Alexes POV
Lumipas ang anim na buwan mula noong huli naming pagkikita ni Kenny. At sa loob nang anim na buwan na iyon ay halos araw-araw pumupunta ako sa secret garden pagkatapos nang aking klase. Wala akong ibang ginagawa kundi alalahanin at gunitain ang mga araw na magkasama pa kami noon ni Kenny.
May pagkakataon pa na ginagawa ko nang mag-isa ang mga bagay na noon ay kaming dalawa ni Kenny ang gumagawa. Tulad na lamang nang pangunguha namin nang mga matataas na damo na tumutubo sa mga ligaw na bulaklak sa secret garden namin.
"Gumaganda na ang tubo nang mga ligaw na bulaklak dito," ang sambit ko sa sarili habang masaya ko na pinagmasdan ang mga ibat-ibang uri nang mga paru-paro na dumadapo sa mga bulaklak.
Ang ganda nilang pagmasdan na palipat-lipat sa mga petals nang mga bulaklak.
"Sana paru-paro na lang ako kasi ang simple lang nang mga buhay nila. Malaya silang mamili at dumapo sa mga bulaklak na gusto nila," sabi ng isipan ko.
Kasalukuyang nililinis at kinukuha ko ang mga matataas na damo tulad nang ginagawa namin ni Kenny noon nang mapaiyak ako nang maalala siya. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako maka move on.
"Nandito ka pa rin sa puso at isipan ko Kenny. Kahit na tatlong buwan lang ang itinagal nang ating relasyon ay para sa akin iyon na ang pinakamahabang mga araw at buwan sa aking buhay.Sobrang mahal na mahal kita Kenny. Sana kung magkita man tayo sa huli ay mapatawad mo ako sa pagsisinungaling ko sa iyo. Nagsinungaling ako sa iyo na hindi kita mahal at nagsinungaling din ako sa iyo sa mga sinabi ko na ginamit lang kita. Sana malaman mo na ginawa ko lang na dahilan iyon para pumayag ka na hiwalayan kita!" mahabang sambit ko sa aking sarili habang pinupunasan ko ng kulay pink na panyo ang aking mga luha.
Lumipas pa ang mga araw na halos paulit-ulit lang ang mga ginagawa ko. Umiikot at natatapos ang mga oras at buong araw ko sa pagpunta at pag-alala nang mga nakaraan namin ni Kenny.
Hanggang isang araw habang nasa school cafeteria kami nang kaibigan ko na si Mitch.
Tulala ko na tinitigan ang mga pagkain na nasa harapan ko. Iniisip ko kasi na sa loob nang anim na buwan ay wala na talaga akong balita pa kay Kenny. Hindi na rin ito pumapasok at nagpapakita pa sa paaralan.
Na sa malalim ang aking iniisip nang...
"Oy, girl ano ba ang iniisip mo. Kanina pa ako rito nagsasalita hindi ka sumasagot," sabi nito sabay pitik ng mga daliri sa hangin.
"Ah eh, ano sabi mo?" nalilitong tanong ko.
"Girl, sabi ko alam ko na ang dahilan kung bakit no show na dito sa school si Kenny, your love!" excited na sabi nito.
Bukod sa aking mga magulang ay si Mitch ang nag-iisang tao ang nakakaalam tungkol sa amin ni Kenny. Pero hindi kilala nang mga magulang ko si Kenny kahit minsan ay hindi nila ito nakikita. Kay Mitch ko sinabi ang lahat at alam din nito ang dahilan kung Bakit ko hiniwalayan si Kenny.
Masaya ako sa aking narinig.
"Talaga, sa wakas makikita ko na siya. My heart is so happy!" masaya kong sabi at napatayo pa ako sa aking inuupuan.
"Saan, ano kumusta na siya, nagkita kayo?" sunod-sunod ko na tanong.
"Oo, alam ko, iwan at iwan!" sunod-sunod na sagot n'ya rin sa akin.
Tumingin ako kay Mitch na naguguluhan.
"Oh, di ba naguguluhan ka rin. Isa-isang tanong lang kasi friend halata ka na excited malaman ah. Siya at siya pa rin ba?" balik nitong tanong sa akin at tumawa pa.
Tumango na lamang ako tanda nang pagsang-ayon ko sa sinabi nito at umupo akong muli sa kinauupuan ko kanina upang makinig sa sasabihin nito.
