"Yumi!" rinig kong sigaw sabay katok sa pinto ko, kulang nalang ay lumipad na ang pinto dahil sa malakas nitong pagkatok. I refused to get up, tinabunan ko ng kumot ang aking mukha.
"Yumi gumising ka na dyan kundi paliliguan talaga kita ng mainit na tubig!" napabalikwas naman ako ng upo nang marinig ito, kinukusot ko ang aking mga mata.
"Gising napo!" sigaw ko pabalik habang kinakamot ang ulo ko at pagkatapos ay inayos ko ang magulo kong buhok.
Agad akong bumangon, naligo at nagbihis, pagkatapos ay bumaba na ako.
"Oh narito napo ang senyorita! Ako pa ang nagsaing at nagluto tas ngayon ako pa ang gigising!? Ginawa mo na talaga akong alarm clock iha!" sermon niya. I secretly rolled my eyes. Mukha ka din naman kasing manok.
Araw-araw palagi nalang ganyan ang bungad, sanay na sanay na ako sa bunganga nya. Pasok sa kanang tenga tas labas sa kaliwa, ganyan lang naman yan, wag dibdibin kasi masasaktan ka lang.
Alam ko naman na ayaw talaga sakin ng step-tita ko, tito ko lang naman ang nag insist na dito ako tumira. Mabait ang tito ko, di gaya ng tita ko na di maabot ang sungay, di ko nga alam kung paano niya pinikot si tito eh.
They adopted me out of pity, nawala na ang nanay ko at di naman mahagilap ang tatay ko, so I don't have a choice but to listen to her rants everyday.
"Bagay naman sa bunganga mo ang trabahong alarm clock." Nanununuya kong bulong.
"Ano yun!?" tanong nya. Agad akong naglakad patungo sa lamesa at kumuha ng egg sandwich.
"Wala." Sabi ko nalang tsaka agad na naglakad papalabas.
"Batang walang modo! Sigurado akong wala kang magandang kinabukasan! Sampid ka lang sa pamamahay na to! Matuto ka namang tumulong dito, di yung palagi ka nalang sa kwarto namamalagi!"
Gusto ko naman talagang tumulong pero kada tutulong ako palagi kayong may sinasabi, nakakarindi na. Kaya bahala na't ganyan ang tingin niya sa akin, wala na akong pake. Sa mata niya isa lang akong bata na sobrang tamad at walang maabot sa kinabukasan.
I take a breath when I got outside the house. Finally, I'm out in hell.
7:30 am, pagcheck ko sa relo ko.
May thirty minutes pa ako para makapunta sa school. Five minutes na akong nag hihintay ng masasakyan pero wala pa din, kaya napag-isipan ko nalang na maglakad papuntang school, twenty minutes walk away lang naman ang school at ang bahay kaya makakahabol pako.
Nilabas ko ang cellphone at earphones ko para makinig ng music.
Naisipan ko ding bisitahin ang Messenger ko at tama nga ang hinala ko na inaamag na ito, gc lang naman ng section namin ang nagpapa-ingay at di naman ako lumalapag dun.
I don't have any friends, maliban kay Zel. She's a dear friend of mine. Siya lang ata ang matatawag kong kaibigan at kung hindi man kami magkaibigan, susunugin ko ang bahay nila sa dami nang kanyang nalalaman.
Nagscroll nalang ako sa F******k pero puro lang naman shared posts at memes ng classmates ko ang naroon, pero nagscroll parin ako dahil wala na akong ibang naisip na libangan.
Nagulat nalang ako nang may biglang humablot sa cellphone ko, at dahil connected ang earphones at cellphone ko parang nadala ang tenga ko sa paghablot ng magnanakaw.
"Aray!" reklamo ko dahil sa sakit. Nagtinginan ang tao sakin dahil sa ginawa kong pagsigaw pero ang mas nakakaagaw talaga saking atensyon ay ang magnanakaw na kay bilis kung makatakbo.
