“UMALIS ka sa daraanan ko, Benedict,” mahinahong saad ni Charinda.
Nakaharang sa dinaraanan niya ang lalaki na hindi niya nagustuhan. She was busy. Ang dami niya pang gagawin. Hindi pa rin maganda ang mood niya at kung hahayaan niya ang sariling inisin pa lalo ni Benedict, malamang makalimutan na niya ang tungkulin, ang sumagip ng buhay hindi tumapos.
Hindi pa rin niya matanggap ang bagong misyon na ibinigay sa kanya. It was like a punishment for her.
Pinaparusahan siya nila dahil sa ginawa niya doon sa drug pusher at mga bata nito.
Bakit hindi siya nila maintindihan? She was only having some fun! Pero hindi alam ng mga ito ang salitang iyon.
Benedict was still blocking the path.
“Charinda, Charinda. Ang kaawa-awang Charinda,” nakangising turan ni Benedict.
Humugot siya ng sunod-sunod na hininga. “Let it go,” utos niya sa lalaki.
Hindi niya babahiran ng dugo ang mga kamay niya.
Dumaan ang isa sa mga kasamahan nila. Nakatingin ang mga mata nito sa kanilang dalawa. Great. Ilang minuto lang mula ngayon, magiging paksa na naman silang dalawa ng mga tampulan ng tukso. They paired them to each other. Kesyo kapwa sila single na dalawa. Magkatulad sa halos lahat ng bagay—seryoso, loyal sa trabaho, dedicated, family oriented. At higit sa lahat maganda at guwapo. Na para namang may koneksyon ang dalawang adjectives na iyon sa sitwasyon nila.
Charinda was not romantically interested to anyone. Period. Wala siyang panahon sa mga bagay na iyon. At wala rin siyang crush sa mga kasamahan niya. Lalo na sa Benedict na ito.
“Gusto mong dukutin ko iyang mga mata mo?” banta niya sa nakamasid.
Imbes na mainsulto sa sinabi niya, tumawa na lang ito at umiling. “Ang init talaga ng ulo mo, delos Reyes. Mas mabuti pang bilhan mo siya ng ice cream, Benedict nang lumamig naman ang ulo niya,” anito saka tuluyan silang magsarilinan na dalawa.
Aalis lang din naman pala. Ang dami pang sinasabi.
Sinundan ng tingin ni Benedict ang lalaki. She grabbed the opportunity and passed. Ngunit, wala yata sa bokabularyo nito na tigilan siya.
Sumabay si Benedict sa paglakad. “Hindi ka sasama sa operation namin? Sayang naman. Alam ko pa namang mag-e-enjoy ka sa gagawin namin.”
Huwag kang tumingin, piping utos niya sa sarili.
Ang damuho, lihim na siya nitong pinagtatawanan.
Alam ni Benedict ang dahilan kung bakit ipinagpapatuloy niya ang trabahong ito, kahit gaano pa ito kapanganib. It’s because of the adrenalin rush that she got whenever she carried her gun while chasing the criminals. Daig pa nito ang epekto ng droga though hindi naman siya gumagamit ng pinagbabawal na gamot.
“Ang bilis namang kumalat ng balita. Care to tell me kung sino ang nagsabi sa iyo? I will give her the most painful punishment she could ever experience.” Kapag nakita niya si Shaira, ipapatikim niya rito ang bagsik niya. What was adding the sourness of her mood was the look that the other agents was giving her-pity and arrogant. “What else did you hear from her?”
“Her? Sino namang nagsabi na babae ang informant ko? Ang advance mo talagang mag-isip, Charinda. Kaya siguro dami mong insecurities sa pinsan mong iyon.”
Pilit niyang pinakalma ang sarili.
Huwag lang magpakita sa kanya ang pinsan.
Ayaw niyang maging paksa ng usap-usapan ng mga katrabaho niya. There were a lot of topics to be discussed aside from her like will the cockroach remains unclear if it will be soaked in a basin full of detergent?
“Other interesting things about yourself that I still didn’t know,” sagot ni Benedict.
“Like what?”
“That’s still a secret from now.”