"Ewan ko Mitch, kahit na saan ako pumunta siya ang nakikita ko. Kahit ano ang gagawin at isipin ko ay si Kenny pa rin ang naalala ko," sabi ko.
"Alam mo ba kung na saan si Kenny?" malungkot ko na tanong.
"Oum, na sa America na siya. Isinama ito nang kaniyang Ate na doctor at nag migrate na silang buong magpamilya sa America," sabi nito.
Nanlumo ako sa aking narinig. Pakiramdam ko para akong isang kandila na nakasindi na unti-unting natutunaw. Maraming katanungan ang pumasok sa isipan ko.
"Bakit n'ya nagawanag iwan ako nang ganoon lang kadali. Hindi man lamang niya sinabi sa akin noon na may plano pala siya na sumama sa Ate niya. Bakit Mitch, bakit? Pinili ko na masaktan ako dahil inaakala ko na makikita ko siya kahit nasa malayo lang at least alam ko na nand'yan lang siya hindi mawawala. Pero iniwan na pala niya ako. Ang sakit-sakit lang isipin na wala na pala akong halaga sa kan'ya. Hindi n'ya man lamang hiningi ang mga paliwanag ko. Hinayaan nya na sa gano'n lang matatapos ang lahat sa amin. Siguro sobra-sobra ang galit niya sa akin o hindi n'ya talaga ako minahal," sabi ko at namalayan ko na lamang na pinupunasan na nang best friend ko ang aking mga luha nang tissue paper.
"I'm sorry girl gusto kitang damayan sa pain na nararamdaman mo pero hindi ko alam kung papaano. Akala ko kasi maging masaya ka kapag malaman mo kung na saan si Kenny pero kabaliktaran ang nangyari. Sorry!" sabi nito at nag peace sign ito.
"Ano ka ba Mitch, okay lang. Huwag ka mag sorry. Alam ko naman na gusto mo lang akong mapasaya. Sobrang marupok lang siguro ako at hindi ko siya kayang kalimutan," sabi ko habang tumutulo pa rin ang mga luha ko.
Tumayo ito sa kanyang inuupuan at lumakad papunta sa akin at niyakap ako nang mahigpit saka nakiiyak na rin ito.
"Thank you at nandito ka para damayan ako, Mitch!" ang tangi kong nasabi habang humahagolgol sa pag-iyak.
"Oy, girl tama na ang pag-iyak, ang daming nakatingin sa atin," sabi ni Mitch, at inilibot ang paningin sa loob nang cafeteria.
"Ano ba naman kayo parang ngayon lang kayo nakakita at nakarinig nang umiiyak na tao. Mga chismosang kapitbahay ho ba kayo. Alam n'yo namang umiiyak 'yong tao pinagtitinginan n'yo pa. Oo brokenhearted siya kaya umiiyak alangan namang tumawa siya nang tumawa brokenhearted nga di ba. So ngayon alam n'yo na. May tanong pa kayo!" singhal ni Mitch, sa mga nagbubulungan at nakatingin sa amin.
"Mitch, hayaan mo na sila. Huwag mo nang pansinin," sabi ko.
"Oo nga, pero tumataas na ang white blood cell ko. Sumusobra na ang plasma ko. Hu! kairita naman oh. Ang sarap pa sana mag drama, baka ma discover pa tayo pero ang dami namang palaka. Tara na nga hahanap na tayo nang isang magaling na director!" naiiritang sabi nito at itinaas pa ang isang kilay.
"Hahaha, ano ba ang mga pinagsasabi mo!" nakatawa ko nang sabi.
"Oh, ayan di ba tumatawa ka na. Dapat gan'yan ka palagi. Kailangan paminsan-minsan tumawa ka naman. Ako kasi ang nasasayangan sa mga luha mo girl!" masaya nitong sabi.
"I don't know kung bakit ganito ugali ko mabilis umiyak ngunit mabilis din tumawa," sabi ko.
"Kasi, girl mabait ka pero ang rupok mo Sobra!" sabi ni Mitch, habang hinahatak na ako palabas nang cafeteria.