"Takbo ka nang maigi at wag kang magpapahabol sakin dahil pag nahabol kita, patay ka." bulong ko habang hinahabol ang magnanakaw.
Agad nagsihawian ang tao dahil sa nangyari takbuhan, muntik ko na syang maabutan pero bigla siyang tumawid sa kalsada. Di alintana ang mga sasakyan, agad din akong tumawid, muntik pa akong masagasaan ng isa sa mga sasakyan.
"Gusto mo bang magpakamatay iha! Kung gusto mong magpakamatay wag sa daan, ako pa ang pagbabayarin mo sa ospital mo!" sigaw ng matandang driver na di ko nalang pinansin at nagpatuloy sa pagtakbo.
Nagslide pa ako sa harapan ng Ferrari na kotse, walang pakealam kung nagasgasan man ito. Todo mura din ang may ari pero wala naman akong pakialam.
Todo flex sa mamahaling sasakyan eh polusyon lang naman ang ambag nyan sa lipunan. Iisa lang naman ang lalayunin ng sasakyan walang pake kung ito'y mamahalin o hindi, ang mahalaga ay mahatid ka nito sa iyong paroonan ng matiwasay at buhay.
Ipinagsawalang bahala ko muna ang aking iniisip at nagpatuloy sa pagtakbo para maabutan ang magnanakaw. Nakita ko syang lumiko sa isang eskinita kaya agad naman akong sumunod.
Pagkaliko ko, hindi man lang nabahiran ng pagkatakot ang aking pagkatao nang makitang may dalawang kasamahan ang gagong magnanakaw.
May isang lalaki na malaki ang katawan naka itim na sando at pantalon at may malaking tattoo sa braso at may bonnet sa ulo, para pagtakpan ang ulo nyang kalbo. May hawak siyang malaki na tubo. Ang isa naman ay payat, nakaitim na shirt at maong pants tas may nunal din siya sa bibig. Sa tingin ko ay may nakatago siyang swiff knife sa pants niya. At ang magnanakaw ay nakablack hoodie at cap, di ko masyadong naaninag ang kanyang mukha.
I just crossed my arms habol ko pa rin ang hininga ko. I observed them and their actions. I want to wipe off the smirk from their faces. Sobrang yabang.
"Ang tapang mo naman miss, baka sa loob-loob mo nanginginig na kalamnan mo." sabi ng kalbo sabay tawa nilang tatlo, inirapan ko nalang sila.
I hate their laughs.
"Aba'y ang lakas naman ng loob mo para irapan kami, kung sundutin ko kaya yang mata mo!"sabi ng may nunal sa bibig.
Pikon.
I just stared at them, not even scared of the fact that I am outnumbered. There were three of them habang nag iisa lang ako, they have weapons while I have my own fists.
Ilang segundo ang lumipas bago ako nagsalita. "Saan ang cellphone ko?" seryoso kong saad. Tumawa lang sila.
Ang mahal kaya ng cellphone, mas mahal pa kaysa sa buhay nila.
"Kung gusto mong makuha edi kunin mo sakin." sabi naman nung nagnakaw ng cellphone ko.
Tinignan ko ang wrist watch ko at nagulat nang makita ang oras. I'm getting late. At ang pinaka-ayoko sa lahat ay ang malate sa first day.
Agad ko silang nilapitan at naalarma naman ang dalawa kaya agad nilang kinuha ang dala nilang armas. Ang hina naman nila, gumagamit ng tubo sa isang babae?
Palapit ako ng palapit lumiliit ang distansya namin, nang biglang may humarang na sasakyan saking harapan.
"Get in." seryosong sabi ng lalaki pero natulala lang ako sakanya.
He has these brown eyes na para kang hinihigop, his eyebrows that are perfectly shaped, his perfect pointed nose, ang kanyang manipis at mapulang labi, all in all I could only say that he is perfectly created by God.
In short, gwapo.
