บทที่ 72

เสียงหัวเราะหยุดกะทันหัน

ทุกคนหันกลับมา และเห็นคุณท่านเฮ่อเข้ามาโดยมีบอดี้การ์ดรายล้อมอยู่ พวกเขาต่างก็ก็ตกตะลึง

“คุณท่าน ทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้? ” เมิ่งเหยาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยพยุงชายชรา

แต่ชายชราไม่แม้แต่จะมองเธอ และเดินไปหาอวิ๋นซูอย่างกังวลใจ “เสี่ยวซู ปู่ได้ยินมาว่าหลานข้อเท้าแพลง จนต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมหลานไม่บอกปู่เลยล่ะ? ”

อวิ๋นซูรู้สึกสะเทือนใจมาก “คุณปู่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะค่ะ”

ชายชราก้มศีรษะลงเพื่อมองดูข้อเท้าของอวิ๋นซูด้วยความกังวล “ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหม? ”

“จริง ๆ ค่ะ! ” อวิ๋นซูก้าวไปสองก้าว “อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก็ได้ค่ะ แค่......คนที่บ้านกังวลเกินเหตุไปก็เท่านั้น…...”

เธอหน้าแดงขณะพูด

เมื่อชายชราเห็นสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แต่มันก็ทำให้ปู่กลัวแทบแย่”

เขาหันไปมองเมิ่งเหยาและคนอื่น ๆ “พวกเธอมาเถียงเรื่องอะไรกันที่นี่? ฉันได้ยินมาแต่ไกล”

เมิ่งเหยากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดอย่างกล้าหาญ “คุณท่านคะ ฉันเพิ่งค้นพบโดยบังเอิญว่าเครื