KABANATA 6

KABANATA 6

That guy probably know a lot of things about this place and I‘m sure alam niya ang daan palabas dahil nakita ko siya sa gubat.

Kailangan kong makipagkaibigan sa kanya o makausap man lang siya dahil sigurado ako alam niya kung paano nakakalabas dito.

“Kaya pala ano?” nagtataka niya'ng tanong.

“Wala wala, nevermind pero hindi ako kumain ng kahit na ano doon”, saad ko.

"Mabuti naman... sandali hintayin mo ako dito okay?" saad niya at naglakad papunta sa isang kwarto.

"Okay." tipid ko'ng sabi at uminom ng tubig.

After a minute bumalik si Spruce na may dala'ng makapal na libro. Umupo ulit siya sa upuan sa harap ko.

"Spruce, pwede na ba tayo'ng umalis dito? Baka kasi hinahanap na ako ni Mom." 

"I know kaya kailangan natin umalis dito agad." seryuso niya'ng sabi. 

"Umalis na tayo dito." ulit ko pa.

"Kung pwede lang na umalis matagal ko na'ng nagawa… I badly wanna go home and stay with my friends." saad niya.

"Then let's get out of here." I exclaimed

Umiling si Spruce, he then offered me the book he's holding.

"Basahin mo yan."

I immediately grabbed it.

"Ano 'to?" I asked.

"libro, malamang." pamimilosopo niya.

"I know, what I mean is, what is this for? Huwag ka'ng Pilisopo p*****a." inis na saad ko.

Ngumisi si Spruce dahil sa reaksyon ko. Ano'ng nakakatawa 'dun? Naiinis ako so please shut up.

"Basahin mo nalang please, tamad akong magsalita. Just read it and answer your questions yourself." he lazily said. 

Isinandal ni Spruce ang katawan sa sandalan ng upuan na inuupuan niya at humalukipkip, pinikit niya mata niya. Nakatitig lang ako sa mukha niya at natulala nalang ako, I'm analyzing his expression.

"Stop staring at me and read that book." saad niya na nakapikit padin.

Agad naman ako'ng umiwas ng tingin at binalingan ang libro. Ayoko'ng isipin niya'ng tinititigan ko siya, 

he might think I was mesmerized by his charm, no way! For pite's sake.

"Ambisyoso!" saad ko na kinangisi niya pa lalo.

'Nakakubli sa likod ng maganda Paraiso' yan ang nakasulat sa unang pahina ng libro.

Tinignan ko ang cover ng libro dahil nalagpasan ko.

PARAISO DE EMPIERNO

—Paradise of Pulchritude, Gaiety, Somber, Bellona, Aloisia, Daneiris and Plebeians.

‘once is enough, don't think twice, welcome to our paradise’

Sobra'ng kapal ng libro na 'to and I can't focus if I'm with someone Kaya Mamaya ko na babasahin. May naisip ako'ng tanong.

"Paano tayo makakabalik sa totoong mundo?" 

Spruce opened his eyes and look at me. 

"Simple lang, kailangan nati'ng tumakas sa lugar na ito at hanapin ang lagusan palabas." saad ni Spruce.

"Alam mo ba kung nasaan ang lagusan palabas?" 

"Ayun sa pag-aaral ko wala'ng Kahit na sino ma'ng nakakaalam kung nasaan ang lagusan palabas even Fetisha and her siblings because this place was cursed." Pagsisimula niya at tumayo.

Pero paano nakakalabas si Fetisha para manguha ng mga kaluluwa?" 

"Hindi siya makalabas  kaya inaatasan niya ang sigbin na alaga ng Pamilya nila at kapag may nahanap ito tsaka magpapakita ang reflection ni Fetisha pero ang totoong Fetisha ay nasa loob lamang sa Palasyo at nag-oobserba."

Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi ni Spruce. 

"What do you mean Sigbin?" naguguluha'ng tanong ko.

"Read that book and answer your questions yourself Zinn." 

