DAHIL sa takot na baka lumapit sa akin si Ryker ay nagmadali akong umikot sa driver's seat. Bubuksan ko na sana ang pinto niyon nang marinig ang pagtunog ng cellphone ko. Awtomatiko akong napatingin kay Ryker at nakita ito na naroon pa rin sa di kalayuan. Nakatapat ang cellphone sa kanyang tenga. "Inari," bungad niya nang sagutin ko ang tawag. Hindi ako sumagot pero mayroon sa loob ko na gustong malaman kung ano mang sasabihin niya. "Nagsisisi ako sa nagawa ko. Sa lahat lahat, Inari.” Nabasag ang boses niya. "Alam kong mahirap paniwalaan pero totoong minahal ko si Bennett na parang tunay kong anak. At hindi ko intensyon ang saktan ka, kayo ni Bennett."  Napatungo ako nang maramdaman ang pagpatak ng luha ko at mahigpit na humawak sa pinto ng kotse habang patuloy siya pagsasalita. Ramdam ko ang sinseridad sa mga sinasabi niya, at kusa iyong tinatanggap ng puso ko.  "Mahirap man pero sana mapatawad mo ako. Wala akong ibang hiling kung 'di ang kaligayah

"CALM down, Inari, please!"   Hindi ako natinag sa nananaway na boses ni daddy. Patuloy akong nagpauli-uli sa harapan nila habang nginangatngat ang aking kuko. Nahinto lang ako nang lapitan ako ni mommy at pilit na pinaupo sa bench na naroon sa hallway ng ospital kung saan sila nakaupo ni daddy.    "They're just having a test for Bennett, anak. Calm down."   Napapikit ako at pilit na pinahinahon ang sarili. Kanina pa hindi matahimik ang puso ko at gustong gusto nang makita ang anak ko na nasa loob ng kwartong nasa harapan namin. Trenta minuto na yatang nasa loob si Bennett kasama ang doctor at dalawang nurse.    Hindi ko makalimutan ang nararamdaman kanina noong makita si Bennett na namumula habang nahihir

WALANG nagsalita sa amin ni Kevin nang makaalis sila Karen. Walang emosyon akong nakatitig sa kanya habang siya ay nakatungo; mukhang umurong ang buntot at nawalan ng lakas ng loob na kausapin ako. Wala akong naging balita sa kanya pagkatapos ng pakikipaghiwalay niya sa akin ilang buwan na ang nakakaraan. At ngayon, narito siya sa harapan ko bitbit ang kaisa-isang bagay na hindi ko aakaling makikita ko sa kanya sa muli naming pagkikita.  Napakabigat ng nararamdaman ko sa mga oras na 'to. Sa sobrang bigat ay hindi ko kinakaya ang kumilos o magsalita man lang. Kahit ang sumbatan o kwestiyonin siya sa ginagawa niya ngayon ay hindi ko na magawa. Pakiramdam ko muli na naman niya akong pinagtaksilan. Pakiramdam ko natalo na naman ako sa pangalawang pagkakataon. "Kumusta ka na?" tanong niya pagkatapos ng mahabang katahimikan. Kung sa ibang pagkakataon siguro ay natuwa ako dahil nagawa niya akong kumustahin man lang. Pero mas lalo lang naging mapait ang

MATAMAN akong nakatingin kina mommy at daddy habang nag-aagahan. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa mga ito ang plano ko na ilang linggo kong pinag-isipan. Humugot ako ng lakas ng loob para makapagsalita. "Mom, Dad." Sabay silang nag-angat ng tingin sa akin. Pilit na ngiti ang ibinigay ko sa kanila bago sabihin ang balak, "Plano kong maglagay ng restaurant sa Manila."  Mabilis na nangunot ang noo ni daddy nang marinig iyon. Bakas sa mukha ang pagkaayaw sa plano ko. "Akala ko ba ay hindi mo na babalakin iyon, hija?" tanong ni mommy na gulat naman sa narinig sa akin. "Well, gusto ko pong mas makilala ang restaurant ko. At isa ito sa unang hakbang doon." "Kilala na ang business mo kahit hindi ka maglagay roon, Inari," baritono ang boses na ani daddy. Alam kong siya ang unang kokontra sa plano kong iyon. "Pero iba pa rin po kapag mayroon doon, Dad. Hindi naman pwedeng lagi na lamang dadayuhin ng mga taga roon ang restaurant ko r

EKSAKTONG anim na buwan ay natapos nga ang pagre-renovate ng restaurant ko. Pinaghahandaan ko ngayon ang nalalapit na pagbubukas niyon maging ang kasal ni Liam sa isang buwan. Dahil naging abala ako ay si Ate Rose muna ang pinapasama ko kay Bennett kapag papasok ito sa school. Naging panatag ang nararamdaman ko dahil nakikita kong nag-eenjoy ang anak ko sa bago niyang school. Kahit abala ako ay hindi ko pa rin nakakaligtaan ang samahan siya sa pag-aaral at ang makinig sa mga kwento niya. "Mommy, where are you na po?" "Malapit na ako, anak. Narito na ako sa parking lot." Lakad-takbo ang ginawa ko no'ng makitang pasara na ang elevator sa parking. Nakahinga ako nang maluwag nang maabutan ko pa iyon. Nalaglag pa ang hawak kong susi ng kotse dahil sa pagpigil sa pinto ng elevator. Pupulutin ko na sana iyon pero naunahan ako ng taong naroon. "Salamat," sabi ko nang maiabot iyon sa akin ng lalaki. May sinabi pa ito pero hindi ko na naintindihan iyon