I'm also a normal girl who has fantasies about handsome guys.
"Staring is rude, haven't heard of that?" seryoso nyang saad muli. Napabalik naman ako sa ulirat.
"Anong hinarang-harang mo dyan? Tabi!" naiinis kong saad, kahit gwapo sya wala siyang karapatan pigilan ako sa gagawin ko.
Don't understimate me kasi kahit babae ako marunong naman akong lumaban, I enrolled myself to learn martial arts. I've been trained for years kaya di ako natatakot. I need strength to get my revenge.
Nagulat ako nang bumaba sya sa sasakyan nya at lumapit sakin agad akong naalarma at pumosisyon na parang anong oras ay aatakihin din siya. I need to be sharp, di pwedeng maging kampante ako. I need protect myself.
I became to start being wary of this handsome guy in front of me. Baka kasabwat to?
"Kung ano man ang plano mo, wag kang lalapit sakin." babala ko sakanya pero di sya nakikinig, paliit nang paliit ang distansya naming dalawa. Tumigil siya saking harapan.
"Akin na ang cellphone nya." sabi pa niya nang hindi man lang nililingon ang mga magnanakaw. Pero nanatiling nakatanga ang nagnakaw ng cellphone ko.
"Bingi ka ba! Akin na ang cellphone nya!"
Napalukso ako sa kinatatayuan ko pati sila dahil sa gulat sa pagsigaw nya. Hindi gumalaw ang magnanakaw at ilang minutong katahimikan ang namayani.
"You know what will happen if—"
"—I-ito na, ito na!" agad din nyang binigay sa lalaking nasa harapan ko ang cellphone ko.
Agad akong hinila ng lalaki at pinasakay sa front seat ng kanyang sasakyan, tsaka siya umikot para makarating sa driver's seat.
What did just happen?
Nakatulala akong nakatingin sa kalsada parang di parin nagsisink ang nangyari kanina.
Yun na yun? Parang yung pawis ko sa pagtakbo kanina nasayang sa isang sigaw lang nya. Bakit takot sila? Is he a goon? Or worst is he a criminal? Nanlalaking mata ko siyang tinignan.
"I'm not a criminal." saad niya habang nakatingin pa rin sya sa daan. Wait what? Mind reader din ba sya?
"I'm not a mind reader, sadyang halata lang sa mukha mo na inaakusahan mo kong kriminal." Oh. Pero pano nya nakita mukha ko kung nakatingin sya sa daan.
"Peripheral vision." tumindig ang balahibo ko dahil sa kanyang mga sagot. Di naman ako nagsasalita pero alam na alam nya ang mga iniisip ko.
Telepathy? Damn, what is he?
Tinignan ko ulit sya, ngayon ko lang napansin na parehas pala kami ng uniform. "Lunaella University?!" I exclaimed.
He glanced at me and back to the road. "Yeah." he simply said.
Di ko alam na tumatanggap pala ng goon ang university ngayon pero ipinagsawalang bahala ko nalang, impossible namang magkaclassmate kami sa laki ng university.
Yeah, as if.
