"Napakatahimik niya at weird, baka may kung ano ng tumatakbo sa isip niyan." Tila humaba yata ang aking tainga sa aking narinig. Malakas na bulong iyon mula sa aking likuran.
Naglalakad ako ngayon papunta sa aking pahingahan nang marinig ko ang mga binibining nag-uusap, hindi naman sana maaagaw ng kanilang hindi kagandahang tinig ang aking atensyon kung hindi lamang ako pamilyar sa kanilang pinag-uusapan.
"Hindi niya man lang naisipang itali ang buhok niyang umabot na sa tuhod. Ang creepy!" bulong ng isa pang babae.
"Bakit ba gumagala 'yan? Baka may lumuwag pala na turnilyo diyan sa utak niya kaya di nagsasalita, bigla na lang mananakmal."
Di ko na napigilan pa ang sarili ko, napalingon na ako sa nagsalita. Isang babaing sa wari ko ay edad labing anim, may kahabaan ang itim na buhok at bilugan ang mata. Nagmamadali itong nag-iwas ng tingin na para bang nahuli sa krimeng ginawa.
Ramdam ko rin ang mga mata ng mga kausap niya na nang tingnan ko ay sabay-sabay na nag-iwas ng tingin.
"Wag niyong titingnan," mahinang bulong ng isa na umabot pa din sa pandinig ko.
Nagkibit balikat ako. Ordinaryo ang ganoong pangyayari. Nasanay na lang din ako sa mga usapang ganyan, hinuhusgahan nila ang estilo ko ngunit wala naman silang magagawa dahil ganito talaga ako.
Muli ang pagsayaw ng mga puno sa hampas ng hangin. Kay lamig din ng ihip nito kahit pa napakataas na ng sikat ng araw. Hawak ang aking shoulder bag na naglalaman ng aking papel at ballpen, hawak ko naman sa kabila ang aking baunan ng tubig, inayos ko ang hawak ko doon saka ako nagpatuloy sa pag-akyat sa bundok.
Mahihinang kaluskos ang aking kasa-kasama, kung dati ay natatakot ako sa likod ng mga tunog na iyan, ngayon ay hindi na. Bakit pa? Halos kabisado ko na ang bawat sulok ng bundok na ito. Saka pinaparamdam din nilang hindi ako nag-iisa.
"Parang ang linis mo yata ngayon," natatawa ko pang pagkausap sa upuang kawayan na nasa lilim ng puno ng papel o paper tree.
Palagi itong magulo, laging may nakakalat na mga tuyong dahon na parang isang abandonadong lugar na kay tagal bago malinisan samantalang naglilinis naman ako dito sa tuwing nandito ako.
Sa tuwing Sabado ng umaga ay naglalagi ako dito. Aksidente kong natagpuan ang lugar na ito nang minsang magliwaliw ako isang dapit-hapon ng Sabado. I fell inlove with this place the moment I laid my eyes in it, tanaw dito ang pagkaway at pamamaalam ng araw, maging ang karagatan.
Tamad kong inilabas ang aking ballpen at papel, saka pumilas ng isang dahon ng papel. Hinipan ko pa ng mahina ang aking panulat na nakasanayan ko ng gawin bago magsulat. Naupo ako sa upuan, pumikit ng ilang segundo, pagdilat ng aking mga mata ay nag-uulap na ito. Saka ko na sinimulang ilabas ang mga bagahe sa aking kalooban na di ko maipakita sa iba, sa paraang 'to ko lang nailalabas ang mga sama ng loob ko.
01-10-15
Tahimik ang mundo ngunit hindi ang aking kalooban, ilang ulit man akong ngumiti ngunit nababalot ng lungkot ang aking mga mata. Bakit hindi nila alam ang tulis ng mga salitang kanilang binabato? Bakit parang kay hirap sumaya?
-Sierra
Sunod sunod na hikbi ko ang maririnig sa bahaging ito ng kabundukan, maingay man ang hangin at mga kuliglig ay mas malakas ang tunog na nilalabas ng aking mga iyak.
