DAMONTahimik ang naging pagbabalik ko. Walang sumalubong na kamag-anak ko, siguro dahil maging sila ay galit pa rin sa akin dahil sa mga nagawa kong desisyon. I can't blame them though."Sir Damon Monverde?"Nakuha ng isang matandang lalaki ang atensyon ko. May puti na itong buhok at may bigote at balbas, ngunit sa kabila ng katandaan nito ay maganda pa rin ang pangangatawan niya."Yes?"Unti-unti itong ngumiti sa akin na para bang sobrang saya niya na makita ako, hanggang sa makita ko ang pagkislap ng kaniyang mga mata."Hijo, kumusta ka na? Kung hindi pa sinabi ni Caitlyn na uuwi ka ngayon ay hindi ko pa malalaman." Kumunot ang noo ko. "Who are you..." Hindi ko nagawang ituloy ang sasabihin ko nang marealize ko kung sino ang kaharap ko.Mas lalo siyang ngumiti sa akin hanggang sa niyakap niya ako."Kumusta ka anak? Maligayang pagbabalik!"It's Mang Kanor, my old driver. Hindi ko inexpect na makikita ko siyang muli. Pagkatapos ng masaya namang pagbati sa isa't isa ay pareho naming

MIKAY"El, alam mo simula nang matapos ka sa medical mission mo na iyan hindi na naalis ang pagbubuntong hininga mo. May nangyari ba?"Huminga ako ng malalim at hindi pinansin ang sinabi ni Rita sa halip ay itinuloy ko na lang ang ginagawa kong paghiwa ng gulay para sa panghapunan namin ni Dal. Umuwi na rin si Lolo nang makauwi ako, gusto nga sana niyang isama si Dal kaya lang hindi na ako pumayag dahil ayokong makita ng anak ko ang buhay doon sa amin. Ayokong magulo ang tahimik niyang buhay dahil lang sa pamilya namin."El, akala ko ba kaibigan mo ako?" Muli akong napabuntong hininga. "O ayan ka na naman," paninita niya sa akin. "Ano ba kasing meron?""Nagkita kami ng mga kaibigan ko sa medical mission. Hindi naman sinabi sa akin ni Lolo na kasama pala ssa medical mission ang mga taga M.Y." Huminga ako ng malalim.Wala naman kaso sa akin na nagkita kami kaya lang hindi ko alam itong nararamdaman ko, nababahala ako na ewan. Pitong taon na hindi ako nagpakita sa kanila,ni wala silang

MIKAY Anong ginagawa niya rito? Bakit siya nandito? Mas lalong tumalim ang tingin ko sa kaniya, tingin na punong-puno ng galit. "Let's go."I was back into reality when Adam hold my hand to guide me down. Huminga ako ng malalim. I already expected this to happen kaya lang hindi ko naman akalain na agad-agad ay magkikita kaming dalawa. Buhay pa pala siya. Inalalayan ako ni Adam na bumaba mula sa chopper."Ako na ang bahala rito," ani Rita na tila ba alam na niya ang gagawin.Hindi ko naman gustong itago si Dal, kaya lang sa buhay na meron ako sa lugar na ito sobrang gulo at ayokong idamay ang anak ko sa gulong iyon. Lalo pa ngayon na nandito si Damon. Hindi ko na muling nilingon pa ang lugar kung saan ko siya nakita kanina, para saan pa? Wala na siya sa buhay ko, at gano'n din ako sa kaniya.Iginiya kami nila Lolo sa kwarto kung saan mamalagi si Dal, pero bago iyon ay chineck na muna nila ang anak kong hanggang ngayon ay wala pa ring malay. Sabi ni Adam sa akin, matagumpay naman ang

DAMONI was busy taking my round when I saw a little girl sitting on the wheelchair, staring at the flowers at the garden alone. She is wearing a pink bucket hat and pink sweater. Parang ngayon ko lang siya nakita. Is she new here? I don't know what got into me to approach her."Hi," nakangiting bati ko sa kaniya.Nakuha ko naman agad ang atensyon niya. Mas lalo akong napangiti nang magsalubong ang aming mga mata. Hindi ko alam kung bati tila bumilis ang tibok ng aking puso."Can I seat beside you?" I ask, still wearing a smile. "Anong pangalan mo?"Nanatili lang siyang nakatingin sa akin na tila ba pinag-iisipan niya pa kung sasagutin niya ang aking tanong. She looks very innocent. Her eyes are so calm. There's something in her that I couldn't grasp or explain at all. Para bang sobrang tagal ko na siyang kakilala kahit ngayon ko lang naman talaga siyang nakita."Sabi ni Moma, huwag daw akong makikipag-usap sa stranger."Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig ko ang kani

MIKAYIlang araw na ang nakakalipas simula nang mag-usap kami ni Damon, at simula no'ng araw na iyon hindi na rin niya ako muling ginulo o nilapitan pa. Sorry? Sa tingin niya ba matatapos na lang ang lahat sa sorry niya? Sa tingin niya kapag nag sorry siya matatanggal no'n ang sakit na ibinibigay niya sa akin? Hindi!"Moma, kailan po tayo uuwi?"Ilang araw na rin kaming namamalagi rito sa bahay ni Lolo, may personal doctor din si Dal na kung saan ay araw-araw siyang chinecheck."Okay naman na po ako. Nakakapag lakad na nga po ako eh."Gusto kasing makasiguro ni Lolo na walang anumang naging problema sa operasyon ni Dal kaya naman nakiusap siya sa akin na manatili muna kami ng kahit na isang buwan lang dito para matingnan lang ng maayos ang anak ko."Konti na lang. Naboboring ka na ba rito?"Natawa ako nang tumango ito."Gusto mong mamasyal?""P'wede na po?""Oo naman."Mas lalong lumawak ang pagkakangiti niya dahil sa naging sagot ko."Yes! May big mall po akong nakita rito, Moma. Sas