Alexes POV"Good morning Architect!" bati sa akin nang isang empleyado namin dito sa construction firm."Good morning din sa'yo!" masayang tugon ko dito at tuloy-tuloy ko nang tinungo ang aking opisina.Pagpasok ko sa loob ng opisina ko ay inilapag ko ang aking bag sa mesa ko at hinubad ang suot na jacket suite ko.Umupo ako sa aking swilling chair at inikot-ikot ito habang nakatingala sa kisami.Maya-maya ay kinuha ko ang blueprint na matagal ko nang ginawa. Tiningnan ko ito nang mabuti at siniyasat kung may dapat pa ba akong baguhin sa bawat anggulo o parte ng ipapatayong building."Halos perfect na lahat. Sigurado ako na napakaganda nito sa oras na maipatayo na ang building na ito," sambit ko.Ang kulang nalang ay ang Engineer na gagawa nito. May mga Engineer naman kami rito sa construction firm namin ngunit gusto ko ay iba ang nagawa ng building na ito. Kasi ipapatayo ko ito sa isang pinaka-memorable na lugar sa buhay ko.Y
Kenny POV"Mr. Mendoza, Sir someone posted on social media that she was looking an Engineer to build the building she was going to build and thought you were the right one there it to build," sabi sa akin nang aking sekretarya at ipinakita sa akin ang naka post sa social media.Tiningnan ko ang nakapost. Halo-halong emosyon ang aking naramdaman nang makita ang post nito. Lungkot, saya, galit, poot at hinanakit ang nararamdaman ko. Lungkot at saya dahil kilala ko ang may-ari nang nag post sa social media. Galit, poot at hinanakit dahil nanumbalik sa akin ang pait at sakit na aking naramdaman noon.It is Alexes Sandria Viera, ang babaing kauna-unahang minahal ko at the same time siya rin ang babaing nagbigay nang sobrang pait at sakit sa buong buhay ko.Agad ko namang kinuha ang social media account nito at nag comment sa kaniyang post. Pagkatapos ay sinimulan ko na ang trabaho ko.Buong araw na subsob ako sa trabaho. Nakaupo na ako ngayon sa harap n
Alexes POVNasa huling bahagi na ako ng skitch plan ko para sa ginagawa ko na blueprint nang biglang bumukas ang pintuan ng opisina ko."Aloha, magandang Pilipina!" sigaw nito at patakbo na pumunta at yumakap sa akin."Oy, Mitch, akala ko nasa Canada ka pa!" masaya ko na sabi."Oo nga, nang magka-usap pa tayo last day ay nasa Canada pa ako. Kakarating ko lang. Since daanan naman itong office mo pauwi sa bahay namin i decided na bisitahin ka. Kumusta ka na girl?" masaya nitong tanong."Ito si Alexes, pa rin," malungkot na sagot ko."And still si Kenny, pa rin!" makahulugang sabi nito.Tiningnan ko lang ito."Girl, sobra na sa isang decade ang nakaraan hindi mo pa rin siya ma-forget!" sabi nito at pinanlakihan ako nang mga mata."Bakit ka nandito. I mean bakit ka napauwi dito sa Pilipinas. Akala ko ba sabi mo doon ka na lang sa boyfriend mo na white skin!" nagtatampo ko na sabi."Asus huwag ka na
Kenny POV "Babalikan kita Alexes, at hindi mo makakalimutan habam-buhay ang paghihiganti ko!" sigaw ko nang maalala na ang lahat simula nang anim na taon na ang nakalipas. Na sa 3rd year college na ako noon sa aking kurso bilang Engineer nang mga oras na maalala ko ang nakaraan namin ni Alexes. Bumalik na ang aking alaala. Hindi ko alam kung papaano bumalik, basta nagising na lang ako isang umaga na iyak nang iyak na para bang kahapon lang nangyari ang lahat. Kasabay nang pagbalik ng mga alaala ko ay bumalik din sa aking puso at isipan ang sakit at pait nang nakaraan. "Bakit mo ginawa iyon Alexes. Hindi ba sinabi mo sa akin na mahal na mahal mo rin ako pero bakit mo ako pinaniwala sa ipinakita mong pagmamahal na hindi naman pala totoo. Manggagamit ka. Hindi mo naisip kung ano ang mararamdaman ko. Sinungaling, manloloko. Humanda ka sa pagbabalik ko. Maghihiganti ako sa iyo!" galit ko pa rin na sabi sa aking isipan. Upang maisakatuparan
