PROLOGUE

Alexes POV

Huwag ipilit ang mga bagay na sa simula pa lang ay hindi na pwede dahil ikaw lang naman ang masasaktan sa huli.

My name is Alexes Sandria Viera. Slim body, tall, beautiful, cute and sexy. Almost perfect beauty.

Kenny Mendoza. Tall, dark and handsome. He is my boyfriend.

Nandito ako ngayon sa secret garden na palagi namin pinupuntahan ni Kenny. Actually pinangalanan namin itong secret garden dahil dito kami nagkikita nang patago sa mga magulang ko. Pinagbabawalan pa nila ako na mag-boyfriend dahil ang bata-bata ko pa raw.

I am thirteen years old and Kenny, is sixteen years old.

"Baby, I'm sorry na late ako katatapos lang kasi ng mga exam ko. Ano ba ang pag-uusapan natin?" sabi nito na nakangiti.

"Kenny, let's end this. Break na tayo!" sabi ko habang nakayuko.

Hindi ko kaya ang tumingin nang diretso sa kaniyang mga mata at baka hindi ko pa masabi ang gustong ipagawa sa akin nang mga magulang ko.

"No Alexes, hindi ako papayag. Mahal na mahal kita!" sabi nito at niyakap ako nang mahigpit.

Halos matunaw ang puso ko at nawawalan ako nang lakas nang loob na ituloy ang pakikipaghiwalay ko kay Kenny.

Naisip ko na tama ang mga magulang ko kaya lakas loob ko na itinulak ito.

"Hindi kita mahal Kenny. Kahit kailan ay hindi kita minahal. Sinagot lang kita dahil gusto ko na makisabay sa mga kaibigan ko na may mga boyfriend na. Pero hindi talaga kita mahal Kenny. Ginamit lang kita para sumikat ako sa school na ito at makilala nang lahat na ang hinahangaan nang maraming kababaihan ay boyfriend ko," sabi ko.

Nakita ko ang pagdilim ng mukha nito at ramdam na ramdam ko ang sakit at hapdi na kaniyang nararamdaman.

"Damm you Alexes, minahal kita nang sobra pero niloloko mo lang pala ako!" galit na sigaw nito.

"Ang sakit-sakit nang ginawa mong ito sa akin. Alam mo ba na ikaw lang ang babaing kauna-unahang minahal ko. Hinding-hindi ko ito makakalimutan!" sabi nito sabay tingin sa akin nang masama at umalis na ito.

Kasabay nang kaniyang pagtalikod ay ang pagbuhos ng mga luha mula sa aking mga mata na kanina ko pa pinipigilang pumatak. Halos hindi ako makahinga dahil sa pag-iyak ko nang walang tunog.

Napaupo ako sa damuhan at napayakap sa aking mga tuhod at umiyak nang umiyak na para bang gusto ko nang maglaho sa mundong ito para hindi ko na maramdaman ang sakit na nadarama ko ngayon.

"I'm so sorry Kenny, mahal na mahal kita higit pa sa buhay ko pero kailangan ko itong gawin!" sabi ng isipan ko habang tinatanaw ang kaniyang unti-unting paglayo. 

"Kenny! Mahal na mahal kita!" Paulit-ulit kong sigaw nang malakas habang patuloy sa pagpatak ang aking mga luha.

Malakas na malakas na halos namamaos na ako sa kasisigaw pero alam ko na hindi niya ito maririnig dahil wala na siya. Nakaalis na at hindi ko na natatanaw.