Binuksan ko ang libro at hinanap ang sinasabi niya.

"Tignan mo sa page 18." sabi niya.

Agad ko'ng hinanap ang page 18. When I finally found the page 18 of the book I saw a picture, isang anyo'ng aso pero nakakatakot na nilalang.

__________________________________________

SIGBIN

Ang sigbin ay anyo'ng aso na nakakatakot na nilalang na nakikita lamang ng mga taong pinagsisilbihan ng mga ito. Kumakain ito ng kahit ano'ng klase ng hilaw na karne ngunit ang pinaka nais nito ay ang madugo'ng laman ng tao o hayop na sila mismo ang kumatay at pumatay. 

Kung ikaw ay nag-aalaga ng sigbin, ito ang magsisilbi'ng tagapagbantay at taga protekta sa kapahamakan. Magbibigay din ito ng swerte sa iyo'ng buhay. Maaari mo din ito'ng sakyan kung kinakailangan at makikita ka lamang ng iba na naglalakad ng mabilis o nakalutang sa hangin. 

Ngunit huwag na huwag mo'ng gugutumin ang nilalang na ito dahil maaari kayo'ng balikan ng mga ito at marahas na kakatayin at kakainin ang inyong buong pamilya.

__________________________________________

Dahil sa nabasa ay nagsitayuan ang balahibo ko sa katawan. 

"Nakakatakot!" saad ko.

Tumayo si Spruce at Lumapit sa akin kaya tumingala ako.

"Tumayo ka diyan, matulog ka muna dahil gabi na."

I immediately look around, dumidilim na nga ang paligid. Pero bakit masyadong yata'ng mabilis ang oras? Dumidilim na naman ang paligid.

"Masyado yata'ng mabilis ang oras." 

Tinignan ko ang relo sa kaliwa'ng kamay ko 

'5:30'

Nagulat pa ako sa nakita ko. 

Parang kanina lang ay 4:00 ng madaling araw pa lang tapos ngayon ay 6:00 na ulit ng hapon. 

"Sumunod ka nalang sa akin." saad ni Spruce at naglakad. 

Bitbit ang libro ay sumunod ako sa kanya. Naglakad kami papunta sa isang hallway dito sa loob ng bahay na may mga pinto sa magkabila. 

Bigla kami'ng may nakasalubong na dalawa'ng babae na may dala'ng basket. 

"Spruce, saan punta niyo?" tanong ng isa at ngumiti sa akin.

I didn't smile back dahil nahihiya ako. 

"Hinahanapan ko ng Silid si Zinn, bago siya dito." sagot ni Spruce.

"Sa Tabi namin may bakanti'ng Silid, pwede siya 'dun." saad ng isang babae.

"Ayun naman pala eh, nga pala si Zinn, kaibigan ko at kanina lang siya dito, Zinn Avierry and Cazsey." pagpapakilala sa amin ni Spruce.

"Hi Zinn, I'm Avierry." nakangiti'ng ni sabi Avierry daw yun, basta.

"I'm Cazsey" para'ng mahihiya'ng sabi nan ng isa na si Cazsey.

Ngumiti ako sa kanila at nakipag shake hands. "I'm Brazinn, Zinn nalang." 

"Pwede niyo ba kami'ng samahan sa tabi ng Silid ninyo." saad ni Spruce.

"Oo naman, tara." saad ni Avierry.

Sumunod kami sa kanilang dalawa hanggang sa maka rating kami sa isang room pero may tao sa loob.

"Ayy may tao na pala hehe." saad ni Cazsey.

"Maaari ka nama'ng makigamit ng Silid namin, tatlo nalang tayo dito, kung ayos lang sayo." Avierry said then gave me her genuine smile.

I smiled back. "Ayos lang." 

"Mauna na muna kami sa loob Zinn." saad ni Avierry.

"Sige, susunod nalang ako."

Pumasok sila'ng dalawa sa loob ng kwarto, nagpa-iwan ako dahil nandito pa si Spruce.