I don't know when did I started feeling these things, feeling so down and broken. Like I am just nothing. Mabuti pa sa lugar na ito, pakiramdam ko kahit paano ay may puwang ako.
Wala akong kaibigan, walang kahit na sino ang tumingin sa akin sa normal na paraan. Hindi ko naman intensyon ang magtaray o mang-away, sadyang hindi lang nila ako kilala kaya nahuhusgahan nila ako. Ni hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na ipakilala ang totoong ako.
Sabagay, paano nga naman nila ako itatrato ng normal kung sa sarili ko ngang tahanan ay hindi ako pinakikitunguhan ng maayos. Gusto ko ang pag-iisa, gusto ko ang pagsusulat, gusto ko ang katahimikan, pero hindi ko kailanman ginusto ang mahusgahan ng lantaran o ang mapag-usapan na parang isa lang akong lamok na gusto nilang puksain o isang nilalang na nakakatakot.
Sierra, Sierra, Sierra...
Paulit ulit kong tinatawag ang sarili ko, pinakakalma ang aking isipan. Tatlong ulit pa akong bumuntong hininga para maibalik sa normal ang aking isip, tatlumpung minuto na mula ng ako'y umiyak. Isa pang hingang malalim ay tuluyan ko ng nakumbinsi ang aking sarili na ngumiti.
Tumayo na ako't naghanda na para iipit ang aking sulat, ngunit bago iyon ay binasa ko muna muli ang sulat. Tinitigan ko ang dahon ng papel sa aking kamay, katulad ng ilan ko pang mga sulat ay iiipit ko ito sa dalawang magkadikit na sanga katabi ng punong aking sinasandalan, hindi ito halata kung hindi tititigan dahil natatakpan ito ng mga dahon. Kaya dito ko tinatago ang aking mga sulat na ginawa kong labasan ng sama ng loob, binabasa ko rin ito minsan pag may oras ako.
Nakatitig pa din ako sa papel, hanggang sa umihip ang malakas na hangin. Sa lakas ng hangin ay gumalaw ang mga sanga ng puno, naglaglagan ang ilang mga dahon. Tila mga mananayaw na sumasabay sa musikang nilikha ng hangin at ng pagkaskas ng mga dahon sa isa't isa.
Napangiti ako, pakiramdam ko'y dinadamayan nila ako. Inangat ko ang mga kamay ko, na tila ako isang diyosa na ninanamnam ang hangin. Binuka ko pa ang aking mga kamay, maging ang aking mga daliri ay binuksan ko rin, inaanyayahan ang pagdampi pa ng hangin sa aking balat.
Pakiramdam ko'y ang ganda-ganda ko. Maging ang aking buhok ay sumasayaw sa lakas ng hangin, ang sarap at ang lamig. Pinapakalma nito ang bawat ugat sa aking sistema, pinaghahari ang kapayapaan sa aking kalooban.
Makalipas ang ilang segundo ay huminto na ang hangin, nakangiti na ako ng malawak. Payapa na ang aking kalooban, nawalan ng bakas ang unos na nagrerebulosyon sa aking isipan.
Maingat na binalik ko sa aking shoulder bag ang aking ballpen at papel. Inayos ko rin ang aking lampas tuhod na maong na palda, pati ang pagkaka-tuck in sa aking itim na polo shirt. Maging ang aking puting flat shoes ay pinagpag ko.
Sa tingin ko ay hindi naman masagwa o weird ang itsura ko, maayos naman para sa akin. Naistorbo ako sa aking ginagawa nang makarinig ako ng tunog ng nabaling sanga. May kasama ba ako dito? Paanong may ibang tao dito? Sa pagkakaalam ko ay gobyerno ang may-ari ng lupang ito at abandonado pa sa ngayon.
Kung ganoon ay hindi na sekreto ang lugar na ito. May naligaw na rin ditong iba. Nakakalungkot.
"May tao ba riyan?"
