“นี่ยังเรียกว่าไม่รุนแรงอีกเหรอ? ทำอีท่าไหนถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้?”“อาจเป็นเพราะฉันโชคร้ายเอง ช่วงนี้ดวงตกนิดหน่อยน่ะ” เวินเหลียงพูดไปพลางหัวเราะ“นี่ สองสามวันนี้ที่ฉันหยุดพัก แม่ฉันจะไปวัดพอดีเลย หรือให้เขาช่วยขอยันต์ป้องกันภัยมาให้เธอสักผืนดีไหม?”“ดีแน่นอน!” เวินเหลียงสลับมาใช้กล้องหน้า“นี่ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอ? ในเมื่อเธอมาไม่ได้ ให้ฉันไปเยี่ยมเธอแทนดีไหม? เธออยากกินอะไร? ฉันจะได้ซื้อติดไม้ติดมือไปให้เธอสักหน่อย สะดวกไหม?” โจวอวี่แสร้งถามเปรย ๆเวินเหลียงกับโจวอวี่เป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กกันก็จริง ทว่าเพิ่งโคจรกลับมาเจอกันอย่างเป็นทางการเมื่อปีที่แล้วนี่เอง และเป็นเพราะเหตุผลด้านการทำงานของโจวอวี่ที่ยุ่งผิดปกติ เจอกันส่วนตัวเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง แทบจะทุกครั้งล้วนแล้วแต่นัดกันทานข้าวข้างนอก หรือไม่เวินเหลียงก็ไปเยี่ยมพ่อแม่ของโจวอวี่ที่บ้านโจวอวี่ กลับกันโจวอวี่ไม่รู้สถานการณ์ทางฝั่งของเวินเหลียงเลย รู้เพียงแค่ว่าเธอถูกตระกูลฟู่รับไปเลี้ยงเมื่อโจวอวี่เสนอว่าจะมาเยี่ยมเธอ แน่นอนว่าเวินเหลียงย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว ถึงยังไงตอนนี้ฟู่เจิงก็ไม่อยู่บ้านสักหน่อยเธอยิ้มพร้อมทั้ง

แต่ในตอนนี้คล้ายกับเธอไม่อยากฟังคำอธิบายของเขาแล้วในเมื่อเป็นคนที่กำลังจะหย่ากันแล้ว เขาอธิบายไปแล้วจะมีความหมายอะไร? ไม่ช้าก็เร็วเขากับฉู่ซืออี๋ก็คบกันอยู่ดีเพียงแต่เป็นปัญหาของเวลาเท่านั้น“เธอว่ามาสิ”“พรุ่งนี้หลังเราหย่ากันแล้ว ฉันอยากลาออก”เมื่อสิ้นเสียง ภายในห้องนอนก็เงียบกริบอยู่หลายนาทีผ่านไปนานสองนาน ฟู่เจิงถึงถามขึ้นว่า “เวินเหลียง เธอแน่ใจนะ? ว่าเธออยากลาออก?”“ค่ะ” เวินเหลียงพยักหน้าอย่างจริงจัง“เธออยากลาออกไปทำอะไร? ผู้จัดการแบรนด์ของเอ็มคิวไม่ดีเหรอ?” ฟู่เจิงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ“ฉันอยากจะลาออกไปทำอะไร ฉันมีแผนของตัวเองอยู่แล้ว ในหนังสือสัญญาหย่าคุณทิ้งเงินเอาไว้ให้ฉันเยอะแยะขนาดนั้น ฉันยังจำเป็นต้องไปทำงานอยู่อีกเหรอ?” ฟู่เจิงอดไม่ได้ที่จะขำพรวดออกมาเหตุผลนี้อยู่เหนือความคาดหมายของเขานิดหน่อยสองสามปีที่เข้ามาอยู่ในตระกูลฟู่ คุณปู่คุณย่าเอ็นดูเธอเป็นอย่างมาก เงินค่าขนมที่ให้เธอพอจะทำให้เธอใช้ชีวิตได้อย่างสบาย ๆ โดยไม่ต้องทำงานทว่าเวินเหลียงก็ขยันขันแข็งมาตลอดไม่เหมือนคนที่ชอบเอาแต่นั่งกินนอนกินเลยสักนิด“ถ้าเธอไม่บอกแผนของเธอให้ชัดเจน ฉันก็จะไม่มีวั