––
Klareynah
The bell already rang. Hinihingal na ako kakatakbo para makarating sa third floor ng building kung nasaan ang room ko. Dali dali akong nagtungo sa classroom, kahit alam kong late nako. Sana lang di ako mapapagalitan."Ma'am present!" hinihingal kong sabi nang makarating na sa pinto"You are thirty minutes late, Miss Fuentes. Go to the discipline office now!" saad ni Ms. Reyes—our strict math teacher. She gave me a pink paper na ibibigay namin sa tagabantay ng Discipline Office.Napasimangot naman ako. Walang silbi ang pagtakbo ko papuntang third floor kasi pupunta naman ako sa kabilang building kung nasaan ang Discipline Office.Nanlulumo akong nagtungo doon at binigay ang papel sa tagabantay at agad na nagtungo sa lamesang una nahagip ng aking tingin. I positioned myself to nap, mas mabuting matulog nalang ako dahil wala namang ibang gagawin dito.Minsan mas gugustuhin ko ding manatili dito kaysa makinig sa mga lesson namin na sobrang boring.***"Hey." rinig ko ang isang boses at ba
Ang aga ko atang nakarating sa school at kokonti palang ang nandito sa room. I'm bored kaya napagdesisyonan ko nalang na magbasa ng libro habang nakikinig ng music.I'm somewhat fascinated with the book I'm reading. The plot is somewhat cliché but that's what made it fascinating to read. Kahit alam mo na ang takbo ng istorya ay patuloy mo pa rin itong binabasa.It's about a girl falling for the guy who likes her bestfriend. Para siyang tanga na habol nang habol sa lalaking di naman siya gusto, she's so persistent to the point na nagiging masokista na sya. The guy is not even that worth it.Naputol lang ang pagbabasa ko nang dumating ang aming prof.Kay bilis ng oras di ko man lang natapos ang isang chapter at di rin napansin ang pumapasok kong kaklase, kung sabagay wala naman talaga akong pake sa paligid ko. Once I read a book I'm inside a world wherein I imagine what I read. I don't know if it's weird but I don't care.Nagsimula na ang klase at wala man lang akong naintindihan sa sin
My first kiss.Napatulala nalang ako habang nakahawak saking mga labi. I can't believe it, he just stole my first kiss! Sa isang iglap nawala ang ilang taon kong inaalagaan na first kiss. Sa isang iglap nawala yung panaginip ko na ang first true love ko ang bibigyan ko ng first kiss ko.He waved his hand in front of me at natauhan naman ako. It's lunch break right now pero di ako nakaramdam nang gutom dahil sa gulat."You seem shocked, masarap ba?" natatawa nyang sabi.What a jerk."How dare you kiss me!" Inuubos talaga ng goon na to ang pasensya ko.Ano bang ginawa kong kasalanan para parusahan nang ganito. Buong araw kong makikita ang mukha nya dahil classmates kami, araw-araw ding masisira ang buhay ko!"How dare you accuse me?" tinuro nya pa ang sarili nya.What the fuck? Sya pa ngayon ang pavictim."So are you telling me na kasalanan ko pa na nahalikan kita? You just stole my first damn kiss!" literal na nag uusok na ngayon ang ilong at tainga ko."Oh, so that's the reason why yo
Maaga akong naglakad papuntang university, sawang sawa nakong makinig sa walang katapusang sermon ng tita ko, tinalo niya pa ang pari sa sobrang haba ng sermon.Habang papalapit ako sa school mas dumadami ang estudyante at napapansin ko na nakatitig silang lahat sakin, as in silang lahat talaga, may mga nagbubulungan pa.Bigla naman akong nagtaka. May dumi ba sa mukha ko? Di naman ako sikat sa university kaya nakakapanibago talaga."Yums!" hinihingal na lumapit sakin si Zel."Bakit parang ang weird ng mga tao ngayon, kung makatitig sila sakin para akong artistang may issue." bulong kong sabi kay Zel.She's Zelenaire Sphire Serquencio my one and only bestfriend. Siya ang palaging updated sa mga issue—kagaya nalang ngayon at palagi niya itong chinichika sa akin.I don't scroll often on social media kaya wala akong alam sa mga nangyayari while she's the latter, her life revolves around social media, she often posts selfies, updates, and such.Maganda din naman siya. She have that small f
