดิ้นรนนางในเมื่อครู่นี้ เกรงว่าเขาอาจเป็นฝันร้ายที่นางไม่สามารถหลีกหนีได้ทันใดนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงทำตัวเป็นวัวสันหลังหวะ เขาเป็นคนซื่อตรงมาตลอด แต่วันนี้เขาเอาเปรียบในยามที่ผู้นั้นกำลังยากลำบาก ซึ่งสุภาพบุรุษไม่ควรมีการกระทำเช่นนี้เยี่ยเป่ยเฉิงเห็นหลินซวงเอ๋อร์ร้องไห้หนักมาก เขารู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนในใจเห็นได้ชัดเจนว่า นางเป็นผู้ที่มาหาเขาก่อน แ

ทำไมให้นางรับใช้เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้งล่ะหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยากเลย นางไม่อยากรับใช้ชายผู้นี้อย่างมาก ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่นางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิง นางมักรู้สึกกลัวและร่างกายของนางอยากล่าถอยโดยสัญชาตญาณอีกอย่าง ชิวจวี๋รับใช้เขาได้ดีมากนักมิใช่หรือกงชิงเยวี่ยหลับตาและรีบขยับลูกปัดอธิษฐานในมือของนาง ดูเหมือนนางกำลังพิจารณาในใจหลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่ต้องพูด "นายหญิงเจ้าคะ ข้าน้อยโง่และไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ ข้าน้อยเกรงว่าจะไม่สามารถรับใช้ท่านอ๋อง ได้ดีเจ้าค่ะ"“เจ้าสามารถเรียนรู้กฎได้ และข้าจะสอนเจ้าเอง” เสียงของชายคนนั้นต่ำและเย็นชา เสียงนั้นเต็มไปด้วยการครอบงำซึ่งไม่สามารถปฏิเสธได้หลินซวงเอ๋อร์หันกลับมาด้วยความตกใจ นางเห็นร่างเรียวเดินช้า ๆ จากส่วนลึกของทางเดิน เสื้อคลุมสีแดงของเขาปลิวไปตามสายลม เผยให้เห็นรูปร่างที่โดดเด่นของเขา เขาเดินอย่างมั่นคง ด้วยบุคลิกที่ครอบงำโดยธรรมชาติซึ่งทำให้ผู้คนเกรงกลัวเขาเมื่อเขาเดินผ่านหลินซวงเอ๋อร์ กลิ่นไม้จันทน์เย็นๆ กระทบใบหน้าของนาง เขาหหยุดฝีเท้าเล็กน้อย เหลือบมองนาง และยิ้มด้วยสีหน้าไม่อาจเข้าใจได้ขณะที่หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น นางก็สบตาเขา และดว

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงให้เจ้ารับใช้ข้าเป็นการส่วนตัว”เขาถามเช่นนี้อย่างกะทันหัน หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงและไม่เข้าใจหลังจากคิดอยู่นานแสงเทียนส่องสว่างราวกับประกายไฟในดวงตาของเขา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมราวกับว่าเขากำลังรอคำตอบแต่นางให้คำตอบไม่ได้เขาจ้องมองนางอย่างเข้มข้น ดวงตาของเขาไม่เคยกระพริบตา หลินซวงเอ๋อร์กลืนน้ำลาย นางบีบขนมแล้วกระซิบ "หากข้อน้อยตอบคำถามมิได้ ข้าน้อยจะกินอีกไม่ได้หรือเจ้าคะ"เยี่ยเป่ยเฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเม้มริมฝีปากแล้วพูด "กินได้"หลินซวงเอ๋อร์แอบหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากทำขนมอบหนึ่งชิ้นเสร็จ นางเลียริมฝีปากและมอง เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้ง ราวกับกำลังขออนุญาตเยี่ยเป่ยเฉิงขยับนิ้วของเขาเล็กน้อย แสดงว่านางหยิบได้อีกหลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกโล่งใจ นางหยิบขนมอบขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้นเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นนางโล่งใจเช่นนี้ เขาลดสายตาลง เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้คิดคำถามของเขา นางคิดแต่ว่าเรื่องกินหลังจากกินไปสามชิ้น หลินซวงเอ๋อร์ไม่กินต่อแล้วเยี่ยเป่ยเฉิงถามนาง "ทำไมไม่กินต่อล่ะ"หลินซวงเอ๋อร์ก้มหัวลงและส่ายหัว นางไม่กล้าที่จะโลภมากไปกว่านี้ กินสามชิ้นพอแ

ทันใดนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงอยากดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และทำลายนางอย่างดุเดือดอาจเป็นเพราะสายตาของเขาร้อนเกินไป หลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง นางเงยหน้าขึ้นและพบว่า เยี่ยเป่ยเฉิงกำลังจ้องมองนางอยู่เขาจ้องมองอย่างบ้าคลั่ง ราวกับนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ และเขากำลังอยากกลืนเธอทุกเมื่อดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์สั่นไหว และมือที่ถือสายวัดตัวสั่นเล็กน้อย เพราะนางกลัวว่า เยี่ยเป่ยเฉิงจะทำอะไรบางอย่างที่เหลือเชื่อในวินาทีต่อไปหลินซวงเอ๋อร์เห็นเขายังคงจ้องมองนาง นางคิดว่านางทำอะไรผิดไปในขั้นตอนหนึ่ง นางจึงถามอย่างกล้าหาญ " ท่านอ๋อง ท่านมองข้าน้อยทำไมเพคะ"นางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนางเช่นนี้นางไม่สามารถสงบสติอารมณ์และทำอะไรได้เยี่ยเป่ยเฉิงจึงตระหนักว่า เขาสูญเสียความสงบแล้ว เขาไอแห้งหนึ่งที และเสียงทุ้มลึกของเขาก็ดังก้องอยู่ในหูของนาง: "ข้าเห็นเจ้าทำอะไรไม่คล่องแคล่วว่องไว"ที่แท้เขารู้สึกนางไม่คล่องแคล่วว่องไวหรือหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย นางรู้ว่าตัวเองโง่ แต่เขายืนกรานให้นางรับใช้เขา แล้วนางจะทำอย่างไรได้นางพูดอย่างแผ่วเบาว่า "จะเสร็จแล้วเพคะ"ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่ช

เยี่ยเป่ยเฉิงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือและเช็ดน้ำตาของนางอย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่สามารถเช็ดน้ำตาได้ไม่ว่าจะเช็ดซ้ำแค่ไหนก็ตามน้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมา เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจในใจ เขาไม่เคยเกลี้ยกล่อมใครมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต แต่เขาทำให้คนคนนั้นร้องไห้...เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เขาทำได้เพียงลดเสียงลงและพูดอย่างจริงจัง "หากเจ้าร้องไห้อีกละก็ ข้าจะโยนเจ้าไปเป็นอาหารของเสือเลย"เขาไม่รู้วิธีเกลี้ยกล่อมผู้คนจริง ๆ แต่เขาเชี่ยวชาญวิธีข่มขู่ผู้คนแล้ว ในอดีตไม่ว่าคนร้ายจะตกไปอยู่ในมือของเขาแบบไหนก็ตาม ตราบใดที่เขาใช้วิธีบางอย่าง ไม่ว่าผู้ร้ายจะดื้อรั้นแค่ไหนก็ตาม คนร้ายต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาอย่างที่เขาคิดไว้ เคล็ดลับนี้ได้ผล ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น ผู้ที่ร้องไห้ต่อหน้าเขาก็หยุดร้องไห้ทันที เพียงแต่คนผู้นั้นยังสะอึกสะอื้นบางครั้ง นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา“เจ้าร้องไห้มากพอแล้วหรือยัง” เยี่ยเป่ยเฉิงถามนางหลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างหมองคล้ำนางกลัวเยี่ยเป่ยเฉิงจะโยนนางเป็นอาหารเสือจริง ๆ เพราะเขาเลี้ยงเสือจริง ๆ และนางได้ยินมาว่า คนชั่วร้ายหลายคนที่ตกอยู่ในมือขอ