Chapter Twenty Seven

NAGISING si Raphael na wala siyang kasama sa kwarto. Marahan siyang bumangon at naupo. Kinapa niya ang bandage na nasa ulo niya, bahagya siyang nangiwi nang bagha 'yung kumirot.

Nabaling ang tingin niya sa pinto nang bumukas 'yun at iniluwa ni'yun si Mario. Napatingin siya sa dala nitong basket na puno ng prutas.

"Bakit ka nandito? Tinitingnan mo ba kung malubha ang kalagayan ko?" aniya.

Nilapag nito ang basket sa lamesa at humakbang palapit sa kanya.

"Kumusta ka na?" tanong nito imbis na sagutin ang tanong niya.

May pagtatakang tinitigan niya ito. Anong nakain nito at nagbago bigla ang pakikitungo nito? Pansin na niya 'yun mula nang makasama niya ito sa yate. Hindi kaya naengkanto ito?

"Kinakamusta mo 'ko?" kunot ang noong tanong niya.

"Hindi ba pwede?" tila nagmamaang-maangan nitong tanong.

"Bagong strategy mo ba 'to, Mario? Pwes hindi mo ako madadala sa pagbabait-baitan mo," pagsusungit niya.

Napatanga siya nang bigla itong tumawa. "Gusto kong mainis sa'yo pero hindi ko magawa," na