02

HINDI sapat ang lamig na ibinibigay ng aircon upang pakalmahin ang kumukulong dugo ni Charinda. Katatapos lang niyang mabigyan ng warning dahil sa ginawa niya sa last mission niya. At katakot-takot na sermon din ang narinig niya. Aminado naman siya na mali ang ginawa niya. Mabuti na lang at naging mabait pa ang team leader sa kanya at iyon ang pinataw sa kanya. Hindi siya naniniwalang dahil iyon sa pamangkin siya ng superior nila. Baka lang siguro dahil iyon sa excellent performance niya sa ibang missions nila. 

At heto na naman ang panibagong problema ang dumating. 

Nasa kasagsagan sila ng isang mainit na pag-uusap kung sino ang magmamanman sa bahay ng mga Fernando at magsisilbi nitong gwardiya. Silang tatlo lang ang naroroon sa malamig na opisina—ang superior niya, ang pinsan niya, at siya. They were a family, kaya hindi niya kailangang kumilos ng pormal. 

Inireport sa ahensya nilang pinag-iinitan daw ang may-ari ng bahay ng isa sa mga kinikilala ng kanilang propesyon na ‘most wanted person’ sa ahensya nila, si Joe Pantio. They were all pointing at her na magbantay total naman daw ay gusto niya ang excitement at thrill sa buhay niya. Kaya they had decided na siya na ang bigyan ng misyon.

She was not a babysitter for goodness sake!

Ayaw niyang bantayan ang isang lalaki. She wanted to do other things than that. Kahit na ano basta huwag lang magbantay.

Charinda wanted action.

Gusto niyang palaging nahahawakan at nagagamit ang mga armas niya. 

“Paano naman nakakasiguro ang lalaking iyon, Sir, na may isang illegal gun dealer na gustong pumatay sa kanya? Paano nito nasisiguro na siya nga ang pakay nito?” Nagtatagis ang bagang niya habang nagtatanong sa kanilang superior. “At bakit naman kinakailangan pa talagang magpanggap akong isang kasambahay?” 

Wala siyang karapatang kuwestiyunin ang superior niya, alam ni Charinda iyon, pero dahil na rin sa tiyuhin niya ito at isang malayong pinsan  sa side ng namayapa niyang papa ang kasama nila, hindi siya natatakot. Heck. Sasabihin niya ang gusto niyang sabihin sa gusto nito o hindi. Total, silang tatlo lang naman ang nasa opisinang ito.  

Kahit na tiyuhin nila ang Heneral, taas-noo naman siyang humaharap sa iba niyang mga kasamahan dahil hindi siya tinanggap bilang agents dahil lang sa tiyuhin niya ito. Dugo at pawis ang naging puhunan niya para lang makapasok at walang sinuman ang hahayaan niyang dungisan ang pangalang maingat niyang inalagaan sa mahabang panahon. Malilintikan sa kanya ang sinumang nagsasabing nakapasok siya dahil malaki ang ibinigay niya. What the heck lang. 

“Are you questioning that man, Charinda?” naiiritang tanong sa kanya ni Shaira, na isa ring pinsan niya. “Our Tito? Our superior of this agency? Who do you think you are? Ha? Ang laki naman ng nilaki ng ulo mo.”

“I’m Charinda delos Reyes, Shaira. I thought you already knew that,” sagot niya sa babae.  

Shaira and Charinda were certified CPA’s and possessed—physically and mentally fit—the qualities that an agency was looking for. They used their skill and talents para lang makapasok sa trabaho. At isa iyon sa patuloy na ipagmamalaki nila kahit na pwede naman silang magpatulong sa tito nila. But they choose not to. May pride naman silang iniingatan. 

And they succeeded.

Naigapang nila ang lahat ng trainings.

At kahit na magkalaban ang turingan nilang dalawa, she was also silently proud sa pinsan niyang ito na hindi kayang ilihim ang insecurities na nararamdaman sa kanya. Charinda could not blame Shaira. May mga abilidad siyang hindi nagagawa ng babae. 

Isa pa, ganoon din naman ang paraan ng pakikipag-usap ni Shaira. Hindi sila nangingiming ipahayag ang saloobin nila kung sila lang tatlo ang naroron. Kumbaga, iyon ang kakaiba nilang mga bonding. 

“Shut up. Hindi naman ikaw ang kinakausap ko,” sagot niya.

Pinandilatan lang siya ng babae at hindi na nagkomento pa. 

Itinago niya sa ilalim ng mesa ang nanginginig na kamay. 

Iyon ang awtomatikong reaksyon ng katawan niya kapag siya’y nagagalit. Sa oras na ito, gusto na niyang manuntok ng tao.

