ฮอตแอนด์คูล “ใช่ ส่งมาให้ฉันภาพหนึ่งก็พอ เอาของที่ถ่ายวันแรกนะ”ไม่นานจูฝานก็ส่งภาพมาให้เวินเหลียงภาพหนึ่ง ภาพจากมุมของช่างภาพแตกต่างจากภาพแอบถ่ายเป็นพิเศษ ผ่านการแก้ไขในโฟโต้ชอปอีกครั้ง ก็จะให้อารมณ์อีกแบบหนึ่งที่แตกต่างออกไปเวินเหลียงส่งต่อภาพไปให้ผู้ช่วย “แคปรูปหน้าจอไปบางส่วน ใช้แอ็กเคานต์ทางการของเอ็มคิวลงรูปแอบถ่ายนี้ อย่าลงภาพต้นฉบับ”ไม่นานผู้ช่วยก็ใช้บัญชีทางการโพสต์ลงเฟซบุ๊ก ตามคำสั่งของเวินเหลียง มาดูภาพหลุดกันเร็วเข้า กดไลก์กดแชร์ พี่ซืออี๋สวยจริง ๆด้านล่างคือรูปภาพที่แนบมาบรรยากาศใต้แอ็กเคานต์ทางการกลมกลืนกันเป็นอย่างมาก เหล่าแฟนคลับแห่บันทึกภาพกันไปเรื่องนี้ก็ผ่านพ้นไปทั้งอย่างนี้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยขาของเวินเหลียงเองก็ดีขึ้นมากแล้ว วันพุธนี้จะเริ่มเข้าไปทำงานที่บริษัทแล้วเวินเหลียงออกมาจากห้องน้ำ เดินผ่านข้างลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ด้านหลังฟู่เจิงมีเลขาสองสามคนออกมาจากภายในตัวลิฟต์ด้วยกันเมื่อพวกเลขาหยางเห็นเวินเหลียงก็รีบทักทาย “ผู้อำนวยการเวิน”เวินเหลียงพยักหน้าเบา ๆ พร้อมทั้งทักทายฟู่เจิง “ประธานฟู่ เพิ่งกลับมาเหรอคะ?”ฟู่เจิงมองไปที่เวินเหล

คนใช้ยกอาหารอย่างอื่นออกมาคุณหญิงกำลังตักน้ำซุปให้เวินเหลียงและฟู่เจิงดื่มอย่างดีอกดีใจ “อาเหลียง อาเจิง พวกเธอต้องกินเยอะ ๆ นะ นี่น่ะย่าตุ๋นให้พวกเธอเป็นพิเศษเลยนะ รีบชิมเร็วเข้าสิ”“คุณย่า คุณย่ารีบมานั่งกินเถอะค่ะ”เวินเหลียงเอ่ย ระหว่างที่ก้มหน้า ทันใดนั้นกลิ่นเลี่ยนของน้ำซุปก็เตะขึ้นจมูก เธอควบคุมไม่อยู่ จึงรีบวิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วอาเจียนออกมา“อาเหลียง เป็นอะไรไป?” คุณหญิงคิดถึงปฏิกิริยาของเวินเหลียงเมื่อครู่ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความตกตะลึง “ให้ตายเถอะ อาเหลียงคงไม่ได้มีน้องแล้วใช่ไหม?”ฟู่เจิงส่ายหน้าอย่างใจเย็น “ไม่ใช่ครับ ช่วงนี้กระเพาะอาหารของเธอไม่ดี ต้องงดอาหารแล้วก็กินยาตลอด”“หา? แบบนี้นี่เอง? พวกแกไปตรวจดูที่โรงพยาบาลหรือยัง?” คุณหญิงกระวนกระวายใจ“อาเหลียงไปมาแล้วครับ” ฟู่เจิงเอ่ยครั้นได้ยินฟู่เจิงพูดแบบนี้ ท้ายที่สุดคุณหญิงถึงได้วางใจเธอจ้องตาทั้งสองข้างของฟู่เจิงอย่างเข้มงวดเพราะหวังดี “แกนะแก แต่งงานกันมาสามปีไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ทำไมแกถึงไม่มีน้ำยาเลยนะ?”ฟู่เจิง “...”เมื่อเวินเหลียงบ้วนปากเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นก็ดันซุปออกไปข้าง ๆ “

เวินเหลียงไม่ได้พูดอะไรอีกภายในห้องเงียบสงัดลง เหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจของทั้งสองคนเวินเหลียงไม่รู้ว่าฟู่เจิงหลับหรือยัง เธอนอนอยู่บนเตียงโดยไม่กระดุกกระดิกใด ๆ ความง่วงเมื่อครู่ถูกสลายไปตั้งนานแล้ว ในสมองตื่นตัวสุด ๆนอนนิ่ง ๆ อยู่นานเกินไป ร่างกายแข็งทื่อไปเล็กน้อย เธอจึงพลิกตัวทีหนึ่งไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฟู่เจิงเกร็งคอแล้วกระแอมสองสามที “เวินเหลียง?”เวินเหลียงไม่ส่งเสียงใด ๆฟู่เจิงสูดลมหายใจลึก ๆ เฮือกหนึ่ง ก่อนจะเลิกผ้าห่มลงจากเตียงไปอย่างเบามือ จากนั้นเดินไปทางห้องน้ำเสียงน้ำซู่ ๆ ซ่า ๆ ดังขึ้นอีกครั้งผ่านไปครู่หนึ่ง ฟู่เจิงก็เดินออกมาจากห้องน้ำทั้งห่อตัวด้วยผ้าขนหนู เงาร่างที่อยู่บนเตียงเปลี่ยนท่าทาง“ฉันทำเธอตื่นเหรอ?” เขานั่งลงข้างเตียงก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“เปล่า” เวินเหลียงส่ายหน้า“นอนไม่หลับ?”“อืม”“ฉันเล่าเรื่องภาษาเยอรมันให้เธอฟังดีไหม?”“อืม ขอบคุณ”ฟู่เจิงพูดได้สี่ภาษาคือภาษาจีน ภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่นและภาษาเยอรมันก่อนหน้านี้เวลาที่เธอนอนไม่หลับ เขาก็จะเล่าเรื่องภาษาเยอรมันให้เธอฟังเธอไม่เข้าใจภาษาเยอรมัน ทว่าเมื่อฟังน้ำเสี

