Hanggang saan ang kaya mong gawin para sa taong mahal mo? Ano-ano ang nga bagay na kaya mong tanggapin tungkol sa pagkatao niya? At kailan ba matutumbasan ng pagmamahal ang lahat ng masamang nakaraan ng taong mahal mo?Kagaya ng sinabi ni mama, kung mahal mo ang isang tao dapat handa kang tanggapin ang lahat ng tungkol sa kanya. Lahat ng katangian niya—pangit man o maganda ang mga iyon, dapat buong puso mong matatanggap.“Tito Rayver, gusto ko pong kumbinsihin si Arc na itigil na ang paghihiganti. Dahil katulad po ninyo, nag-aalala din po ako sa kanya nang sobra,” saad ko.Tumango si Tito Rayver sa sinabi ko. “Salamat, iha. Salamat sa pag-aalala mo sa anak ko.”Napalunok ako. Kanina ko pa iniisip ang sasabihin ko kay Tito Rayver. Buo na sa isip ko ang bawat salita pero baka mautal ako kapag sinabi ko na iyon. “Importante po siya sa akin. Mahal ko po si Arc,” pag-amin ko.Yumuko ako para hindi makita ang magiging reaksyon nilang dalawa. Sobrang nanlalamig ang mga kamay ko at nanunuyo

WARNING: R18+It took him fifteen minutes to finish cooking our dinner. He cooked a sweet and sour chicken. Inilapag niya iyon sa harap ko nang may malaking ngiti. Mukhang proud na proud siya sa niluto niya. Sabagay, amoy pa lang ang nalalanghap ko, natatakam na ako. Hindi na ako nag-aksaya ng panahon at kinuha ko agad ang kutsara para tikman ang niluto niya.Pagkasubo ko pa lang ay tinaasan kaagad ako ng kilay ni Arc. Nginuya ko ang manok at malambot ito. Halos hindi ko na nga gaanong nginunguya ang karne e. Masarap ang luto niya. Nakatikim naman na ako ng ganito noon pero hindi ganito ang lasa. Hindi naman sa may favoritism ako. Pero mas masarap talaga itong luto niya. Paano ba ‘to? Halatang confident siya na masarap ang luto niya kaya ang laki ng ngisi niya ngayon. Siguradong-sigurado siya na makukuha niya ang premyo niya.“So, what can you say, miss?” he asked in a formal tone.“Hindi ko pa masyadong nalalasahan,”

TRIGGER WARNING!!Pagkatapos akong sapilitan na pinakain ni Leo ay iniwan niya ako ulit. Ilang oras ang hinintay ko at unti-unting lumamig ang paligid. Alam ko na kaagad na gabi na.Hindi man lang ako dinalaw ng antok. Nakatulala lang ako sa sahig habang pinakikinggan ang maliliit na ingay sa paligid. Napaangat lang ako ng tingin nang may marinig akong naglalakad papalapit sa akin. Nakita ko kaagad si Marianne.Iba na ang suot niyang damit. Siguro ay nakauwi na siya at bumalik na lang ulit ngayon. Walang emosyon ang mukha niya habang nakatingin sa akin. Pero ang mas nakakuha sa atensyon ko ay ang baril na hawak niya. “Hi, Lian. Naiinip ka na ba dito?” tanong niya.Hindi ako kumibo. Wala na nga akong sinabi pero nagalit na naman siya. Gamit ang dulo ng baril ay sinampal niya ako. Nalasahan ko kaagad ang dugo galing sa sugat ng labi ko.“Kapag tinatanong kita, sumagot ka!”S******p ko ang dugo ng labi ko at dinura sa paanan niya. Kanina pa ako nauubusan ng pasensya. Malakas lang naman a

Mabilis na lumipas ang isang linggo pero wala pa ring pagbabago sa sitwasyon ni Arc. Pinayagan na ako ng doktor na ma-discharge noong ikatlong araw ko dito sa ospital. Kaya naman nakakapasok na rin ako sa kwarto ni Arc.Sa loob ng pitong araw niyang pagtulog, ni minsan hindi ako umalis sa tabi niya. Palagi ko siyang kinakausap at hinihintay na sumagot siya. Ako rin ang nagpupunas sa katawan niya. Tuwing ikalawang araw naman, inaahitan ko siya para hindi humaba ang mga facial hairs niya. Si Arc kasi, mahilig siyang mag-ahit. Alam niyang mabilis mairita ang balat ko sa bigote o balbas niya.Isang linggo na. At sobrang sakit pa rin. Walang araw na hindi ako umiyak. Gabi-gabi akong hindi makatulog. Umaasa kasi ako na gigising siya bigla. Gusto ko...kapag nagising siya, ako ang una niyang makikita.“Arc, gumising ka na, please. Idilat mo na ‘yang mga mata mo. Miss na miss na kita. Durog na durog na ang puso ko sa bawat araw na hindi ka gumigising. ‘Di ba ayaw mo akong umiiyak? Kaya gumisi

Kailan ba ako titigilan ng kamalasan? Dalawang taon lang akong pinagpahinga ni tadhana tapos ngayon heto na naman?Hindi ko mapigilang umiyak sa takot. Gustuhin ko mang sumigaw, hindi ko magawa dahil nakatakip pa rin ang kamay niya sa bibig ko. At kahit itulak ko siya hindi naman siya natitinag.“You’re still a crybaby.”Bumukas ang ilaw sa buong unit at bahagya pa akong nasilaw. Pero nang bumalik sa normal ang paningin ko ay nakilala ko kaagad ang lalaking kaharap ko. Binitawan niya ako at hindi rin ako makakilos sa kinatatayuan ko. Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Inakala ko pang nananaginip lang ako pero nang kurutin ko ang sarili ko ay hindi naman ako nagising.Totoo nga. Totoo siya.“A-Anong...pa’nong...imposible,” nauutal kong sambit. “Arc?”Ngumisi siya. “That’s my name. Nice to see you again, my step-sister.”Step-sister. Tinawag niya akong step-sister kaya sa tingin ko ay hindi pa rin siya nakakaalala. Pero nagtataka talaga ako kung bakit siya nandito.“A