Kenny POVDahil sa ang dami kong iniisip at pagod sa biyahe ay nakatulog ako.Nagising ako nang makaramdam ako nang gutom. Bumangon ako at pumunta ng kitchen upang maghanap nang pagkain. Nakita ko ang dalawang pack nang noodles."Ito na lang ang kakainin ko maganda ito kasi madali lang lutuin," sambit ko.Pagkaraan nang ilang minuto ay luto na ito at nagsimula na akong kumain.Matapos kumain ay bumalik na ako sa aking silid tulugan at ngayon ay nakahiga na ako sa aking kama.Habang nakahiga at gumuguni-guni ay nakatitig ako sa kawalan nang may naisipan akong plano to make my first move for my revenge.I dialed a number on my cellphone."Hello Bro. Kenny, napatawag ka," sagot nang sa kabilang linya."Yes , Bro Drieck, kumusta can I asked a favor?" bungad ko nang sagutin niya ang kabilang linya."Okay lang naman ako Bro, nakauwi ka na ba nang Pilipinas?" tanong nito."Oo Bro," sagot ko naman."It's goo
Alexes POV"Kring! Kring! Kring!" tunog ng aking cellphone.Naalimpungatan ako sa tunog nito. May tumatawag, kinuha ko ito at wala sa sariling sinagot ito."Hello," bungad ko."Good morning Baby, enjoy your day," sabi nang na sa kabilang linya.Nagtataka ako kung sino itong lalaking tumatawag sa akin dahil hindi ko kilala ang boses nito. Tiningnan ko ang numero na nakasulat sa screen. Wala akong matatandaan na may ganitong numero sa mga kaibigan o kakilala ko."Sino ho ba kayo? Nagkamali ka yata nang dialed number mo. Saka anong baby baby mo riyan hindi na ako bata pa para tawagin mo na baby!" inis kong sabi."Sino kaya ang lokong lalaking ito at ang numero ko ang napagtripang tawagan nito?" taka kong tanong sa sarili."Okay, kung ayaw mo nang baby, honey, na lang. Mas maganda at sweet hindi ba, honey!" pang-aasar pa na sabi nito sa akin."Aba! at ang lokong ito nang-aasar pa talaga!" pabulong kong sabi."An
Alexes POV "What! Daddy, no! I don't do that. Ayaw kong magpakasal sa taong hindi ko kilala at lalong ayaw kong matali at makasama sa taong hindi ko mahal!" masama ang loob kong sabi kay, Daddy. Nandito ako ngayon sa mansion namin at sinabi sa akin ni Daddy ang plano nito. Ang tungkol sa pagpapakasal (Arranged marriage) ko raw sa taong hindi ko kilala. "Nakapag-usap na kami nang kaibigan ko at may kasunduan na kami na ipapakasal namin kayo nang kanyang anak," mahinahong sabi ni Daddy. Masamang-masama ang loob ko dahil nakipagsundo ito sa kanyang kaibigan tungkol sa akin na hindi ko alam. Kasunduan na hindi man lamang inisip at isinaalang-alang ang damdamin ko. "No! Daddy, ayaw ko. Please! Dad, huwag n'yo po akong pilitin na magpakasal sa taong hindi ko kilala. Please... Daddy, hindi ako pumapayag!" may diin kong pagtanggi. "Iha, makinig ka, hindi kita pinipilit. Ginagawa ko ito para naman sa'yo ito. I am sure na maging masaya k
Alexes POVNandito ako ngayon sa construction firm namin.Hindi muna ako pupunta sa mga construction site projects ko dahil, dito muna ako sa office ko magtatrabaho.Ang daming kailangan kong gawin sa office kasi mga ilang araw na rin na hindi ako nakapasok, busy ako sa pag-aasikaso ng ipinapatayo kong building.Gusto ko kasi na ako mismo ang magsubaybay ng development ng dream house namin... natigilan ako nang maalala na... ayy...dream house ko na lang pala ngayon.Naramdaman ko na lang na may mga namuong butil nang luha sa aking mga mata nang maalala ko ang mga nakaraan namin ni Kenny.The pain is still there and remain. Ang guilt ay nandito pa rin sa puso ko. Hindi ko pa rin makalimutan ang taong mahal na mahal ko.Itiningala ko na lang ang ulo ko at tumingin sa taas upang sa gano'n ay hindi pumatak ang mga luha ko sabay hinga nang malalim at kinalma ang aking sarili.Ayaw ko na kasi alalahanin ang lahat.Gusto ko nan