Prologue

Maingay ang mga kuliglig, pati na rin ang mga ibon sa parang na wari ba'y nakikidalamhati sa bigat na aking nararamdaman. 

“Pagod na rin ako, Sierra,” banayad ngunit tila sigurado niyang sabi. 

Nang dahil sa isang dahon ng papel, nagkakilala kami. Ganoon lang kabilis, ganoon kabilis ko siyang nakilala at naging bahagi ng buhay ko, sana ganoon kabilis lang din siyang mawala sa sistema ko. Sana katulad ng dahon ng papel na mabilis na inanod ng tadhana sa akin sana ganoon lang din siya kadaling mawala sa akin, pero bakit ang bigat, ang hirap, ang sakit-sakit?

Katulad ng kadalasang nangyayari sa mga musmos na pag-ibig, nahulog din kami sa ganitong usapan— ang pagtatapos.

“Kung gayon ay...” sagot ko sa mas mahinang boses. “Ito na ang huli?”

Muling nag-ingay ang mga ibon, maging ang hangin ay tila nagsasaad na ng matinding pagtutol ngunit may mga bagay lang talaga na mas maigi ng ‘wag ipagpatuloy lalo na’t sa umpisa pa lamang ay komplikado na. 

Isang tango ang kaniyang isinagot, mahinang tango na tila maski ang sarili ay kinukumbinsi rin. Parehas na mahirap sa amin ito, hindi niya man aminin ay nababanaag ko sa kaniyang mga mata. 

Tipid na ngiti ang isinagot ko, kahit papaano sana'y mapagaan ko ang loob niya. Tipid na ngiting sinuklian niya ng isang malalim na buntong hininga, ito na ang tamang gawin pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan namin. 

“Good bye,” walang lakas kong sabi. Dalawang salitang tumapos sa lahat, pagsuko pa rin ang aming naging dulo.