บทที่ 71

“ครั้งก่อนฉันถามเขาไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รับปากเลย”

“ไม่ใช่ว่ากลัวคุณปู่จะดูออกหรอกใช่ไหม? ”

“จะมองอะไรออกได้กันล่ะ? ” อวิ๋นซูรู้สึกว่าหลินเหมียวเหมียวคิดมากเกินไป “ถ้าเขาเป็นลูกชายที่ร่ำรวยและมีเกียรติจริงๆ...…คนตระกูลอวิ๋นจะมองไม่ออกเลยหรือไง? ”

หลินเหมียวเหมียวลูบคางของเธอ “ก็จริง ยังไงซะหากคุณปู่ต้องการพบเขา เธอก็พาเขาไปแสดงตัวให้ท่านดูเถอะ จะได้ให้ท่านช่วยเธอตรวจสอบด้วย”

“งั้นก็ช่างมันเถอะ...... ” อวิ๋นซูก้มหัวลง “ตอนนี้เฮ่อหย่วนเจ๋อกำลังตามหาเขาไปทั่ว ถ้าฉันพาเขาไปหาคุณปู่ แบบนั้นฉันก็เหมือนกำลังตีปากกระบอกปืนอยู่ไม่ใช่รึไง? ”

“นี่มันง่ายมากเลยนะ คุณปู่รักเธอมากขนาดนั้น เธอก็แค่บอกคุณปู่ว่าอย่าบอกเฮ่อหย่วนเจ๋อไม่ได้เหรอ? อีกอย่าง...… ”

หลินเหมียวเหมียวแกล้งเธอ “เธอไม่ต้องการการยอมรับจากคุณปู่รึไง? ”

หลินเหมียวเหมียวเป็นสหายที่ดีของอวิ๋นซู คำพูดของเธอก็สะท้อนไปถึงหัวใจของอวิ๋นซูได้ทันที

เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป หลินเหมียวเหมียวก็ลากเธอออกจากห้องน้ำและตะโกนบอกเฮ่อเยียนสือที่ยืนอยู่ข้างเตียง “เฮ่อเยียนสือ”

เฮ่อเยียนสือขมวดคิ้ว มองไปทางอวิ๋นซูที่กำลังก้มศีรษะลง เธอหน้าแดงด้วยคว