Nagbilang ako ng limang segundo ngunit wala pa ring sumagot. Inobserbahan ko pa ang kapaligiran, baka gumalaw ang mga damo at mahuli ko ang nagtatagong istorbo.
Hinanap ko kung saan galing ang tunog, baka posibleng nagtatago lang talaga. Inakyat ko ang bahaging iyon ng bundok ngunit wala namang tao, sa halip ay ngiyaw ng pusa ang narinig ko, isang pusang kulay puti ang nakita ko.
"Ah, pusa lang pala."
Habang naglalakad ako pauwi ay napapaisip pa rin ako kung paanong napunta doon ang pusa, napakalinis niyon at napakaganda. Nang tingnan ko naman kanina kung may sugat ba ay wala naman akong nakita, nag-aalala ako, baka nabalian iyon o ano. Baka nasa loob ang bali, bakit ko nga ba iniwan na lang iyon doon? Baka inabandona iyon ng dating nagmamay-ari roon, baka mag-asawang naghiwalay at walang pagnanais na alagaan pa ang pusa. Kawawa naman...
Baka dahil sa lakas ng hangin ay nahulog ito galing sa isang nabaling sanga, kawawa talaga. Ang lakas pa naman ng tunog, kahit hindi naman mataas ang puno kung malakas ang bagsak, at sa lakas ng hangin, baka biglaan ang pagkabali ng sanga malamang na nasaktan talaga ang pusa.
Tapos nagsasaya pa ako sa lakas ng hangin, inangat ko pa ang mga kamay ko na para akong isang Dyosa, nabitawan ko pa ang dahon ng papel sa aking kamay, tuwang tuwa pa ako sa hangin, habang may nahihirapang pusa.
Pagkauwi ko ay ang mahabang sermon ni mama ang hinarap ko. Tuluyan ng nawala sa isip ko ang pusa at ang sulat.
"Saan ka na naman ba galing, Sierra? Baka totoo ang naririnig ko na may kinakatagpo kang lalaki sa norte? Ang bata bata pa aba'y marunong ng lumandi! Alam mo bang dahil sa mga puppy love na 'yan kaya marami ang mga batang ina, pag dumagdag ka pa mas maigi pang umalis ka na lang kahit di ka na magpaalam."
Hindi direkta pero parang pinapalayas na rin ako. Sa kabila ng pagbubunganga ni mama ay nagmano pa rin ako- magmamano sana ngunit tinabig niya ang kamay ko. Hindi katulad ng ibang ina, pagkatapos ay nag-iwas ito ng tingin at bumalik na sa ginagawang pagkalikot sa cellphone.
Sa halip na magdamdam pa ay pinili ko na lang na magkibit balikat at kumilos ng mabilis. Pagkatapos kong palitan ng tsinelas ang flat shoes ay dumeretso na ako sa kusina para tumulong o mas tamang sabihin na kumilos ng walang katulong.
Paglabas ko sa aking silid ay ang mapanuring tingin kaagad ni mama ang sumalubong sa akin, na tila inoobserbahan ako, at binabantayan ang galaw ko. At nang ilapag niya ang cellphone niya sa tabi, nagsimula na naman siya...
"Sino na naman ba ang kinatagpo mo doon? Si Jericho, 'no? Magandang lalaki nga ngunit wala ka namang mapapala doon. Siguradong gagawa lang kayo ng gagawa ng maraming anak pag kayo ang nagkatuluyan, 'yon ay kung pananagutan ka pag nagbuntis ka. Nakikinig ka ba, Sierra?"
Buntong hininga ang sinagot ko kay mama. Sa totoo lang ay hindi ko naman talaga kilala 'yong tinutukoy niyang Jericho. Wala sa mga kaklase ko ang may ganoong pangngalan, o baka meron pero di ko lang talaga matandaan.
"Kaya kung ganyan na nagtatagpo lang din naman kayo ng patago, aba'y mas mabuting magsama na lang kayo habang maaga pa. Umalis ka na lang at sumama sa lalaking 'yon para sigurado. Kaysa mabuntis ka nang nasa poder ka pa namin, magdagdag ka pa ng panibagong palamunin sa bahay na ito." Deretso at kaswal lang ang pagkakawika ni mama.