"Dito nalang ako Spruce." I said then give him a smile.

Ngumiti siya at lumapit sa akin.

"Prepare for tomorrow Zinn." he said then patted my shoulder.

"Marami'ng salamat." 

"Sige." tipid niya'ng sagot at tumalikod. 

He walked away.

Binalingan ko nalang ng tingin ang pintuan nasa harapan ko at binuksan. Bumungad sa akin ang isa'ng magandang silid na may mga libro at mga bulaklak. Sa kaliwa nito ay may bintana. 

Nginitian ko si Avierry at Cazsey na may ginagawa.

"Dito ka nalang mahiga sa isa'ng Higaan." saad ni Avierry at tinuro sa akin ang isa'ng higaan na nasa tabi ng Bintana. 

"sige salamat." saad ko at lumapit 'dun.

Lumapit ako sa bintana.

Sumilip ako at agad na napangiti. Kabaliktaran ng madilim, masikot at nakakatakot na lugar na bumungad sa akin kanina ang nasasaksihan ko ngayon.

Napangiti nalang ako dahil sa nakita. Naglakad ako papunta sa Higaan ko. Hihiga na sana ako pero bigla ako'ng nagulat ng makita ko ang isa'ng Kabenet na may kalansay ng tao na nakatayo sa loob na parang buhay na tao na katingin lang sa akin. Napaatras ako at nalaglag ko ang salamin na nasa gilid ng Higaan ni Cazsey.

"Ohh I'm sorry, pasensya na hindi ko sinasadya." saad ko at pinulot ang nabasag na salamin.

"Huwag mo nalang pulitin at baka masugatan ka." saad ni Cazsey at lumapit sa akin.

Bigla ako'ng nakaramdam ng hapdti habang punupulot ko ang nabasag na salamin. I raised my hand and I saw a blood.

"May sugat ka." saad ni Avierry na nasa harap nadin pala namin ngayon.

"Ayos lang." I said.

Bigla ko'ng naalala ang sabi ni Mama NUNG bata pa ako na kapag may nabasag na salamin at pinulot mo at nasugatan ka may masama'ng mangyayari sayo. Sana naman wala ayt.

Tinulungan nila ako na gamutin ang sugat ko. Nilagyan nila ng dahon ng malonggay at iba pa'ng dahoh at tinalian. 

Bigla ako'ng nakaramdam ng pagod.

Kahit nakakatakot ang nasa tabi ko'ng Kabenet na mag Kalansay, nahiga nalang din ako sa Higaan dahil sa pagod.

Sa paghiga ko ay pumasok sa isip ko ang mga kanina sa akin sa nangyari sa Lugar na pinasok ko and I felt guilty. Nakaramdam ako ng guilt nang maisip ko si Mom na panigurado sobra'ng nag-aalala na sa akin ngayon dahil isa'ng araw na ako'ng hindi nakaka-uwi at hindi pa ako nagpaalam ng maayos. 

I don't want other people to worry about me dahil malaki na ako at ayaw ko na nakikita'ng nag-aalala si Mom o Kahit sino man dahil sa akin. Ayaw ko na may nag-aalala sa akin because I know I can protect myself without the help of others. Pinalaki ako ni Mom ng mag-isa pero tinuruan niya ako na maging matapang Kahit over protective si Mom. 

I always love traveling and adventures that's why I'm always ready to take the risk just to follow my guts. Kaya ako nandito ngayon dahil sa pagigi'ng matigas ng ulo ko.

Simula noong 5 years old palang ako sinasali na ako ni Mom sa mga self defense classes kaya sanay ako sa sakit at matapang na ako, pero may takot at respeto sa Diyos at nakakatanda sa kanya.

Nanalangin ako bago tuluyang ipinikit ang mga mata ko at tuluya'ng natulog na dahil sa pagod na nararamdaman. 

I had a long day and I can feel the tiredness, what will happen to me this time? Should I start regretting?