“แกดูที่แกทำอยู่ตอนนี้สิมันเรียกว่าอะไรกัน! เช้าตรู่มาไม่สนใจแม้แต่จะกินข้าว ฉันยังคิดว่าแกไปบริษัท ไม่นึกเลยว่าแกจะไปหาฉู่ซืออี๋? ทำเป็นหูทวนลมไม่ฟังคำพูดของปู่ใช่ไหม ในสามปีมานี้อาเหลียงทำผิดกับแกตรงไหน?”“ถ้าตอนแรกแกไม่คิดจะรับผิดชอบจนถึงที่สุด ก็ไม่ต้องแต่งงานกับเธอสิ ที่ตอนแรกปู่ยกเธอให้แกไป ก็เป็นเพราะอยากให้แกทำให้เธอมีความสุข ตอนนี้แกจะให้ปู่มองหน้าอาเหลียงยังไง?”ฟู่เจิงเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณปู่ครับ ผมสัญญาว่าหลังจากนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้ว เพียงแต่ผมหวังว่าครั้งต่อไปก่อนจะทำอะไรช่วยปรึกษากับผมก่อนได้ไหมครับ”...เวินเหลียงตื่นสายมากแล้ว แม่บ้านของบ้านใหญ่ทำอาหารเช้าให้เวินเหลียงใหม่โดยเฉพาะอีกชุดหนึ่งหลังเธอกินอาหารเช้าเสร็จก็สิบโมงแล้ว มาไม่ทันเวลาเข้างาน เวินเหลียงก็เลยอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านและคุณหญิงที่บ้านใหญ่ไปเลย จากนั้นก็ทานข้าวเที่ยงที่บ้านใหญ่อีกมื้อหนึ่งก่อนจะออกมา คุณหญิงหยิบบัตรเชิญให้เวินเหลียงใบหนึ่ง “นี่เป็นบัตรเชิญของงานเลี้ยงการกุศลอ็อยเลอร์ เขาส่งมาให้ฉัน ยายแก่อายุมากปูนนี้แล้วอย่างฉันเอาเจ้านี่ไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร? เธอไปกับอาเจิงเถอะ

หญิงสาวมองข้อเท้าเธอทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดมากอะไร เธอนั่งลงข้างเวินเหลียง ก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งเวินเหลียง “ฉันชื่อซูเฉิน คุณล่ะชื่ออะไร?”“เวินเหลียง”ซูเฉินขยับเข้ามาข้างตัวเวินเหลียง แล้วกระซิบว่า “เมื่อกี้ฉันเห็นคุณเข้ามากับฟู่เจิง ทำไมคุณถึงรู้จักกับเขาได้ล่ะ?”เวินเหลียงเบือนหน้าไปมองซูเฉิน จากนั้นมองประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าซูเฉินแต่งตัวดูแล้วดูแพงและมีราคามาก แต่ความจริงนั้นเป็นคอลเลกชันที่ตกรุ่นไปแล้ว กระเป๋าที่สะพายอยู่ที่แขน เป็นคอลเลกชันเก่าของแบรนด์ที่คนไม่ค่อยนิยมใช้กันเห็นเวินเหลียงเงียบ ซูเฉินก็ถามต่อว่า “ดูจากการแต่งตัวแล้ว ฟู่เจิงคงจ่ายเงินให้คุณไม่น้อยเลยใช่ไหม? คนมีเงินอย่างพวกเขาเหล่านี้อ่อยค่อนข้างยากใช่ไหม?”“เรื่องนี้ฉันไม่ทราบค่ะ”“อย่าทำแบบนี้สิ ถ่ายทอดประสบการณ์ให้ฉันสักหน่อยสิ? คุณไม่รู้ ของฉันคนนี้น่ะใจแคบมาก ช่วยเขามาตั้งนานนม เขาเพิ่งจะพาฉันมาออกงานเลี้ยงนี่แหละ ฉันอยากเขี่ยเขาทิ้งตั้งนานแล้ว”“ฉันไม่ทราบค่ะ ฉันไม่ได้อ่อยเขา” เวินเหลียงยกแก้วเหล้าและขนมหวานแล้วลุกเดินหนีออกไป ก่อนจะหาที่นั่งตำแหน่งใหม่เมื่อซูเฉินเห็นดังนั้น เธอก็แค่นเสียงฮึทีหน