“Ako na lang ang gagawa, General. Tiyak ko namang hindi ako mababagot doon. Isa pa, napaka-yummy ng magiging amo ko. I can always defend him,” suhestiyon ni Shaira. 

Ikinurap-kurap nito ang mga mata na animo nagpapa-cute tulad ng isang tuta. Subalit malayo sa isang cute si Shaira. The woman was gorgeous. Hindi niya iyon maipagkakaila. However, may pagka-flirt din ang babae na hindi niya nagugustuhan. Cousins or not, hindi siya papayag kung ang gagawin lang nito ay ang magpa-cute sa babantayan nito.

Wala siyang ibang alam tungkol sa babantayan. Except he was a certified self-billionaire. Walang asawa. May isang anak. Single dad. At gwapo. May abs rin. And all those descriptions came from her cousin. 

He leaned on his violet table habang hinimas ang bigote nito. Her tita find it cute, while she find it bothersome. Or baka hindi lang niya bet ang mga lalaking may bigote. Ay ewan. The issue was not about men having beards, anyways. 

“I already made up my mind. I am your superior; therefore my decision will be honored. You will guard him but at the same time, you will wear your disguise. You will be there when he’s inside his house but another agent will be there when he's in his company.” 

“But, General,” pakikipagdebate niya. She will not stop until he will change his mind. “Hindi ako sanay sa mga walang kaaksyon-aksyon na mga misyon. I’ll only get bored. And worst, baka hindi ko magawa ng maayos ang trabaho ko. Alam ni’yo naman na gusto ko ng excellent work. Baka bumagsak ang performance ko rito.”

Dinampot ni Shaira ang isang fashion magazine na nasa mesa at binasa iyon. “Hay naku. Ang daming arte naman. I wonder kung paano ka nakapasok sa agency na ito.” Nag-angat ito ng tingin at tumingin sa superior nila. “Tito, I have an idea. Eh, kung ipadala ni’yo na lang iyang si Charinda sa lugar na palaging may giyera, Tito. Doon, puno ng aksyon,” natatawang sabi ni Shaira. 

Iyan ang isa sa dahilan kung bakit lalong hindi sila nagkakasundo dahil sa bawat salitang binibigkas niya, gagawin itong katatawanan ng huli. Above all, halos lahat na yata ng sabihin niya, kontra si Shaira. Naniniwala siya na insecure ito sa skills na kaya niya. Hindi na niya isasali ang kagandahan. 

Pinanlisikan niya ng mata ang kaharap na babae. Not once in her twenty-seven years did she remember that they agreed on a certain subject. Kung boto siya sa isa, sisiguraduhin naman ni Shaira na pumanig sa pangalawa. Ito rin ang isa sa dahilan kung bakit nagpapasalamat siya na only child lang ng mga namayapang magulang. She did not want anyone na palaging nakakaaway. ‘Cause it will only waste her time.

She faced her wearing a smug expression that will surely make her cousin more irritated. 

“Sigurado ka bang magpipinsan nga tayo, Shaira? Bakit hindi naman tayo magkamukha?” 

She folded her arms on her chest, an act that made Shaira uneasy.

Namula si Shaira. 

Beauty conscious kasi ito na malayong-malayo sa kanya. Ayaw nitong matalbugan sa kagandahan. Pati ang mga kasamahan nila sa trabaho, ginagawa nitong karibal. Naiisip rin nga niya minsan na siya rin ang dahilan kung bakit pumasok ito sa Bureau. 

“Sinabi ko kasi kina Mommy at Daddy sa panahong ginagawa nila ako na huwag na huwag nilang gayahin ang pagmumukha mo,” naiinis nitong deklara.

Dumadagundong ang tawanan sa apat na sulok ng opisina ng heneral. 

Nawala ang lahat ng galit ni Charinda. 

From the corner of her eye, even the general was trying to hide the mirth on his face. Alam nitong mas lalo lamang magagalit ang pamangkin na masusundan din ng pag-iyak. 

Immature talaga.

“Aw. Iiyak na ba ang baby namin?” panunudyo pa niya nang makitang nangingilid na ang mga mata nito sa luha. She wasn’t the usual type who annoys people but Shaira always pushed her to do so.

Tumikhim ang heneral. 

Para na rin siguro upang pahintuin silang dalawa. “That’s enough, Charinda. You will start as soon as possible. Don’t fail me,” paalala nito. “Pwede na kayong umalis na dalawa.”

Tahimik siyang tumayo pero padabog namang naglakad si Shaira. Bago umalis, nakuha pa niyang lumingon sa heneral at kininditan siya. 

Anong ibig sabihin ng kindat na iyon? 

Oh god.

Hindi na niya gusto ang nararamdaman niya. Sana lang ay walang hindi magandang pangyayari ang mangyayari.