“Just get out of my sight, Benedict. You’re not making any sense. Saka ka na makipag-usap sa akin kung kaya mo ng i-gather ang lahat ng thoughts mo at pwede ko ng maintindihan ang mga pinasasabi mo.”
He whistled and playfully nudged her arms, sending her into the wall dahil hindi niya inasahan ang gagawin nito. Damn. He was strong.
Matalim niya itong tinitigan at hinarap. “Are you playing with me? ‘Cause I’m not on the mood right now so you better stop.” May banta sa kanyang tinig. When she was in a sour mood, wala siyang sinasanto kahit na sino ka pa.
At hindi siya nagbibiro, hindi niya alam ang salitang iyon.
Kumanta lang ito sa pagbabanta niya. Hindi sineryoso ang sinasabi nito. If she believed in the concept of love, matagal na niyang inisip na may gusto ito sa kanya at gusto lang kunin ang atensyon niya kaya palagi siya nitong binubwesit.
How dare him!
“Nah, nagtatanong lang. May raid kami sa isang lugar sa Makati. Pinaniniwalaang may kalakalan doon ng ipinagbabawal na gamot. Sama ka?”
She really wants to go.
Kung pwede lamang siyang sumama. But she needed to prepare for tomorrow and she wasn’t given the permission to join their operations.
Sa ginawang iyon ng heneral, para na rin siya nitong pinatay. Actions were a spice in her life!
“Stop it, Benedict,” tiim-bagang niyang wika. Her voice trembled.
All the people that surrounded them could feel the dark aura that she was emitting. Some of them even chose to ignore them and they were making the right decision. She was known for having a short temper.
Umaktong napaatras si Benedict. “Whoa. Relax lang. Masyado ka namang high blood.”
Inilagay nito ang mga kamay sa harap ng dibdib na animo pinoprotektahan ang sarili.
“Kung ayaw mong pinturahan ko ng dugo iyang ipinagmamalaki mong mukha, umalis ka sa harapan ko,” singhal ni Charinda.
Nabaling ang atensyon ng mga tao sa kanila.
Pinanlisikan niya ang mga ito ng mata at bumalik naman ang mga tsismoso sa trabaho. Ngayon lang niya nalaman na may mga lalaki palang tsismoso.
Nalaglag ang balikat ni Benedict. “Manhid ka talaga, Charinda.” Namulsa ito. “I like you.” Nawala ang ngiti sa mga labi nito at naging seryoso.
Tumaas ang kilay niya.
What the heck? “Are you serious?” wala sa sarili niyang tanong. Nag-aaway pa nga sila kanina, ngunit ngayon …he confessed? “Hindi. Huwag mo akong intindihin. Pinag-t-tripan mo lang ako katulad noon. Bakit hindi mo hanapin si Shaira? Tiyak kong game iyon sa iyo.”
Tiningnan siya nito na parang may mali siyang sinabi.
Of course, she didn’t say anything wrong. Subalit daig pa ni Benedict ang tutang naligaw ng daan.
“I like you,” pag-uulit nito. “Matagal na.”
Nababaliw na ito. Hindi niya gusto ang mga kwentong umibig ang lalaki sa matalik na kaibigan nito. Ayaw niya sa mga kwentong iyo. Mali pakinggan.
Napaatras siya.
Nagsisinungaling lamang sa kanya si Benedict. Matagal na niyang alam na walang magkakagusto at magmamahal sa kanya. Wala.
She turned her back and like a coward; she ran.
