ตรงมุมถนน หรงซียืนไม่พูดไม่จามองเจียงหวานหว่านที่กำลังทะเลาะกับกลุ่มผู้ชาย“เจ้านาย ข้าน้อยควรเข้าไปช่วยหรือไม่” เซี่ยงหรงลองถามหยั่งเชิงหรงซีแค่นเสียงเย็น ไม่สนใจคำพูดของเซี่ยงหรงเซี่ยงหรงลูบจมูก ดูเหมือนเจ้านายจะไม่ค่อยพอใจนักเจียงหวานหว่านไม่รับรู้ว่าหรงซียืนอยู่ตรงมุมถนนด้านนอกบ้าน ความสนใจนางอยู่ที่จางวั่งไฉแม้จางวั่งไฉจะคลุกคลีกับตลาดพ่อค้าไร้การศึกษามาตลอด แต่การต่อกรกับกังฟูหมัดมวยของเจียงหวานหว่านนั้นเกินกำลังเขาเจียงหวานหว่านทุบท่อนไม้สุมไฟทีเดียวทำเอาจางวั่งไฉคว่ำลงไปกับพื้นเจียงหวานหว่านเยียบแผ่นหลังของจางวั่งไฉ ท่อนไม้สุมไฟกดอยู่ตรงบริเวณท้ายทอยของจางวั่งไฉ“หยุดให้หมด มิเช่นนั้นวันนี้ข้าจะตีเขาให้ตาย”ลูกน้องจางวั่งไฉทุกคนหยุดลง ไม่กล้าหุนหันพลันแล่นกู้ฉางชิงฉวยโอกาสวิ่งมาข้างกายเจียงหวานหว่าน จับเขม็งเตรียมป้องกันเหล่าคนชั่วร้ายที่อยู่ตรงหน้า“แม่นาง อย่าลงมือ มีสิ่งใดพูดคุยกันได้”เจี๋ยหู่ใบหน้ายิ้มแย้มบอกให้เจียงหวานหว่านอย่าวู่วาม“ถ้าไม่อยากให้หัวแบะก็ส่งคนออกมา”เจียงหวานหว่านบังคับให้จางวั่งไฉส่งตัวกู้ฉางเกอออกมาใบหน้าจางวั่งไฉแนบอยู่กับพื้น

เจียงหวานหว่านเชื่อมั่นผลประโยชน์ตรงหน้า กู้ฉางชิงจะซื่อสัตย์เสมอ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ทรยศตลอดไป“คำสัญญาเป็นสิ่งที่เชื่อถือไม่ได้ที่สุด ในช่วงเวลาที่ตกลงกันเจ้าไม่ทรยศก็พอแล้ว”กู้ฉางชิงคิดว่าเจียงหวานหว่านไม่เชื่อว่าเขาจะทำได้“แม่นางเจียง โปรดเชื่อข้า”เจียงหวานหว่านหัวเราะเบาๆ หยิบตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงส่งให้กู้ฉางชิง“เจ้าช่วยซื้อเรือนให้ข้าสักหลัง ต้องทำให้เงียบหน่อย จากนั้นก็ไปทางเหนือ ไปซื้อยาและสมุนไพรกับเสบียงตามใบรายการนี้กลับมา หลังจากซื้อกลับมาแล้วไม่ต้องรีบขาย เอาของทั้งหมดใส่ไว้ในเรือน รอคำสั่งจากข้า”กู้ฉางชิงรับตั๋วเงินและใบรายการสินค้ามาเก็บไว้“ได้ คุณหนูวางใจได้”เจียงหวานหว่านกำชับ “รีบเคลื่อนไหว”กู้ฉางชิงมองกู้ฉางเกอ เขาอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็หยุดลงเจียงหวานหว่านเห็นดังนั้นเลยเอ่ยถาม “มีสิ่งใดไม่เหมาะสม พูดมาตามสบาย”กู้ฉางเกอลังเล คิดชั่วครู่ก็เอ่ยปากพูดสิ่งตนเองกังวลออกมา“เรื่องอื่นไม่มีปัญหา เพียงแต่ฉางเกอเขา...”เจียงหวานหว่านยกมือลูบศีรษะกู้ฉางเกอ“หากเจ้าไว้ใจ ฉางเกออยู่กับข้า”กู้ฉางชิงเมื่อได้ฟัง ดวงตาเป็นประกาย ไม่มีสิ่งใดให้กังวลแล้ว