Napahinto ako sa pagbabalat ng kalabasa, ilang beses ko ng narinig ang mga linyang ganoon ni mama pero ang epekto nito ay mabigat at masakit pa rin sa akin. Hindi pa rin ako sanay kahit halos araw araw naman kung sabihin ni mama iyon, minsan ay mas malala pa nga.
"O, bat ka napahinto? Aling parte doon ang hindi mo maintindihan at kailangang ulit-ulitin pa? 'Yong malandi ka o 'yong palamuninin ka? Alin man sa dalawa ay totoo naman talaga."
Napahigpit ang hawak ko sa kutsilyo. Ang masasakit na salitang galing sa kapitbahay ay kaya ko pang pagpasensyahan pero ang mga palasong sa bibig mismo ng aking ina nagmula, hindi ba parang sobra naman na yata?
Lumaki ako sa lolo't lola ko, iniwan kasi ako ni mama noong isang taong gulang ako. 'Yon ang mga panahong pinakasalan siya ni tito Fred. Hindi ako sinama dahil magkakagulo daw, nilihim kasi ni mama ang tungkol sa akin kay tito Fred. Anak ako sa labas, anak sa pagkadalaga, isang buhay na larawan na paulit-ulit daw na nagpapaalala sa pagkakamali ni mama.
Malinaw pa rin sa ala-ala ko ang ulap ng mga pangyayari halos apat na taon na ang nakararaan. Namatay si lola, kaya ako binalik ni lolo kay mama. Ayaw pa nga ni mama pero wala lang siyang ibang pagpipilian. At the age of 12, I was rejected by my own mother, no it isn't 'was', cause I am still rejected.
Sierra, Sierra, Sierra...
Pinilit kong pakalmahin ang aking mga ugat, maging ang aking paghinga ay pinilit kong ibalik sa normal. It took a lot of seconds, minutes maybe bago ko napakalma ang sarili ko. Isang ngiti ang pinakita ko kay mama.
"Tatawagin ko na lang po kayo pag nakahanda na ang pagkain," mahinahon kong sabi.
Isang tango ang sinagot ni mama, tapos ay dere-deretso na siyang lumabas ng kusina habang nagsasalita pa rin- o mas tamang sabihing nagbubunganga.
Sabi nila ay mayroong araw at gabi, isang talinghaga na rin na may pag-asa sa bawat bukas, may liwanag sa gitna ng dilim, ngunit kay tagal naman yatang magpakita ng araw? Kay tagal namang umalis ng dilim, kailan matatapos ang lahat ng ito?
01-12-15Maingay man ang mundo at magulo ay mayroong kapayapaan. May liwanag sa gitna ng dilim. Kung may mga mapanghusga ay mayroon namang mapang-unawa, maaaring hindi mo man nababatid ngunit mayroong nakakaunawa sa iyo. Cheer up, Sierra!-QuirouPagdating ko kanina dito ay hindi ko napansin ang sulat na 'yon, nakapaskil ito sa punong sinasandalan ko, kung hindi ako sumandal doon marahil ay hindi ko rin iyon mapapansin. Nakasulat ito sa isang malinis na dahon ng papel.Maaga akong nagising kaya nagdesisyon akong magpahinga muna sa aking tambayan. Hindi pa masakit ang pagtama ng araw sa aking balat ngunit pakiramdaman ko ay nag-iinit ang aking ulo, saan nanggaling ang sulat na ito? Alam pa pati ang pangngalan ko. Stalker ko ba ito?Kinalma ko ang aking sarili. Binasa kong muli ang sulat at paulit-ulit na inintindi ang nilalaman. Napalitan ng ngiti ang kanina'y pagdikit ng aking mga labi. Pinalalakas niya ang loob ko, nauunawaan niya ako, at na