Wala ring nagawa si Charinda kundi sundin ang heneral. Binigyan siya nito ng isang buwan upang alamin ang totoong kwento sa likod ng pagbabanta sa buhay ni Kadriel Fernando ng most wanted nilang si Pantio at bigyan din ng proteksyon ang lalaki habang naghahanap ng tiyempong madakip ang lalaki. At kung mas madali niyang madakip si Pantio, madali niyang matatapos ang misyon. Hindi na niya hihintayin ang isang buwan upang umalis.Isang buwan.Isang buwan na paghihintay. Pero hindi siya papayag na ganoon katagal ang paghihintay na gagawin niya. She will capture Joe Pantio sooner than later. Na-miss na rin niyang sumama sa mga entrapment operations at makipag-deal sa mga big time criminals ng bansa.Sana makaya niya iyon. Sana baon niya ang napakaraming pasensya. Humanap nga siya ng tindahan na nagbebenta ng pasensya nan
Kadriel Fernando. A self-made billionaire in his thirties. And what was amazing was he become rich and powerful using his own sweat and blood. Ito na lang nag nag-iisang anak ng magulang nito. Namatay na ang nag-iisa nitong kapatid sa isang aksidente which made the man ruthless and serious more than ever. He forgot how to smile because of the said accident.So far, iyon pa ang na-gather na data ni Charinda sa lalaki. She also found out that he rarely went home early. Palagi na itong late umuwi. May mga kasambahay na nagsasabing baka dahil may girlfriend ito at nakikipag-date na.Kinagabihan, halos maging buto na si Charinda sa lahat ng kagat ng lamok sa labas ng bahay. Para namang sobrang nakakaakit ang kutis niya, eh, pwede na nga siyang maging kandidato para maging kapatid ng uling. Despite that, mahal niya pa rin ang kulay ng kutis niya and no amount of free supplies of gluthathione will change her mind. Nasaan ba ang Fernandong iyon? Kung mas maaga pa ito, hindi na sana siya pin
Alas-kwatro pa lamang ng madaling araw ay gising na si Charinda. The agency even trained them not to sleep for a couple of days if the situation needed it. Pwede rin namang matulog pero kulang sa oras.Humikab siya while trying to hide it. Right. Natural lang iyon dahil kulang ang tulog niya. She slept at one o’clock in the midnight.Hindi siya sanay na tanghali na gumising. Regardless kung dalawang oras lang ang tulog niya o walong oras, maaga pa rin siyang gumigising.Hindi pa rin niya nakakalimutan ang nangyari kagabi at sa tuwing maaalala niya iyon, nakakamot niya ang kamay. Whenever she remembered Fernando’s face, she had the urge to punch his face.She was flirting with him?Fuck him.Who the fuck did he think he was?Her heart was fuming. But she had no outlet for her anger.Tahimik siyang nakatayo sa tabi habang pinagsisilbihan ni Oly si Fernando at ang anak nitong si Kent. Nalaman lamang niya iyon nang tumulong siya sa paghahanda ng almusal kanina kay Aling Loring—ang tagapag
TOTOO nga ang sinabi ni Fernando. Ang lalaki mismo ang nagmaneho ng kotse. Charinda can say that the bodyguards were doing their job very well. Noong lumabas na sila ng bahay, pinalilibutan sila ng anim na bodyguards na nagmamatyag sa paligid. When the three of them stepped inside the car, they slowly gave them some air. Nasa huli si Benedict na sinusuri ang paligid at nang makitang walang banta, pumasok na rin ito kasama si Fernando.Hindi lumagpas sa paningin ni Charinda ang mapang-asar nitong tingin. She was talking about Benedict who did nothing but infuriate her. Nakikipagpaligsahan ito sa pag-inis sa kanya.Nasa backseat sila ni Kent samantalang nasa tabi nito si Fernando. Si Benedict ang nagmamaneho ng sasakyan. Manaka-naka itong susulyap sa salamin at magtatama ang paningin nila, kikindat ito. What the fuck?Ano na naman ang trip nito? Hindi niya talaga maintindihan ang daloy ng pag-iisip ng lalaki.May sakit ba siya sa mata?Sa higpit ng security na binibigay nina Benedict