จากมุมกล้องและระดับความละเอียดของภาพถ่ายแล้วนั้น เวินเหลียงมองเพียงแค่แวบเดียวก็มั่นใจได้ทันทีว่าพนักงานภายในเป็นคนทำในสายตาของแอคปั่นข่าวนี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญในสายตาของพวกเขาก็คือ ในภาพแอบถ่ายของฉู่ซืออี๋การแต่งตัวและการแต่งหน้าดูแปลกพิลึกเป็นพิเศษการแต่งหน้าเพื่อเน้นบุคลิกของฉู่ซืออี๋ โหนกแก้มเด่นเกินไป จากน้อยแต่มากเรียบแต่โก้เปลี่ยนเป็นดูดุร้ายโหดเหี้ยม จงใจวาดขอบริมฝีปากที่แดงก่ำและอวบอิ่มให้ดูโฉบเฉียว เผยบุคลิกของพี่สาวออกมา ทว่าในความไม่เจตนาได้ตัดระยะห่างระหว่างริมฝีปากบนและกระจับปากให้สั้นลงไป เผยความเยาว์วัยออกมาสองสามส่วน เห็นได้ชัดว่าไม่เข้ากันเลยสักอย่าง ยังมีคิ้วที่เขียนจนตรงและแข็งทื่อเกินไป ถูกเหล่าแฟนคลับวิจารณ์กันเป็นอย่างมากเช่นกันหลังภาพภ่ายเหล่านั้นถูกปล่อยออกมา แอคปั่นข่าวก็ต้องลงความเห็นชมแอมบาสเดอร์ของเอ็มคิวในครั้งนี้อย่างไม่ต้องสงสัยคอมเมนต์แย่ ๆ พลั่งพลูเข้ามาพวกที่โห่ร้องก่อนใครก็คือแฟนคลับของหลินเยียนหรัน พวกเขาดีใจที่ได้เห็นความล้มเหลวของฉู่ซืออี๋ จากนั้นก็มาคอมเมนต์ใต้แอ็กเคานต์ทางการของเอ็มคิวว่า “ใครใช้ให้พวกคุณไม่เลือกเยียนหรันล่

มิหนำซ้ำ ความคิดเห็นข้างล่างก็ยังอยู่ และค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้นจากความคิดเห็นของพวกเขา เวินเหลียงจับจุดได้คร่าว ๆ ว่า ต้องมีคนใส่ร้ายเธอแน่ ๆ บอกว่าเธอเป็นคนเปลี่ยนการแต่งหน้าและการแต่งตัวตามอำเภอใจถึงทำให้เกิดผลลัพธ์แบบนี้เวินเหลียงเลื่อนขึ้นเลื่อนลงไปในเฟซบุ๊ก ไม่นานก็หาต้นตอของข่าวเจอในเทรนด์การถูกพูดถึงของฉู่ซืออี๋มีคนแคปภาพหน้าจอคำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้ดูแลกลุ่มแฟนคลับมาลงแน่นอนว่าผู้ดูแลกลุ่มย่อมเป็นคนของทีมฉู่ซืออี๋อยู่แล้วผู้ดูแลกลุ่มส่งข้อความเข้าไปในกลุ่มว่า หวังว่าแฟนคลับทุกท่านจะใจเย็นลงก่อน อย่าไปคอมเมนต์อย่างสุดโต่งอะไรใต้แอ็กเคานต์ทางการของเอ็มคิว ไม่อย่างนั้นจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อพี่ฉู่เอาได้ อันที่จริงเรื่องนี้พวกเราเองก็โมโหมากเหมือนกัน ทีแรกการแต่งหน้าของพี่ฉู่ก็ดีอยู่แล้วเชียว สุดท้ายผู้อำนวยการเวินอะไรนั่นจะให้เปลี่ยนการแต่งหน้าให้ได้ จะให้เปลี่ยนการแต่งหน้าให้ได้ท่าเดียว! เพียงแต่เธอเป็นผู้รับผิดชอบโปรเจกต์ พี่ฉู่เองก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แต่เชื่อฟังฝ่ายเขามีคนถามขึ้นมาในกลุ่มว่า พี่ฉู่มีความสัมพันธ์กับประธานฟู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเรื่องแค่นี้ก็จัดการอะไรไม่ได้

เวินเหลียงขำพรวดออกมาเขาทำไม่ได้อย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ เพียงแต่เขาโลภอยากจะได้ทุกสิ่งเขาอยากจะหย่ากับเธอ แล้วไปคบกับคนรักเก่าของเขา มิหนำซ้ำยังอยากให้เธอเป็นแพะรับบาปแทนคนรักเก่าของเขา รับคำสาดเสียเทเสียของทุกคน“ฉันคิดว่าคุณก็คงเข้าใจ ในเมื่อคนข้างนอกไม่พอใจที่ฉันนั่งตำแหน่งผู้อำนวยการนี่ งั้นฉันก็จะลาออก ได้ไหม?”“ไม่ได้ ฉันไม่ตกลงเงื่อนไขนี้” ฟู่เจิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเวินเหลียงเหน็ดเหนื่อยอยู่เล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเธอขอร้องอะไรจากฟู่เจิงไม่ได้ สิ่งที่ฟู่เจิงให้เธอได้มีเพียงแค่เงินเท่านั้น เพียงแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ ในสามปีมานี้เธอได้เงินเดือนและโบนัสจากฟู่ซื่อมาเป็นจำนวนมากแล้ว“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฟู่เจิง มากกว่านี้ฉันก็ไม่พูดแล้ว แค่นี้นะ”เวินเหลียงตัดสายทิ้งไปเลย เธอล้มตัวลงบนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำอะไรริงโทนของโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งเวินเหลียงรับสาย “ฉันบอกแล้วไงว่าแค่นี้นะ ไม่ต้องโทรมาอีกแล้ว”“อาเหลียงฉันเอง” เสียงของโจวอวี่แว่วมาจากปลายสายเวินเหลียงอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองที่หน้าจอโทรศัพท์ “ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันจำผิดคนน่ะ”