พอเวินเหลียงได้ยินคำว่าทำอาหารก็ตกตะลึงในหัวของเธอ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเชื่อมโยมฟู่เจิงเข้ากับการทำอาหารได้เลย“อาเหลียง เธอคงไม่รู้สินะ ความจริงฟู่เจิงมีฝีมือมากเลย ตอนเรียนมหาลัยเขาพักอยู่ข้างนอกคนเดียวตลอด ฝึกจนฝีมือดี ทำให้ฉันกินประจำแหละ”เวินเหลียงรู้ว่าฉู่ซืออี๋จงใจพูดกับเธอ ตั้งใจจะยั่วเธอแต่หัวใจของเวินเหลียงก็ยังถูกยั่วจนเจ็บอยู่ดีการที่ผู้ชายคนหนึ่งยอมเข้าครัวเพื่อคนที่ตัวเองชอบ นั่นจะต้องชอบเธอมาก ๆแต่สามปีที่พวกเขาแต่งงานกัน ฟู่เจิงไม่เคยเข้าครัวเลย กระทั่งว่าเวินเหลียงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำกับข้าวเป็นเธอรู้มาว่าการทำกับข้าวสามารถเสริมสร้างสายใยระหว่างสามีภรรยาได้ ถึงในบ้านจะมีแม่บ้าน แต่เวินเหลียงก็ยังเข้าครัวเป็นครั้งคราว ทว่าฟู่เจิงไม่เคยมาช่วยเธอนี่ก็คือความแตกต่างของรักกับไม่รักเวินเหลียงสะกดความเจ็บปวดในใจและพูดว่า “คุณเอามือถือให้ฟู่เจิง ฉันมีเรื่องจะถามเขา”“เรื่องอะไร? ฉันถามให้ก็ได้”นี่คือการยั่วยุชัด ๆ เวลานี้เธอกับฟู่เจิงยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ อยากจะถามคำถามกับฟู่เจิง กลับต้องผ่านฉู่ซืออี๋ นี่มันไม่น่าขำเหรอ?ถึงตอนนี้เวินเหลียงจะอยากหย่

“พ่อคะ ครั้งนี้นอกจากจะมาไหว้คุณปู่แล้ว หนูอยากจะบอกพ่อด้วย หนูจะหย่ากับเขาแล้วนะ”“พ่อ พ่อได้ยินข่าวนี้แล้วต้องตกใจมากแน่ ตอนเชงเม้งหนูยังบอกกับพ่ออยู่เลยว่าเขาดีกับหนูมาก เป็นลูกเขยที่ดีของพ่อ นี่เพิ่งจะกี่เดือนเอง หนูกับเขาต้องแยกทางกันแล้ว พ่อรู้สึกน่าหัวเราะมากไหมคะ? บอกตามตรง หนูก็รู้สึกน่าหัวเราะเหมือนกัน ตั้งแต่เขาพูดเรื่องหย่ากับหนูจนถึงตอนนี้ หนูยังงงอยู่เลย ทำไมหนูกับเขาถึงเดินมาถึงจุดนี้ได้นะ...”“ถ้าตอนเชงเม้งมีคนบอกหนูว่าอีกไม่กี่เดือนหนูจะได้หย่ากับฟู่เจิง หนูต้องไม่เชื่อแน่...”“หนูรักเขาออกอย่างนั้น จะหย่ากับเขาได้ยังไง? แต่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นจริง ๆ แล้ว...”“เรื่องมันยาวค่ะ หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจะตรงไหนก่อนดี หนูท้องแล้ว หนูจะมีหลานให้พ่อแล้วนะ ถ้าพ่อยังอยู่ก็คุ้มครองให้เด็กในท้องหนูคลอดออกมาอย่างปลอดภัยด้วย...ความจริงหนูยังชอบเขามาก ชอบเขามาสิบปี เป็นสามีภรรยากันสามปี จะลืมได้ง่าย ๆ ได้ยังไง หนูทรมานใจมาก หัวใจของหนูมันทรมานมากจริง ๆ ระหว่างเราคงจะขาดวาสนานั่นแหละนะ...”“เขาชอบแฟนเก่าของเขามาตลอด สามปีหนูยังประคบหัวใจเขาให้อุ่นไม่ได้ พวกเราไปต่อกันไม่ได้แล้

เวินเหลียงเล่าสถานการณ์ในตอนนั้นอย่างละเอียดรอบหนึ่งโดยรวมตรงกับที่เห็นในกล้องวงจรปิดตำรวจผู้ชายบันทึกปากคำของเวินเหลียง “ตามการสันนิษฐานของคุณ รถคันสีดำกับรถคันสีขาวจงใจ คุณแน่ใจนะครับว่าไม่รู้จักกับคนขับรถคันสีดำ?”“แน่ใจค่ะ งั้นคุณเห็นรูปพรรณสัณฐานของคนขับรถคันสีขาวไหมคะ?”“ไม่เห็นค่ะ เขาอยู่ข้างหลัง ห่างจากฉันมาก ตอนที่ฉันเปลี่ยนเลนเคยมองผ่านกระจกหลังสองครั้ง แต่ไกลเกินไปก็เลยเห็นหน้าตาคนขับไม่ชัด”“ทราบแล้วค่ะ” ตำรวจหญิงปลอบใจเวินเหลียง “วางใจนะคะ พวกเราหาทางยืนยันตัวตนและจับผู้ต้องสงสัยแล้ว คงใช้เวลาไม่มากหรอกค่ะ”สมัยนี้ข้างนอกมีกล้องวงจรปิดหมด จะหนีไปไหนรอด“ขอบคุณค่ะ” เวินเหลียงตอบ“คุณติดต่อครอบครัวคุณได้แล้วค่ะ ในที่เกิดเหตุไม่พบมือถือของคุณ...”“ฉันออกจากบ้านไม่ได้เอามือถือมาค่ะ คุณตำรวจคะ รบกวนยืมมือถือคุณโทรให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”“ได้ค่ะ คุณบอกเบอร์มาเลย”ชั่วขณะ เวินเหลียงเกือบบอกเบอร์โทรศัพท์ของฟู่เจิงไปแล้วตอนนี้เขาคงอยู่เป็นเพื่อนฉู่ซืออี๋สินะเวินเหลียงยิ้มแห้งตรงมุมปาก สุดท้ายจึงเลือกที่จะบอกเบอร์โทรศัพท์ของแม่บ้านพอโทรติด ตำรวจก็เอามือถือมาให้ที่มื