Charinda was again bored.Wala naman siyang kausap. Or mas maganda sabihing walang gustong kumausap sa kanya. She did not like small talks. Iyong ang topic ay pag-uusapan ang buhay ng may buhay. Makikipag-tsismisan lang naman sa kanya ang mga taong nakapalibot sa kanya na katulad niya ay naghihintay sa mga batang binabantayan ng mga ito. When one attempted to have some small talks with her, agad niya itong binibigyan ng masamang tingin. As a reply, the other person would scowl at her while saying, “Ang suplado mo. Akala mo kung sinong maganda.” Sabay walk out sa kanya.As if she cared.Isa lang naman ang mahalaga sa kanya—iyon ay ang magampanan nang maayos ang trabaho niya. Hindi rin naman siya pumunta rito para humanap ng kaibigan. The school was an exclusive school. Isang pribadong eskwelahan kung saan may nursery, kindergarten, elementary, junior high school, and senior high school level. And she must admit that the security was tight. May school bus na maghahatid sa mga bata pa
PARANG may tinik sa lalamunan ni Charinda nang marinig ang sinabi ni Fernando.Natulos siya sa kinatatayuan.Napamura ulit siya.Bakit ngayon pa tumawag ang Fernandong ito?“Ms. Bacat? Nandiyan ka pa ba? Did you forget I told you I will call you a couple of times to check Kent?”How could she forget about that? Ang pinakamahalaga sa buhay ng bilyonaryong si Kadriel Fernando ay hindi ang bilyon-bilyon nitong salapi kundi ang anak nito.Damn it.Kasalanan niya ito. Nagpadala kasi siya sa emosyon niya.She was sweating heavily. She was in deep trouble. Wala si Kent kay Fernando. May tsansa pa kayang makita niya ang bata?Of course, yes! Para saan pa ang mga karanasan niya kung hindi niya ito gagamitin? Kung kinakailangan niyang libutin ang buong eskwelahan makita lamang ang bata, gagawin niya.“Yes, sir. Kumakain pa ngayon si Kent. Hindi siya pwedeng istorbohin. Puno pa po ang bibig niya. Pero kung gusto ni’yo talagang mabilaukan ang bata, kayo rin. Hindi ko pa naman alam ang gagawin
Bang!Umalingawngaw ang putok ng baril. Nabulabog ang mga hayop sa kakahuyan.Lumipad ang mga ibon.Wala siyang naramdaman. There was no pain.“Iyon lang ba ang kaya mo?” nakangisi niyang tanong sa lalaki nang makahuma. “Kung gusto mong patayin ako, ayusin mo ang pag-asinta sa akin.”Tumaas ang sulok ng labi nito. “Pasensya ka na, pero hindi para sa iyo ang balang iyon.”“Anong ibig mong sabihin?”She froze.Lumingon siya at nakita ang bumagsak na katawan ng bata.“K-Kent,” bulong na niya.Anger was now trying to resurface.Damn him to hell! Malalagot siya sa boss niya at kay Fernando nito. Ang utos niya tumakbo na ito pero bumalik rin. Bakit ba kahit napakasimpleng utos hindi nito sinunod?“Wala man lang salamat? ‘Di ba gumawa lang naman ako ng pabor sa iyo? Inalis ko na ang batang kinamumuhian mo.”She looked at the man with pure hate.Anong karapatan nitong barilin ang bata na animo isa itong lata?Nanginig ang katawan niya. Pula lang ang tanging nakikita niya.“Magbabayad ka,” n
“Did you not miss him?” tanong ng Tito Sandro niya kay Charinda.“Sino?” nababagot niyang tanong.Isang linggo na ang nakalipas mula ng masesante siya bilang yaya. Hindi rin niya nadalaw si Kent sa bahay ni Fernando. Wala rin naman siyang plano. Para saan pa? Para ipahiya ang sarili?Shaira already mocked her. As well as her other co-workers. Pinagtatawanan siya ng mga ito dahil tinanggal siya sa trabaho for being incompetent. Pananakot pa ng mga ito baka sa susunod ay tanggalin na mismo siya sa trabaho dahil sa sobrang init ng ulo niya.The hell she will let that happen. Over her dead body. Dugo at pawis ang puhunan niya upang makapasok sa PA. At hindi niya hahayaang basta na lang ito biglang mawala.Ipinatong niya ang dalawang paa sa ibabaw ng mesa ng tito niya at hindi rin naman ito nagsalita sa inakto niya. Ngayong sila lang dalawa, he was her Tito Sandro at siya ang pamangkin nito.Katatapos lang ng kanilang operation at nang makarating sa PA, nagbabad siya sa opisina ng tiyuhin.