AlexenaNaikuyom ko ang kamao ko.Hindi ko talaga mapigilang mapikon, hindi lang kay Mikey at sa inaasta nito kung hindi mas lamang sa sarili ko."Babe?" untag ng tinig sa akin ni Hero.Taka ko itong nilingon nang makitang nakakunot ang noo, lumunok muna ako bago nagtanong. "B-Bakit?”Umiling ito at may pagtataka akong tiningnan. "Wala. Nakasimangot ka kasi riyan, e. Anong problema?" Mabilis akong ngumiti nang pilit at umiling. "W-Wala. Wala naman. Ano naman ang magiging p-problema ko?" May pagdududa ako nitong tiningnan. "Sure?""Oo naman."Mula sa pagkakatingin sa mukha ay bumaba ang mata nito. "Hmm? E, bakit lukot na 'yang papel na hawak mo?" puna nito.Napatingin ako sa hawak kong papel at... sh*t, bakit lukot nga?"U-Uh... ano, s-sorry. I-print ko na lang ulit 'to." hindi magkandaugaga na sabi ko habang pilit na inuunat ang papel na wala nang pag-asang maging maayos.Tumawa ito nang malakas. "Huy! Ano ka ba? Ano bang nangyayari sa iyo?"Ano bang nakakatawa? Hays, isa pa itong na

AlexenaHindi ako makakilos hanggang sa mabagal na inalis ko na lang sa tapat ng tenga ko ang telepono at tuluyang ibinaba iyon nang marinig na bigla na lamang naputol ang linya.Bumangon ako.What the fck was that?Para sa akin ba 'yon? Anong nangyari rito at bakit nito sinabi iyon sa akin? O nagkamali lamang ito ng taong tinawagan?Sht. Here I go again. Ilang salita lang pero natataranta na at sobrang apektado na.Napakarupok, Alexena! Umayos ka nga!Napahinga ako nang malalim bago walang lakas na humigang muli at tumitig sa kadiliman na bumabalot sa silid.Punyemas. Napakabilis na matibag no'ng kagustuhan kong maging masaya na, napakabilis magulo ng isip at nararamdaman ko dahil sa mga simpleng salita na sinabi nito na ni hindi ko nga alam kung para sa akin ba talaga.Naihilamos ko na lang ang dalawang kamay ko sa mukha ko dahil sa nakaka-frustrate na pakiramdam.Fck. Paano pa ako nito makakatulog? Hindi na nga ako dinadapuan ng antok kanina pa, paano pa kaya ngayon? Dinagdagan pa

AlexenaIkinurap-kurap ko ang mata ko upang pigilan ang mainit na likido na gustong kumawala mula roon, ngunit hindi iyon nakatulong nang sunod-sunod nang pumatak ang malalaking butil. Maagap na pinahid ko ang luha kong nagpapalabo sa paningin ko at lumunok ng ilang beses kahit na ramdam ko ang panginginig ng labi ko bago nagpatuloy."M-Mahal kita, tanggap ko naman kahit na may mahal ka pang iba, sumugal pa rin ako kahit na alam kong malaki ang posibilidad na matalo lang ako sa huli, kaya kong tanggapin ang pagkatalo kaya nga sumubok ako. Alam mo ang hindi ko kaya? 'Yong makipagkompetensiya sa isang taong patay na para lang mahalin ako ng taong mahal ko! Hindi ko 'yon kaya! Hindi ko kayang habang-buhay na lokohin ang sarili ko na ako ang mahal mo kahit na alam ko naman ang totoo na hindi at nakikita mo lang siya sa katauhan ko. Mahal kita, kaya iniwan kita! Gano'n kita kamahal na hindi lang ang sarili ko ang nagawa kong saktan kundi pati na ang pamilya at ilang kaibigan ko. Hindi kita

AlexenaInayos ko ang pagkakatapat ng telepono sa tenga ko. "Maayos na ako. Huwag ka nang masyadong mag-alala sa akin. I'm really fine."Narinig ko ang pagpalatak ng pinsan ko dahil sa sagot ko, na alam kong hindi naniniwala sa sinabi ko."Puwede naman kasing ipagpaliban mo muna ang pagpasok, ba't ba atat kang bumalik sa trabaho? Saka siguradong ayos lang naman kay Hero na mag-leave ka muna dahil alam naman no'n ang nangyari," dada nito mula sa kabilang linya.Totoo naman iyon, pero kahit na kasi magkaibigan pa kami at malapit sa isa't isa ay boss ko pa rin ito, nahihiya na talaga ako rito at kay Mathos dahil ilang araw na rin ang lumipas pero hindi pa rin ako bumabalik sa trabaho.Kinagat ko ang labi ko habang nakatingin sa nakapatay pang computer ko. "Nahihiya na ako. Tambak na 'yong trabaho ko na alam kong si Mathos ang sumasalo. Unfair 'yon sa tao," katwiran ko.Narinig ko ang pagpalatak nito. "Nahihiya ba talaga? Baka naman hindi lang iyon? 'Langya ka, itinaon mo talaga na natutu

AlexenaIbinalik din nito ang tingin sa akin, parang naghahanap ng senyales kung nagbibiro lamang ako."Magre-resign na ako, Hero," turan ko nang hindi ito makakibo at nanatiling nakatitig lamang sa akin.Huminga ito nang malalim bago inalis ang tingin sa akin at binuksan ang sobre.Nagbaba ako ng tingin noong buklatin nito ang papel na laman niyon at tahimik na pinasadahan nito ng tingin ang nakasulat na mga salita roon.Makalipas ang ilang sandali ay narinig kong muli ang paghinga nito nang malalim. "Sa durasyon ng naging pagkakaibigan natin at simula noong magtrabaho ka rito sa kompanya, never kong naisip na iiwan mo ako rito. Ang alam ko kasi, sasamahan mo ako rito hanggang sa sabay tayong magretiro," malungkot ang tinig na saad nito.Nilaro ko ang daliri ko.Iyon din ang akala ko, wala naman talaga kasi sa isip ko ang umalis at iwanan ang kompanya dahil sa totoo lang ay parang hindi naman pagtatrabaho ang ginagawa ko dahil nag-e-enjoy akong masyado at naging masaya ako sa pananat