ฟู่เจิงกลับถาม “เธออยากกินอะไร?”“คุณทำอะไรเป็นล่ะคะ?”“เป็นทุกอย่าง”“งั้นฉันกินข้าวผัดไข่แล้วกัน ใส่ข้าวโพดหน่อย เพิ่มไส้กรอกแฮมกับผักสลักอีกนิด”“ได้ ฉันจะไปซื้อวัตถุดิบ” ฟู่เจิงวางโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้บนโต๊ะ “ฉันเอามือถือวางไว้นี่นะ เดี๋ยวป้าหวังมาจะโทรหา เธอก็บอกห้องกับเขาแล้วกัน”“ค่ะ”เวินเหลียงมองเขาพลางพยักหน้า ดวงตาคู่หนึ่งกลับว่างเปล่าไร้แววเธอคิดไม่ถึงว่าฟู่เจิงจะรับปากหรือว่าเธอก็มีที่อยู่ในใจเขานิดหนึ่งเหมือนกัน?ความคิดนี้เพิ่งโผล่ออกมา เวินเหลียงก็สลัดมันทิ้งทันทีเวินเหลียงไม่อยากหลงตัวเองอีก เขาไม่ชอบเธอสักหน่อยพรุ่งนี้ยังต้องหย่ากันเธอกลัวว่าเธอพลาดครั้งนี้ไปแล้วจะไม่กล้าพูดอีกโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นเวินเหลียงหยิบขึ้นมา มองการแสดงผลบนหน้าจอไม่ชัด เห็นแต่สีเขียว ๆ กลม ๆ เธอจึงกดรับสาย ปลายสายมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมา “อาเจิง คุณกินข้าวหรือยังคะ?”“ฉันเอง” เวินเหลียงส่งเสียง“เวินเหลียง?” ฉู่ซืออี๋ถามด้วยความประหลาดใจ “อาเจิงล่ะ?”“เขาไปซื้อผัก”“เขาไปซื้อผัก? บ้านพวกเธอมีแม่บ้านไม่ใช่หรือไง?”เวินเหลียงยกยิ้ม จู่ ๆ ก็นึกสนุกอยากแกล้งคนขึ้น

เช้าวันจันทร์ เวินเหลียงตื่นมาอาบน้ำแต่เช้า เปลี่ยนชุดผู้ป่วย กินอาหารเช้าแล้วรอฟู่เจิงอยู่ที่ห้องพักรอตลอดช่วงเช้ารอจนถึงตอนบ่ายฟู่เจิงจึงจะมาโรงพยาบาล“โทษทีนะ ตอนเช้ามีธุระเลยเสียเวลาไป”เวินเหลียงยิ้มส่ายหน้า ลุกขึ้นยืนเดินออกไปข้างนอก “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ก็ยังไม่สาย”ฟู่เจิงเห็นท่าทางอดรนทนไม่ไหวของเธอ รู้สักไม่สบายใจเล็กน้อย “พวกเราหย่ากัน เธอดีใจมากเลยเหรอ?”เวินเหลียงในใจเปรี้ยวขม แต่ใบหน้ากลับพกพารอยยิ้มพร้อมพูดว่า “ใช่สิคะ ฉันดีใจมาก ในที่สุดก็หลุดพ้นสักที”หลุดพ้นเธอใช้คำว่าหลุดพ้น คงผิดหวังกับการแต่งงานนี้มากสินะฟู่เจิงหน้าขรึมเล็กน้อย พูดราบเรียบ “ยินดีด้วย”“ไปกันเถอะค่ะ” เวินเหลียงมองทางฟู่เจิง“อืม”ฟู่เจิงหมุนตัวไปเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยหน้าห้องมีตำรวจยืนอยู่สองคน กำลังจะเคาะประตูพอดี พอเห็นฟู่เจิงออกมา ตำรวจหญิงก็นิ่งไปและถามว่า “ไม่ทราบนี่ใช่ห้องของคุณเวินเหลียงหรือเปล่าคะ”คนนี้หน้าตาเหมือนฟู่เจิงมาก“ใช่ครับ”“ฉันเป็นตำรวจที่รับผิดชอบคดีของคุณเวินเหลียงค่ะ ตอนนี้สถานีตำรวจจับผู้ต้องสงสัยสองคนนั้นมาได้แล้ว แต่เวลานี้พวกเขาไม่ยอมรับว่าวางแผนนี้ล่