It's already lunch time and half of the day pero pagod na pagod na ako. All the time naprapraning na ako at ni isang lecture ng prof walang pumasok sa isip ko.But as time pass by wala namang nangpraprank maliban kaninang umaga at wala namang nangthrethreat ng buhay ko, maliban nalang sa death glares ng mga fan girls ni goon kuno.Napabuntong hininga lang ako habang nakapalumbabang nakatitig sa pagkaing nasa harap ko."It's the 100th time you sighed, Yums," sabi ni Zel sabay paikot ng kanyang mata.Magkasama kami ngayon sa cafeteria dahil maaga silang pinalabas ng prof nila, first time ata na maagang nagpadismis ang prof nila."You're just exaggerating," walang gana kong sabi."Why don't you just eat your food, pinaghihintay mo ang grasya, baka takbuhan ka." Napatingin ako sa kanya."Di naman ako ganun ka sutil na bata para parusahan ako ng ganito." Tukoy ko sa mga nangyayari, parang sumpa ang mga nagdaang araw at isa lang ang nakikita kong dahilan kung bakit, si Xionus.Simula nung m
Sa wakas weekend na din. It's been a hell week, a literal hell for me. Ilang araw na pero di pa din humuhupa ang nasabing issue. Araw-araw ata akong natutuliro, baka may harina na naman, baka may balde na nang tubig ang mahulog sa taas, baka batuhin ako ng itlog, ganyan ang mga iniisip ko. Sasabog na ata ang utak ko kakaisip kung kailan pa huhupa ang isyung ito. Ilang araw na ding hindi ko nakikita si Xionus. Simula nung nagleak ang picture naming dalawa, di ko na siya nakitang muli, nawala na lang siya na parang bula. Panalangin ko na sana di na siya bumalik pa para hindi na magulo ang buhay ko. Nagtratrabaho ako ngayon sa coffee shop para naman magkaroon ako ng kahit kakaunting ipon para sa sarili ko. I can't just depend on the money my tito gave me, kailangan ko ding magsumikap para maghanap ng sariling pera. Ilang minuto nalang matatapos na ang shift ko. Di naman nagkulang sa binigay na pera si tito pero plano kong maging independent. Ulilang bata nako at kapag mawawala ang s
Nakarating na kami sa amusement park at agad namang nagningning ang mata ko, like it's my first time being here. Amusement parks really excites me, I don't know why. Para nakong bata kung makangiti, but I'm still a teenager wala namang masama dun.I could also see the gigantic rides, the ferocious scream of the crowd riding those rides, the cries of a child as he beg his mother, the happy smiles of a family.Despite the crowd, I can't feel an ounce of anxiety inside me. It's as if I'm floating with the amount of joy I felt inside my heart.May nakita akong stall na may stuff toy na unicorn. Unicorn, my favorite! Para akong bata nagtalon-talon nang makita ito.And with pleading eyes, I asked him."Could you get that unicorn stuffed toy?""Sure," he agreed and smiled.Ginulo muna niya ang aking buhok bago siya nagsimulang pumwesto para matira niya yung mga lobo. In order to get a price dapat makaputok ka ng tatlong lobo with the use of five darts.Napapalakpak ako nang kauna-unahan niya
Weekends have come to an end.Gustuhin ko mang matulog nang matulog, hindi pwede dahil kailangan ko nang pumasok sa university.Kaya matamlay akong naglalakad ngayon papuntang campus. Kung pwede lang lumiban nang kahit isang araw, kaso mapapagalitan ako ni tito at masesermonan ni tita at baka ito ang magiging dahilan para palayasin nila ako sa kanilang puder.Napabuntong hininga nalang ako.Pagkapasok ko sa gate, my body move on its own and hide behind the wall when I saw Khael walking. Di ko alam bakit pero nahihiya ako sa kanya.Naalala ko na naman ang nangyari at pinamulahan ng mukha. Bakit ba kasi kada mahihimatay ako siya yung makakasagip sakin?Ilang beses siyang nagpalinga-linga na parang may hinahanap. Ako ba ang hinahanap nya? Di naman siguro.Naglakad ako papalapit, ginawa ko pang pantapik ang bag ko."Yumi!" Bahagya akong napatalon nang tawagin niya ang pangalan ko.Napapikit nalang ako sabay nakangiting bumaling sakanya. I know my smile is so fake but I don't care anymore.