Chapter 21.4Pumunta kami ni Kairo sa mini basket ball na arcade at 'yun ang unang nilaro. Naghulog siya ng tokens saka ako binalingan nang tingin."Kung sino ang matatalo siya ang manlilibre," aniya sabay ngiti nang malawak. Parang confident talaga siya na matatalo niya 'ko. Walang pag-alinlangan naman akong tumango saka siya nginisihan."Game," sabi ko. Nagulat naman siya sa pagtanggap ko sa hamon niya.Mukhang may gusto pa siyang sabihin lalo na't titig na titig siya sa akin pero sa huli ay nginisihan niya lang din ako.I want to treasure this moment with him. Hindi ko alam kung kailan ito ulit mauulit but I just wish I could be able to spend more time with him again. Alam ko hindi rin magtatagal ay makikilala niya 'ko kaya hindi rin malabo na magbago ang tingin niya sa akin.Kaya hangga't hindi niya pa kilala ang tunay na ako I want to enjoy his presence.Naunang naglaro si Kairo. Nagsimula ang isang minutong oras kay

Chapter 22.1Saktong three-thirty ng hapon ay natapos na akong maligo. Lumabas ako ng banyo saka dumiretso sa vanity mirror. Kinuha ko roon ang isang paper bag na may laman na isang dress saka 'yun tinignan. I don't know how will I look like if I wear this. Bagay kaya sa akin 'to? Babagay kaya ang isang dress na 'to sa isang pangit na katulad ko?Napabuntong hininga na lang ako dahil sa naisip. I laid the dress on the bed then took the small towel from the cabinet to wipe my hair. Nang matapos I looked in the mirror again and put on the dress I had bought.Sakto lang ang laki at ang haba nito sa akin. Hindi siya maiksi tignan at kumportableng-kumportable naman akong suotin. Tinignan ko ang kabuuan ko sa salamin at medyo napangiwi pa 'ko nang mapunta ang tingin ko sa aking buhok. Buhaghag ito kaya pumapangit itong tignan sa suot kong dress. Wala naman akong suot na salamin ngayon pero hindi naman gano'n ka linaw ang paningin ko. 

Chapter 22.3Hindi ko namalayan na may namumuong luha na pala sa mata ko habang nakatanaw sa kanilang dalawa ni Irish at sa Daddy niya.Bago pa 'yun tumulo ay mabilis ko na 'yung pinahid at humugot nang hangin. Nagtuloy-tuloy naman ang program. Hindi ko namalayan na tapos na palang isayaw ni Tito si Irish kaya ngayon ay ang schoolmates naman namin sa Xavier ang kasayaw niya.Tinignan ko isa-isa ang mga 18 roses ni Irish at kumabog nang sobrang bilis ang puso ko nang dumako ang mga mata ko sa isang tao. Napahawak ako sa aking dibdib at parang bigla akong nanghina.Kairo...Kahit nakatanaw lang sa malayo ay ganito na ang epekto niya sa akin. Hindi pa man siya nakatingin o lumalapit pero parang hihimatayin na 'ko sa sobrang bilis nang tibok ng puso ko. Nakatayo siya sa gilid ng mga upuan kung saan naroon ang mga 18 candles ni Irish kaya tuloy ang mga kababaehan imbes na sa harap manood ay na kay Kairo ang atensyon. Mukhang wala lamang ito

Chapter 23Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ni Kaizer pagkatapos niya akong hilain palabas nang bahay ni Irish. Para lamang akong isang hangin na nagpatangay sa hila niya dahil sa totoo lang wala na akong lakas pa. Wala na akong lakas para umangal at wala na rin akong lakas para magpumiglas pa. I just want to escape this fucking reality. Parang gusto ko na lang takasan ang mundo dahil wala naman itong ibang ginawa kundi ang saktan ako. Ano bang kasalanan ko bakit ako pinaparusahan nang ganito? I just wanted to love someone, that's all. Pero bakit napakahirap naman yatang gawin 'yun?Bakit sa t'wing sinusubukan ko ay nasasaktan ako? Bakit ba ayaw ng mundo na maging masaya ako?Bakit? Masama bang hilingin ko sa langit na mahalin din ako ni Kairo? Na magustuhan niya rin ako katulad ng sinabi niya? Masama bang hilingin ko na maging masaya ako?Kasi kung masama sana noon pa lang hindi ko na sana 'yun hiniling pa. Sana

Chapter 25Pagkatapos ng ilang araw na pagkukulong at pagmukmok ko sa kuwarto, ang mga araw na nag-iisa akong umiiyak at mga araw na walang kain ay may isang bagay akong napagtanto. Sa mundong ito hindi talaga maiiwasan na hindi ka apihin at masaktan. You cannot please people to like you. Na kahit ano pang gawin mo ay may masasabi at masasabi pa rin talaga sila sa'yo. Hindi mo man ito maiiwasan pero kaya mo naman itong labanan. Hindi sa lahat ng oras ay kailangan mong manahimik kahit pa inaapi at sinasaktan ka na ng mga tao. May karapatan kang lumaban at may karapatan ka ring magsalita. Kaya sa mga nakalipas na mga araw na realize ko lang na hindi ko na dapat hayaan ang mga taong saktan at durugin ako. Hindi ko na dapat sila bigyan nang rason para apihin ako. Kailangan maging palaban ako para maipagtanggol ko ang aking sarili. At ngayon handa na akong harapin silang lahat. Ang mga taong nanakit at ginawang impyerno ang buhay