03-01-15 Nasanay ako sa bangis ng tigre sa kagubatan, sanay akong masaktan ng tigreng iyon ngunit isang araw nakita ko ang baboy ramo na sinasaktan ang parehong tigre na nanakit sa akin. Nasasaktan ako at nag-aalala para sa tigre. Mahal ko ang tigreng iyon. -Sierra 03-02-15 Punong puno ka ng metapora, mahilig ka sa tayutay, ngunit nais kong malaman mo na hindi lahat ng problema at kaisipan ay nararapat mong ipagdamdam at alalahanin. Masyado ng mabigat ang palayok na hawak mo, 'wag mo ng dagdagan pa, sa halip ay kumalma ka. Kalma, Sierra. -Quirou 03-11-15 Salamat, Quirou! Ikaw? Wala ka bang nais na ibahagi? Mainit ngayon at nakakapagod umakyat dito sa bundok? Maiintindihan ko kung di ka makakasagot sa mga sulat ko minsan. Kumusta ka naman pala? Ibahagi mo sa akin ang ilang parte ng iyong buhay. -Sierra 03-12-15 Walang anuman, Sierra. Masaya ako sa kung anong meron sa buhay ko at mas naging masaya
"Quirou?" hindi makapaniwala kong tanong."Ikinagagalak kong makilala ka, Sierra." Naglalaro pa rin ang pilyong ngiti sa mga labi niya.Hindi ko kailan man inasahan na may makakatagpo akong ganito kakisig na nilalang, sanay akong makakita ng makisig sa telebisyon ngunit sa ganito kalapit ay nakakatulala.Nakakahiyang titigan ang mahahaba niyang pilikmata na mas mahaba pa nga siguro sa akin. Umangkop naman iyon sa makapal niyang kilay at sa matangos niyang ilong na parang bibihira sa mga purong Pilipino. At sa labi niya ay may di maalis na ngiti, dumagdag sa kakisigan niya ang mga ngiting iyon at ang biloy niya sa kaliwang pisngi.Paano pa kaya pag nagseryoso siya? Baka katulad ng kadalasang sabihin ng mga kasing edad ko, baka maihi na ako sa kilig."Sa ganyang paraan ka ba bumati sa isang kaibigan? Tititigan mo na lang ba ako, Sierra?" wika niya na k
Maingay ang silid aralan namin kaya nagdesisyon akong lumabas na lang muna, bakante kasi ang skedyul namin ngayon. Alas diyes pa lang ngunit parang alas dose na dahil sa init ng araw. Bahagya ko munang ipinusod ang hanggang tuhod kong buhok. Saka ako naghanap ng pwesto na pwede kong upuan, magsusulat na lang ako.Isang upuan sa lilim ng puno sa likod ng silid aralan namin ang nakita ko, maingay pa rin pero hindi na gaano. Malakas ang himig ng mga dahon dito, at maingay din ang mga kulisap. Magandang pwesto nga."Hi! Pwede ba akong tumabi sa'yo?" Isang babaing nakangiti ang lumapit sa akin, naka-pony tail ito at medyo weird ang fashion sense, malaking bilog na hikaw, pulseras na parang sa manghuhula, at kwintas na patong patong. Hindi siguro ako kilala ng babaing ito, hindi kasi natakot sa akin."Pangako! Di ako mag-iingay! Magbabasa lang ako, tahimik ka kaya ikaw ang nilapitan ko. Ako nga pala si Razee! Gawin mo lang ang
Umaawit ang mga ibon sa puno ng kaymito sa aming bakuran. May mga maya roon, at mayroon ding naliligaw na mga itim na kalapati, ngunit umaalis agad pag nakikita nilang teritoryo na iyon ng mga maya. Tipid akong napangiti, sa totoo lang ay hindi naman sila ang tinitingnan ko kanina pero nawili na rin akong tingnan sila. Nabaling lang sa kanila ang aking paningin, pero mas napangiti pa nila ako kaysa sa tinitingnan ko.Mataman akong nakatitig sa labas, nagmamasid sa kung ano ang nasa baba. Mula sa ikalawang palapag ng aming bahay ay inoobserbahan ko ang mga dumaraan at paparating na sasakyan. Ilang sandali na lang ay magdidilim na.Magga-gabi na ngunit wala pa rin sina mama. Sabado na, at Huwebes pa ng gabi sila umalis. Saan kaya sila nagpunta? Sana kahit ang konting impormasyon man lang na 'yon ay nalaman ko para di ako gaanong nag-aalala ngayon.Kinuha ko muli ang aking kwaderno at nagbasa ng nagbasa. Pinipilit kong ituon ang konsentrasyon ko r