เจียงอวิ้นสีหน้าดูไม่ดีเช่นกัน ท่านย่านึกไม่ถึงว่าจะช่วยสกุลหลิ่ว ฐานะลูกอนุของนางดูเหมือนจะโดนตอกตะปูลงบนแผ่นไม้เสียแล้วไม่ ไม่ได้ ไม่ได้ นางไม่มีทางกลายเป็นลูกอนุนางควรเป็นลูกภรรยาเอก นางต้องได้ทุกอย่างที่เป็นของนางทั้งหมดกลับคืนมา ฝ่ามือที่ห้อยอยู่ในแขนเสื้อแอบกำหมัดแน่นสกุลหลิ่ว เจียงหวานหว่าน อย่าได้ใจเร็วไปนัก ของของข้า พวกเจ้าอย่าได้คิดแย่งไปเจียงอวิ้นสาบานว่าจะต้องทำให้สกุลหลิ่วและเจียงหวานหว่านทั้งสองคนอยู่ไม่สู้ตายฮูหยินใหญ่เจียงจูงมือเจียงป๋อเหนียนขึ้นรถม้า เจียงอวิ้นพยุงเฉาหยูเฟิ่งนั่งรถม้าอีกคันทันทีที่ขึ้นรถม้า เจียงอวิ้นไม่คิดจะเสแสร้งต่อหน้าเฉาหยูเฟิ่งแล้วนางปิดจมูกแล้วขมวดคิ้ว“ท่านแม่ กลิ่นกายท่านแรงเกินไปแล้ว”เฉาหยูเฟิ่งรู้ว่ากลิ่นเหม็นบนตัวนางยากจะสูดดม แต่นางจะทำสิ่งใดได้เล่า“คุกเป็นสถานที่เช่นไร ออกมาได้ก็ไม่เลวแล้ว”เจียงอวิ้นเห็นเฉาหยูเฟิ่งโกรธจึงรีบปลอบใจนาง“ท่านแม่ ท่านลำบากแล้ว ล้วนเป็นเพราะสองแม่ลูกสกุลหลิ่วทำร้ายท่าน ข้าจะต้องให้พวกเขาได้เห็นดีกัน”เมื่อกล่าวถึงสกุลหลิ่ว ไฟนิรนามพลันปรากฎขึ้นในใจเฉาหยูเฟิ่งนางเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่

เนื้อที่เจียงป๋อเหนียนเพิ่งคีบเข้าปากไม่หอมขึ้นมาทันใด สีหน้าสับสน เขาออกมาจากคุกเกี่ยวข้องอันใดกับท่านอ๋อง“ป๋อเหนียน เพื่อเรื่องของเจ้า หว่านเจี่ยเอ๋อร์ไปร้องขอความช่วยเหลือกับท่านอ๋องตั้งหลายครั้ง เจ้าจึงได้ออกมารวดเร็วเช่นนี้”ฮูหยินใหญ่ยังไม่ทันได้บอกเรื่องนี้กับเจียงป๋อเหนียนนัยน์ตาเจียงป๋อเหนียนไหววูบแววฉลาดเฉียบแหลมเขาปะปนอยู่ในราชสำนักมาสิบกว่าปี ไม่เคยเข้าไปในจวนอ๋องเลยสักครั้งฮูหยินใหญ่เจียงมองดูท่าทางเจียงป๋อเหนียน คิดว่าเขาถูกแม่ลูกสกุลเฉาทำให้สับสนแล้วหว่านเจี่ยเอ๋อร์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของจวนสกุลเจียง หากสามารถแต่งเป็นอนุของท่านอ๋องได้ความรุ่งโรจน์ของสกุลเจียงในวันข้างหน้า ก็รอแค่เวลาแล้วทว่าเจียงอวิ้นไม่ยอมปล่อยเจียงหวานหว่านไปง่ายๆ“คุณหนูหก น้องสาวเข้าใจผิดตำหนิที่พี่ไม่ช่วยพี่ห้า ที่แท้เพราะท่านไปคิดจะไปขอร้องให้ปล่อยท่านพ่อออกมาก่อน ค่อยช่วยพี่ห้านี่เอง”เจียงหวานหว่านทำเหมือนไม่ได้ยิน และสนใจกินอาหารของตัวเองต่อไปเจียงอวิ้นเดิมทีคิดว่าเจียงหวานหว่านจะตกปากรับคำไปช่วยเจียงจิ่นหนิงออกมา นึกไม่ถึงว่าฮูหยินใหญ่เจียงจะเอ่ยปากแล้ว“ป๋อเหนียน พรุ่งนี้เ

ในใจของฮูหยินใหญ่เจียงแอบด่าฮูหยินหลิวอยู่ว่าไร้ยางอาย ได้คืบจะเอาศอก ช่างไม่กลัวตายเสียเลย“เรื่องขอโทษต้องทำเช่นนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนเรื่องหว่านเอ๋อร์นางเข้าตาท่านอ๋องแล้ว ข้าไม่อาจยกนางให้ดูแลคุณชายหลิวได้ หากทำให้ท่านอ๋องขุ้นเคืองพระทัย ข้าไม่อาจทำได้ ส่วนเรื่องตำแหน่งของคุณชายหลิว ข้าจะกลับไปพูดกับเจียงป๋อเหนียนดู ไม่น่าจะมีปัญหามากนัก”ฮูหยินใหญ่เจียงจงใจบอกให้ฮูหยินหลิวรับรู้อย่างชัดเจนว่าท่านอ๋องชอบแม่นางแห่งสกุลเจียงของพวกเขาอยู่ฮูหยินหลิวได้ยินเช่นนี้ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้น คนร้ายกาจอย่างเจียงหวานหว่านผู้นั้นนางเองก็ไม่ได้อยากได้“คนที่ท่านอ๋องโปรดปราน สกุลหลิวมิบังอาจแย่งชิงมาหรอก แต่ที่ข้ากำลังกล่าวถึงนั้นก็คือเจียงอวิ้น คุณหนูเจ็ดแห่งสกุลเจียงต่างหาก”“หึ! หากฮูหยินใหญ่เจียงไม่ได้มาแก้ปัญหาด้วยความจริงใจก็เชิญกลับไปเถอะ”น้ำเสียงของฮูหยินเจียงไม่ค่อยจะดีนัก นางเริ่มกล่าววาจาขับไล่แขกแล้วฮูหยินใหญ่เจียงเองก็ไม่ได้เอะอะโวยวายแต่อย่างใด นางกล่าวอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า“ฮูหยินอย่าได้ร้อนใจไปเลย วันนี้ข้านำเงินมาหนึ่งแสนตำลึงฮูหยินรับไปก่อนเถอะ วันหลังข้าจ