Kabanata 113

DAMON

"Hi," nakangiting bati ko sa anak ko.

Damn! Anak. God knows how happy I am to utter that single word. Isang salita lang ito ngunit ang kasiyahan ko ay abot na hanggang langit.

Mas napangiti ako nang simangutan niya ako.

"Why are you alone? Ayaw mo bang makipaglaro sa mga bata?" tanong ko dahil nga mag-isa lang siyang nakaupo sa pahabang upuang-kahoy.

I'm just so happy that I was able to drive them here. Akala ko tatanggihan pa rin ako ni Mikael. Habang nasa sasakyan kami kanina, ginawa ko ang lahat para makapag-usap kami ngunit hindi niya ako inimikan. Naiintindihan ko naman iyon dahil nga galit talaga siya sa akin.

"Sabi ni Moma huwag daw po akong masyadong magpagod."

Hindi ko alam kung baliw na ako sa mga mata niya, pero hindi ko talaga maiwasang mapangiti. Ibang iba ang pamamaraan ng pakikipag-usap niya sa akin ngayon kumpara noong huli ko siyang nakausap.

"Kayo po? Bakit kayo nandito sa labas? Nandoon po ang mga oldy sa loob eh. Maglalaro rin po ba kayo?"

Hindi ko naiwasa