Halos tatlong oras kaming nag-ikot-ikot kagabi. Tumambay lang kami saglit sa mga pasyalan, at kumain. Gayunpaman ay sobrang naging masaya ako, unang pagkakataon ko 'yon na mahawakan ang oras at kalayaan ko. Masaya pala talagang maging malaya.Mas napangiti ako nang maalala ko ang kakulitan at pagiging malambing ni Quirou, hindi niya talaga binitawan ang kamay ko sa buong oras na magkasama kami, maliban na lang pag nagdadrive siya. Hiyang hiya ako sa namamawis kong kamay, pwede palang maging masaya sa nakakailang na pangyayari.Hanggang ngayon ay naiwan ang ngiting hatid ng ala-ala ng nangyari kagabi. Kung may pagkakataon, sana ay maulit iyon. Mas lalo akong napangiti sa mga ideya na pumasok sa isip ko, ngunit isang siko ang naramdaman ko sa aking tagiliran, siniko ako ng kapatid ko."Nakangiti ka na naman, nakatingin na sa'yo si mama. Yari ka," mapang-asar na bulong sa akin ni Ana.Sa edad nito ay pantay lang ang tangka
Masarap na dumadampi sa aking ilong ang amoy ng aking kwaderno, nakayuko ako at nag-iisip. Alas dose na ngunit di pa rin ako nakakapag-isip. Wala kaming pasok ngayong hapon ngunit gusto kong makita si Quirou, kung mananatili ako sa bahay ay hindi kami magtatagpo. Nag-isip ako ng mga posible kong gawin para makaalis sa bahay habang nakahiga ako at nakapatong sa aking mukha ang aking bukas na kwaderno.Paano ako lalabas ng walang tanong mula sa aking ina? Ayokong magsinungaling, paano ba? Pinadyak ko ang aking paa sa ere, ginalaw ko ang aking mga kamay, baka makapag-isip ako sa paraang ganito. Makalipas ang ilang segundo ay bigla na lang akong bumangon, nalaglag ang aking kwaderno sa aking kandungan na ikinatawa ko.May ideyang pumasok sa isip ko.Di ko yata matatagalan na di makita si Quirou ngayong araw na ito. Gusto ko siyang makita. Nangingiti ako sa ideya na magtatagpo ang mga mata namin, tapos ay hahawakan niya ang mga kamay ko. Di ak
Tahimik ang bahay pag-uwi ko, walang nagtatalong Shawie at Ana, wala rin akong narinig na pag-iinarte mula kay Shano. Nakakapagtaka ito at medyo nakakagulat. Nang tuluyan akong makapasok ay saka ko napansing wala palang tao sa bahay."Nasaan na naman kaya sila?" mahinang bulong ko.Pinulot ko ang mga nagkalat na laruan sa lapag, mga transformer na laruan at power rangers. Paniguradong kay Shano ito. Nasaan na ba sila? Gusto kong makatanggap ng maraming halik kay Shano ngayon.Naglinis na lang muna ako ng bahay at nagluto na rin habang naghihintay sa kanila, ngunit anong oras na ay wala pa ring bakas nila. Saan ba sila pumunta?Sa pagod marahil sa byahe at paglilinis ay di ko namalayang bumagsak na pala ang talukap ng mga mata ko habang nakahiga ako sa mahabang upuan sa sala.Hindi ko alam kung gaano kahaba ang tulog ko pero nagising ako nang maramdaman ko ang marahang pagdausdos ng isang kamay sa aking braso paakyat sa